Ο OTE μας (ξ)εν(ερ)ώνει

Ντριν ντριν.

Όχι, δεν είναι το κουδούνι, μικρέ άσχετε αναγνώστη. Το κουδούνι κάνει γκλιν-γκλον. Το τηλέφωνο χτυπάει, δεν τ' ακούς; Επιστρέφω στην αφήγησή μου...

Ντριν ντριν...

Κοιτάω το τηλέφωνο, βλέπω το νούμερο που μου βγάζει η αναγνώριση. 210 94... Από δω κοντά είναι. Παρόλο που κάποιος τηλεφωνεί εκτός των ωρών που θέλω να απαντάω στο τηλέφωνό μου, το απαντάω. Ευγενικά.

- Παρακαλώ;
- Ελα Κώστα!
- Γιώργο με λένε.
- Έλα Γιώργο. Ο Κώστας που είναι;

Κάποιος με δουλεύει.

- Δεν έχουμε Κώστα, ελέγξτε το νούμερο και ξανακαλέστε.

Μετά από δύο λεπτά.

Ντριν ντριν.

- Παρακαλώ;
- ... Κώστα;
- Όχι, ακόμα Γιώργο με λένε.
- Δεν είναι εκεί ο Κώστας, ε;

Σηκώνω το βλέμμα προς τον ουρανό, αντιλαμβανόμενος πως υπάρχει κάποιος λόγος που κάποιος εφήυρε τα θεία, για να αγαπά τον πλησίον του.

- Ποιό τηλέφωνο θέλετε να πάρετε;
- Το τάδε... (διαφέρει ένα ψηφίο από το δικό μου).
- Ναι, αλλά καλέσατε το δείνα...
- Α, μάλλον κάπου μπερδεύτηκαν τα καλώδια.

Μου ήρθε η εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος μπορεί εν έτει 2005, με ψηφιακές τεχνολογίες, Internet, ελληνικό δορυφόρο στο διάστημα και κατάκτηση της δεύτερης κούπας στο Ευρωμπάσκετ, πιστεύει ακόμα πως κάποιος κάπου ενώνει καλώδια κάθε φορά που εκείνος σχηματίζει ένα νούμερο.

- Ναι, αυτό θα έγινε.
- Να σου πω, δε το αφήνεις λιγάκι ανοιχτό για να πάρω εκεί που θέλω;

Τελικά το μόνο που έμεινε ανοιχτό ήταν το στόμα μου. Τι ακούω μεσημεριάτικα!