Λυπάμαι, ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Δεν έχει ιστορία σήμερα.
Το πρωί φεύγω για Σπέτσες και γυρνάω Παρασκευιάτικα για να πάρω τη νέα μου τετράτροχη κούκλα.
Υπόσχομαι να σας φέρω τουλάχιστον μία ζουμερή ιστορία. Του πούστη, πέντε μέρες, ένα πανικό δε θα δημιουργήσω;
31.7.05
30.7.05
Ζγκατάψυξ
Σε κάποια φάση της ζωής μου τα είχα με μια κοπέλα, τη Λίζα. Ήμουν στην Αγγλία τότε. Για να πω τη μαύρη αλήθεια μου, ερωτεύμενος δεν ήμουν, αλλά ήταν όμορφη κοπέλα και καμιά φορά ο άνδρας μπερδεύει τα συναισθηματά του (και τα ξεκαθαρίζει μετά το πρώτο test-drive).
Είμαι τώρα στη φάση που μόλις έχω σταματήσει να δουλεύω για μια εταιρία, έχω αμαξάκι, είναι καλοκαίρι και όλοι οι Έλληνες φοιτητές έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους. Η Λίζα έμεινε εκεί γιατί δούλευε (έκανε πρακτική για το πτυχίο της πάνω στην Τέχνη).
Μόλις τα έχουμε φτιάξει και γίνεται μια νείλα με τους δικούς μου τους συγκατοίκους και δε θέλουν να κρατήσουμε το καπληκτικό σπιτάκι μας με το επιχείρημα ότι δε θέλουν να πληρώνουν ενοίκια για το καλοκαίρι αφού θα λείπουν (άκου τα ρεμάλια, τι περίεργοι άνθρωποι υπάρχουν, τσκ τσκ!).
Οπότε, παρόλο που με τη Λίζα είμαστε μαζί περίπου μια βδομάδα, αποφασίζουμε να συγκατοικήσουμε. Είπαμε, όμορφο κορίτσι η Λίζα, καλοκαίρι ήταν, γιατί όχι;
Η Λίζα άλλωστε φαινόταν ιδιαίτερα οικονόμα. Το πρόσεξα σε κάποια ψώνια που κάναμε μαζί που φρόντιζε να ψωνίζει από όπου έχει προσφορές. Όπου έβλεπε προσφορά -τσούπ- έτρεχε.
Λοιπόν, έχετε δει ποτέ σε κάτι αμερικάνικα έργα που για να σωθεί ο Πρόεδρος ή κάποιος πολύ πολύ λεφτάς από πυρηνική καταστροφή τρέχει και κλείνεται σε ένα υπόγειο καταφύγειο; Υπολογίστε τώρα πως θα πρέπει να μείνει εκεί για 10 χρόνια, μέχρι η ραδιενέργεια στο έδαφος να έρθει σε πιο φυσιολογικά επίπεδα ούτως ώστε να έρθει ένα σωστικό συνεργείο. Βάλτε τώρα με το μυαλό σας πόσο συμπιεσμενα πρέπει να είναι όλα τα φαγητά που έχει αυτός ο άνθρωπος στην κατάψυξή του για να ζήσει 10 χρόνια.
Έτσι είναι και η κατάψυξη της Λίζας.
Πάμε στο σούπερ-μάρκετ και δεν ψωνίζει τίποτα από κατεψυγμένα. Περιμένει σαν το λιοντάρι που τριγυρνάει το θήραμά. Και μετά μια μέρα που έχει προσφορά "στα δύο το τρίτο δώρο" πάει μόνη της και αγοράζει δώδεκα.
Μια φορά πήγα να της πω "Μωράκι μου, γιατί δεν κοιτάς τι χρειαζόμαστε πριν ψωνίσεις;" και μόνο που δε μου πέταξε το παγωμένο κοτόπουλο στο κεφάλι.
Η κατάψυξή μας ήταν τόσο γεμάτη που πρώτα θα κατοικήσουμε στον Άρη και μετά θα μας τελείωναν οι τηγανιτές πατάτες.
Φυσικά, για καταφέρει να χωρέσει τόσο φαγητό στην κατάψυξη, η Λίζα χρησιμοποιούσε μια διπλή στρατηγική:
1. Εφαρμογή μυϊκής δύναμης. Το κόλπο αυτό πετυχαίνει συνήθως πάνω σε φαγητά που είναι πιο μαλακά από τα άλλα. Μια φορά έβαλα ένα μισόκιλο παγωτό Haagen Dazs στην κατάψυξη και όταν το ξαναβρήκα το κυπελάκι (στριμωγμένο ανάμεσα σε μπιφτέκια και τάπερ) είχε μέση δαχτυλίδι και είχε ξεχειλώσει προς τα πάνω και προς τα κάτω. Νέα συσκευασία, για πιο εύκολο κράτημα.
Και καλά εγώ, το συνήθισα. Η Ξένια όμως, η φίλη της Λίζας, τι να πει όταν η Λίζα της προσέφερε Cornetto; Η Ξένια έπαθε σοκ. Το παγωτό ήταν λες και το είχαν ποδοπατήσει άλογα.
2. Το δεύτερο σκέλος της στρατηγικής της Λίζας ήταν το ότι πετούσε τα χάρτινα κουτιά που είχαν το φαγητό, γιατί έπιαναν χώρο. Ναι, ναι, αυτά τα κουτιά που έχουν τις οδηγίες μαγειρέματος. Στην Αγγλία τα φαγητά έχουν καταπληκτικές οδηγίες. Αφού ακόμα κι εγώ γούσταρα να μαγειρεύω γιατί ήταν πανεύκολο.
Σου λέει τώρα η γαλοπούλα: Σε φούρνο ισχύος 800W, προθερμάνετε για 6 λεπτά, ψήστε για 27 λεπτά, γυρνόντας το φιλέτο στα 13,5 λεπτά. Κι εγώ έκανα ακριβώς αυτό. Έβαζα τα χρονομετράκια που είχε πάνω η κουζίνα και ήμουν κύριος.
Πήγαινα στο σαλόνι και είχα το μάτι μου στο ρολόι για να μην κάψω το φαγητό. Μόλις τα 13 λεπτά γινόντουσαν 14 και ακόμα δεν είχε χτυπήσει το reminder της κουζίνας τσαντιζόμουν τρελλά. Και έμπαινα στην κουζίνα και έβλεπα τη Λίζα να το έχει βάλει στα 45 λεπτά γιατί έχει αφήσει να κολλήσει κάποια παπαριά που είχε φτιάξει στη χειροτεχνία.
Επακολουθούσε μια συζήτηση για τη σωστή χρήση του χρονόμετρου της κουζίνας, τηνοποία πάντα έχανα γιατί μόλις έριχνα όλα τα σωστά επιχειρήματα, είχα την αντιμετώπιση του "δικιά μου είναι η κουζίνα, ότι θέλω κάνω".
Με τις πολλές συζητήσεις για το θέμα της κατάψυξης, έπεισα τη Λίζα να μην πετάει τα χαρτονένια κουτιά. Αντ' αυτού, έκοβε σύριζα τις οδηγίες μαγειρέματος με ψαλίδι και τις έβαζε κάπου κοντά στο σχετικό φαγητό.
Τώρα βέβαια, μέχρι να φέρουμε το κατεψυγμένο φαγητό από το σούπερμάρκετ, αυτό έχει ανεβάσει λίγο τη θερμοκρασία του. Και το χαρτονένιο κουτί έχει παπαριάσει. Και μόλις το κόψεις και το βάλεις στην κατάψυξη και μετά στοιβάξεις από πάνω του άλλες 70 μπριζόλες, 60 σακούλες με τηγανιτές πατάτες και 30 κιλά μπιζέλια, τα οποία τα κουνάς δεξιά-αριστερά για να χωρέσουν, λογικό είναι πως το χαρτί αυτό αφενός θα σκιστεί και αφετέρου θα χαθεί κάπου στη μαύρη τρύπα που εμείς αποκαλούμε κατάψυξη.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν ήθελα να μαγειρέψω κάτι, οι οδηγίες απλά δεν υπήρχαν. Και μετά από 3 βδομάδες έβρισκα ένα χαρτί το οποίο είτε δεν είχα την παραμικρή ιδέα σε ποιό φαγητό αναφερόταν, είτε ήταν τόσο σκισμένο που φαινόταν μόνο το "Πριν το σερβίρισμα, αφήστε το για δύο λεπτά να κρυώσει".
Πραγματικά, η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη αν έβρισκα ένα χαρτάκι που θα μου έλεγε "Υπάρχει μια βόμβα στο σπίτι σου, ψάξε βρες την".
Μια μέρα λοιπόν ακούω το χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνει ο φούρνος όταν τον ανοιγοκλείνεις και βλέπω τη Λίζα να έρχεται στο καθιστικό να δούμε τηλεόραση. Την κοιτάω:
- Τι φτιάν'ς;
- Τίποτα μωρέ, έβαλα μια πίτσα στο φούρνο για να φάμε.
Πετάγομαι από τον καναπέ να πάω να προλάβω την καταστροφή.
- ΓΙΩΡΓΟ! Μη γίνεσαι περίεργος! Δεν είμαι χαζή! Μπορώ να ψήσω μια κατεψυγμένη πίτσα, εντάξει;
- Βρε μωράκι μου, δεν είναι αυτό. Πάω να κόψω μανιτάρια να βάλω εξτρά πάνω στην πίτσα, γιατί αυτοί οι τύποι δε βάζουν ούτε ένα μανιταράκι.
Φυσικά έλεγα ψέματα, αλλά ήταν για καλό σκοπό. Το να αφήσω τη Λίζα να αντιμετωπίσει μια πίτσα ολομόναχη ήταν κάτι το τρομαχτικό. Και χωρίς το χαρτάκι με τις οδηγίες; Γάμησέ τα.
Βγάζω την πίτσα από το φούρνο. Κόβω μανιτάρια και τα προσθέτω στην πίτσα, και την ξαναβάζω στο φούρνο.
Και επειδή μ' αρέσει να γίνομαι περίεργος, έβγαλα και το σελοφανένιο περιτύλιγμα της πίτσας. Έτσι, καλού-κακού.
Είμαι τώρα στη φάση που μόλις έχω σταματήσει να δουλεύω για μια εταιρία, έχω αμαξάκι, είναι καλοκαίρι και όλοι οι Έλληνες φοιτητές έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους. Η Λίζα έμεινε εκεί γιατί δούλευε (έκανε πρακτική για το πτυχίο της πάνω στην Τέχνη).
Μόλις τα έχουμε φτιάξει και γίνεται μια νείλα με τους δικούς μου τους συγκατοίκους και δε θέλουν να κρατήσουμε το καπληκτικό σπιτάκι μας με το επιχείρημα ότι δε θέλουν να πληρώνουν ενοίκια για το καλοκαίρι αφού θα λείπουν (άκου τα ρεμάλια, τι περίεργοι άνθρωποι υπάρχουν, τσκ τσκ!).
Οπότε, παρόλο που με τη Λίζα είμαστε μαζί περίπου μια βδομάδα, αποφασίζουμε να συγκατοικήσουμε. Είπαμε, όμορφο κορίτσι η Λίζα, καλοκαίρι ήταν, γιατί όχι;
Η Λίζα άλλωστε φαινόταν ιδιαίτερα οικονόμα. Το πρόσεξα σε κάποια ψώνια που κάναμε μαζί που φρόντιζε να ψωνίζει από όπου έχει προσφορές. Όπου έβλεπε προσφορά -τσούπ- έτρεχε.
Λοιπόν, έχετε δει ποτέ σε κάτι αμερικάνικα έργα που για να σωθεί ο Πρόεδρος ή κάποιος πολύ πολύ λεφτάς από πυρηνική καταστροφή τρέχει και κλείνεται σε ένα υπόγειο καταφύγειο; Υπολογίστε τώρα πως θα πρέπει να μείνει εκεί για 10 χρόνια, μέχρι η ραδιενέργεια στο έδαφος να έρθει σε πιο φυσιολογικά επίπεδα ούτως ώστε να έρθει ένα σωστικό συνεργείο. Βάλτε τώρα με το μυαλό σας πόσο συμπιεσμενα πρέπει να είναι όλα τα φαγητά που έχει αυτός ο άνθρωπος στην κατάψυξή του για να ζήσει 10 χρόνια.
Έτσι είναι και η κατάψυξη της Λίζας.
Πάμε στο σούπερ-μάρκετ και δεν ψωνίζει τίποτα από κατεψυγμένα. Περιμένει σαν το λιοντάρι που τριγυρνάει το θήραμά. Και μετά μια μέρα που έχει προσφορά "στα δύο το τρίτο δώρο" πάει μόνη της και αγοράζει δώδεκα.
Μια φορά πήγα να της πω "Μωράκι μου, γιατί δεν κοιτάς τι χρειαζόμαστε πριν ψωνίσεις;" και μόνο που δε μου πέταξε το παγωμένο κοτόπουλο στο κεφάλι.
Η κατάψυξή μας ήταν τόσο γεμάτη που πρώτα θα κατοικήσουμε στον Άρη και μετά θα μας τελείωναν οι τηγανιτές πατάτες.
Φυσικά, για καταφέρει να χωρέσει τόσο φαγητό στην κατάψυξη, η Λίζα χρησιμοποιούσε μια διπλή στρατηγική:
1. Εφαρμογή μυϊκής δύναμης. Το κόλπο αυτό πετυχαίνει συνήθως πάνω σε φαγητά που είναι πιο μαλακά από τα άλλα. Μια φορά έβαλα ένα μισόκιλο παγωτό Haagen Dazs στην κατάψυξη και όταν το ξαναβρήκα το κυπελάκι (στριμωγμένο ανάμεσα σε μπιφτέκια και τάπερ) είχε μέση δαχτυλίδι και είχε ξεχειλώσει προς τα πάνω και προς τα κάτω. Νέα συσκευασία, για πιο εύκολο κράτημα.
Και καλά εγώ, το συνήθισα. Η Ξένια όμως, η φίλη της Λίζας, τι να πει όταν η Λίζα της προσέφερε Cornetto; Η Ξένια έπαθε σοκ. Το παγωτό ήταν λες και το είχαν ποδοπατήσει άλογα.
2. Το δεύτερο σκέλος της στρατηγικής της Λίζας ήταν το ότι πετούσε τα χάρτινα κουτιά που είχαν το φαγητό, γιατί έπιαναν χώρο. Ναι, ναι, αυτά τα κουτιά που έχουν τις οδηγίες μαγειρέματος. Στην Αγγλία τα φαγητά έχουν καταπληκτικές οδηγίες. Αφού ακόμα κι εγώ γούσταρα να μαγειρεύω γιατί ήταν πανεύκολο.
Σου λέει τώρα η γαλοπούλα: Σε φούρνο ισχύος 800W, προθερμάνετε για 6 λεπτά, ψήστε για 27 λεπτά, γυρνόντας το φιλέτο στα 13,5 λεπτά. Κι εγώ έκανα ακριβώς αυτό. Έβαζα τα χρονομετράκια που είχε πάνω η κουζίνα και ήμουν κύριος.
Πήγαινα στο σαλόνι και είχα το μάτι μου στο ρολόι για να μην κάψω το φαγητό. Μόλις τα 13 λεπτά γινόντουσαν 14 και ακόμα δεν είχε χτυπήσει το reminder της κουζίνας τσαντιζόμουν τρελλά. Και έμπαινα στην κουζίνα και έβλεπα τη Λίζα να το έχει βάλει στα 45 λεπτά γιατί έχει αφήσει να κολλήσει κάποια παπαριά που είχε φτιάξει στη χειροτεχνία.
Επακολουθούσε μια συζήτηση για τη σωστή χρήση του χρονόμετρου της κουζίνας, τηνοποία πάντα έχανα γιατί μόλις έριχνα όλα τα σωστά επιχειρήματα, είχα την αντιμετώπιση του "δικιά μου είναι η κουζίνα, ότι θέλω κάνω".
Με τις πολλές συζητήσεις για το θέμα της κατάψυξης, έπεισα τη Λίζα να μην πετάει τα χαρτονένια κουτιά. Αντ' αυτού, έκοβε σύριζα τις οδηγίες μαγειρέματος με ψαλίδι και τις έβαζε κάπου κοντά στο σχετικό φαγητό.
Τώρα βέβαια, μέχρι να φέρουμε το κατεψυγμένο φαγητό από το σούπερμάρκετ, αυτό έχει ανεβάσει λίγο τη θερμοκρασία του. Και το χαρτονένιο κουτί έχει παπαριάσει. Και μόλις το κόψεις και το βάλεις στην κατάψυξη και μετά στοιβάξεις από πάνω του άλλες 70 μπριζόλες, 60 σακούλες με τηγανιτές πατάτες και 30 κιλά μπιζέλια, τα οποία τα κουνάς δεξιά-αριστερά για να χωρέσουν, λογικό είναι πως το χαρτί αυτό αφενός θα σκιστεί και αφετέρου θα χαθεί κάπου στη μαύρη τρύπα που εμείς αποκαλούμε κατάψυξη.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν ήθελα να μαγειρέψω κάτι, οι οδηγίες απλά δεν υπήρχαν. Και μετά από 3 βδομάδες έβρισκα ένα χαρτί το οποίο είτε δεν είχα την παραμικρή ιδέα σε ποιό φαγητό αναφερόταν, είτε ήταν τόσο σκισμένο που φαινόταν μόνο το "Πριν το σερβίρισμα, αφήστε το για δύο λεπτά να κρυώσει".
Πραγματικά, η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη αν έβρισκα ένα χαρτάκι που θα μου έλεγε "Υπάρχει μια βόμβα στο σπίτι σου, ψάξε βρες την".
Μια μέρα λοιπόν ακούω το χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνει ο φούρνος όταν τον ανοιγοκλείνεις και βλέπω τη Λίζα να έρχεται στο καθιστικό να δούμε τηλεόραση. Την κοιτάω:
- Τι φτιάν'ς;
- Τίποτα μωρέ, έβαλα μια πίτσα στο φούρνο για να φάμε.
Πετάγομαι από τον καναπέ να πάω να προλάβω την καταστροφή.
- ΓΙΩΡΓΟ! Μη γίνεσαι περίεργος! Δεν είμαι χαζή! Μπορώ να ψήσω μια κατεψυγμένη πίτσα, εντάξει;
- Βρε μωράκι μου, δεν είναι αυτό. Πάω να κόψω μανιτάρια να βάλω εξτρά πάνω στην πίτσα, γιατί αυτοί οι τύποι δε βάζουν ούτε ένα μανιταράκι.
Φυσικά έλεγα ψέματα, αλλά ήταν για καλό σκοπό. Το να αφήσω τη Λίζα να αντιμετωπίσει μια πίτσα ολομόναχη ήταν κάτι το τρομαχτικό. Και χωρίς το χαρτάκι με τις οδηγίες; Γάμησέ τα.
Βγάζω την πίτσα από το φούρνο. Κόβω μανιτάρια και τα προσθέτω στην πίτσα, και την ξαναβάζω στο φούρνο.
Και επειδή μ' αρέσει να γίνομαι περίεργος, έβγαλα και το σελοφανένιο περιτύλιγμα της πίτσας. Έτσι, καλού-κακού.
28.7.05
Ρόγα, τσόντα και κοπάνα
Αύγουστος 2002.
Ότι έχουμε γυρίσει οικογενειακώς από την Αγγλία. Μόλις πριν κάτι μήνες οι γονείς μου μετά βίας κατάφεραν να με πείσουν να πάμε όλοι μαζί στην αποφοίτηση του μεταπτυχιακού μου, γιατί στο πρώτο πτυχίο δε γούσταρα γιορτές και φανφάρες.
Και έχουμε γυρίσει τώρα όλοι από Αγγλία: μαμά, μπαμπάς, πατριός και μητριά και η αδερφή μου (με την οποία δεν έχουμε κανένα κοινό γονιό, αλλά είναι η κόρη της γυναίκας του πατέρα μου).
Με τη μάνα μου, με την οποία οι σχέσεις μας ήταν πάντα θυελώδεις, περιέργως τα πηγαίνουμε μια χαρά εκείνη την εποχή. Σε αυτό βοήθησε το γεγονός πως γνώρισε μια τότε γκομενά μου, η οποία ήταν κορίτσι για σπίτι και (άκου να δεις τώρα τι φαντάστηκε η μάνα μου) νόμιζε πως σοβάρεψα ξαφνικά.
Έχουμε λοιπόν γυρίσει μετά το ταξίδι και κάνω τα κοννέ με την αδερφή μου να μου στείλει αντίγραφο το βίντεο που τράβηξε από την αποφοίτηση μου. Και επειδή η αδερφή μου μένει Θεσσαλονίκη, εγώ Αθήνα και η μάνα μου Βέλγιο, είπα στην Αγγελική (sister) να μου κάνει 2 κόπιες της αποφοίτησης, για να στείλω και μία στη μαμά στο Βέλγιο να με βλέπει να καμαρώνει.
Πράγματι, έτσι κι έγινε. Μου στέλνει τις κασέτες με κούριερ (ας είναι καλά ο τότε εργοδότης) και αφού βλέπω την αποφοίτηση και γουστάρω, τις αφήνω κατά μέρος για όποτε θυμηθώ να πάω ταχυδρομείο.
Έκτοτε περνάνε 2-3 βδομάδες, έχουνε μπει κι έχουν βγει διάφορες ταινίες στο σπίτι. Με την κοπελιά τότε δεν κάναμε τίποτα άλλο, γίναμε σπιτογατάκια και τα δύο μας, στα πολύ ερωτευμένα μας τότε και καθόμασταν αγκαλίτσα και βλέπαμε ταινίες που είχαμε χάσει τόσο καιρό στην Αγγλία.
Σε μια φάση, μου θυμίζει η μάνα μου την αποφοίτηση κι έτσι παίρνω τη μια κασέτα, τη βάζω σε ένα κουτί και της την στέλνω. Ήθελε λέει να τη δείξει στα εκεί πεθερικά της γιατί τους πρήζει συνεχώς πως "ο γιός μου έκανε αυτό" και "ο γιός μου έκανε εκείνο" και τώρα που έχει και τα πειστήρια, θα τους κάνει να υποφέρουν για μισή ώρα βλέποντας την πιο βαρετή αποφοίτηση ever.
Ούτε που θα το θυμόμουν το όλο σκηνικό σήμερα φυσικά. Με μόνη διαφορά πως σε μια φάση μετά από καμιά βδομάδα με παίρνει η κοπελιά μου τηλέφωνο από τη δουλειά της. Μόλις την πήρανε, λέει, τηλέφωνο από το βίντεο κλαμπ της και της είπανε πως μία από αυτές τις "ρομαντικές" ταινίες που είχαμε νοικιάσει δεν την επιστρέψαμε και πως αντί αυτής επιστρέψαμε κάποιο home movie από μια αποφοίτηση, και πως ο επόμενος κύριος που νοίκιασε την κασέτα, έκανε παράπονα.
Και έχω μείνει εγώ με το ακουστικό στο χέρι να φωνάζω "τι λες τώρα!".
Και δε φτάνει αυτό, δεν την πίστεψα κιόλας και πήρα τηλέφωνο την κοπελιά στο βίντεο κλαμπ (με την οποία ήμασταν συμμαθητές και γι αυτό δε νοικιάσαμε την τσόντα στο δικό μου όνομα) να το επιβεβαιώσω. Η οποία φυσικά με είδε στην αποφοίτηση και με αναγνώρισε και δε μπορούσε να καταλάβει γιατί αντί για το "Εγια μώλα, έγια λέσα, και τα μπαλάκια μέσα" είχε βρεθεί να βλέπει την αφεντομοτσουνάρα μου, έξι χρόνια μετά το λύκειο.
Και καλά αυτή.
Η μάνα μου που ήθελε να δείξει την αποφοίτηση στα πεθερικά της και βρέθηκε με μια τσόντα δευτέρας κατηγορίας, τι να πει;
Φυσικά, ουδέποτε μου είπε αν πήρε την κασέτα, ουδέποτε μου το ξανασυζήτησε. Μου φάνηκε λογικό το ότι πριν δείξει την ταινία σε κάποιον τρίτο, έβαλε την κασέτα στο βίντεο και διαπίστωσε πως "κάποιο τραγικό λάθος θα έγινε" και αρκέστηκε στο να δείξει στα πεθερικά της τις φωτογραφίες από την αποφοίτηση.
Και για να μου θυμίζει αυτή την υπέροχη στιγμή στη ζωή μου, έχω ακόμα και σήμερα, και τις δύό κασέτες της αποφοίτησης.
Ότι έχουμε γυρίσει οικογενειακώς από την Αγγλία. Μόλις πριν κάτι μήνες οι γονείς μου μετά βίας κατάφεραν να με πείσουν να πάμε όλοι μαζί στην αποφοίτηση του μεταπτυχιακού μου, γιατί στο πρώτο πτυχίο δε γούσταρα γιορτές και φανφάρες.
Και έχουμε γυρίσει τώρα όλοι από Αγγλία: μαμά, μπαμπάς, πατριός και μητριά και η αδερφή μου (με την οποία δεν έχουμε κανένα κοινό γονιό, αλλά είναι η κόρη της γυναίκας του πατέρα μου).
Με τη μάνα μου, με την οποία οι σχέσεις μας ήταν πάντα θυελώδεις, περιέργως τα πηγαίνουμε μια χαρά εκείνη την εποχή. Σε αυτό βοήθησε το γεγονός πως γνώρισε μια τότε γκομενά μου, η οποία ήταν κορίτσι για σπίτι και (άκου να δεις τώρα τι φαντάστηκε η μάνα μου) νόμιζε πως σοβάρεψα ξαφνικά.
Έχουμε λοιπόν γυρίσει μετά το ταξίδι και κάνω τα κοννέ με την αδερφή μου να μου στείλει αντίγραφο το βίντεο που τράβηξε από την αποφοίτηση μου. Και επειδή η αδερφή μου μένει Θεσσαλονίκη, εγώ Αθήνα και η μάνα μου Βέλγιο, είπα στην Αγγελική (sister) να μου κάνει 2 κόπιες της αποφοίτησης, για να στείλω και μία στη μαμά στο Βέλγιο να με βλέπει να καμαρώνει.
Πράγματι, έτσι κι έγινε. Μου στέλνει τις κασέτες με κούριερ (ας είναι καλά ο τότε εργοδότης) και αφού βλέπω την αποφοίτηση και γουστάρω, τις αφήνω κατά μέρος για όποτε θυμηθώ να πάω ταχυδρομείο.
Έκτοτε περνάνε 2-3 βδομάδες, έχουνε μπει κι έχουν βγει διάφορες ταινίες στο σπίτι. Με την κοπελιά τότε δεν κάναμε τίποτα άλλο, γίναμε σπιτογατάκια και τα δύο μας, στα πολύ ερωτευμένα μας τότε και καθόμασταν αγκαλίτσα και βλέπαμε ταινίες που είχαμε χάσει τόσο καιρό στην Αγγλία.
Σε μια φάση, μου θυμίζει η μάνα μου την αποφοίτηση κι έτσι παίρνω τη μια κασέτα, τη βάζω σε ένα κουτί και της την στέλνω. Ήθελε λέει να τη δείξει στα εκεί πεθερικά της γιατί τους πρήζει συνεχώς πως "ο γιός μου έκανε αυτό" και "ο γιός μου έκανε εκείνο" και τώρα που έχει και τα πειστήρια, θα τους κάνει να υποφέρουν για μισή ώρα βλέποντας την πιο βαρετή αποφοίτηση ever.
Ούτε που θα το θυμόμουν το όλο σκηνικό σήμερα φυσικά. Με μόνη διαφορά πως σε μια φάση μετά από καμιά βδομάδα με παίρνει η κοπελιά μου τηλέφωνο από τη δουλειά της. Μόλις την πήρανε, λέει, τηλέφωνο από το βίντεο κλαμπ της και της είπανε πως μία από αυτές τις "ρομαντικές" ταινίες που είχαμε νοικιάσει δεν την επιστρέψαμε και πως αντί αυτής επιστρέψαμε κάποιο home movie από μια αποφοίτηση, και πως ο επόμενος κύριος που νοίκιασε την κασέτα, έκανε παράπονα.
Και έχω μείνει εγώ με το ακουστικό στο χέρι να φωνάζω "τι λες τώρα!".
Και δε φτάνει αυτό, δεν την πίστεψα κιόλας και πήρα τηλέφωνο την κοπελιά στο βίντεο κλαμπ (με την οποία ήμασταν συμμαθητές και γι αυτό δε νοικιάσαμε την τσόντα στο δικό μου όνομα) να το επιβεβαιώσω. Η οποία φυσικά με είδε στην αποφοίτηση και με αναγνώρισε και δε μπορούσε να καταλάβει γιατί αντί για το "Εγια μώλα, έγια λέσα, και τα μπαλάκια μέσα" είχε βρεθεί να βλέπει την αφεντομοτσουνάρα μου, έξι χρόνια μετά το λύκειο.
Και καλά αυτή.
Η μάνα μου που ήθελε να δείξει την αποφοίτηση στα πεθερικά της και βρέθηκε με μια τσόντα δευτέρας κατηγορίας, τι να πει;
Φυσικά, ουδέποτε μου είπε αν πήρε την κασέτα, ουδέποτε μου το ξανασυζήτησε. Μου φάνηκε λογικό το ότι πριν δείξει την ταινία σε κάποιον τρίτο, έβαλε την κασέτα στο βίντεο και διαπίστωσε πως "κάποιο τραγικό λάθος θα έγινε" και αρκέστηκε στο να δείξει στα πεθερικά της τις φωτογραφίες από την αποφοίτηση.
Και για να μου θυμίζει αυτή την υπέροχη στιγμή στη ζωή μου, έχω ακόμα και σήμερα, και τις δύό κασέτες της αποφοίτησης.
27.7.05
Sixx Degrees
Η θεωρία των 6 βαθμών διαχωρισμού (six degrees of separation) λέει πως ανάμεσα σε δύο τυχαία επιλεγμένα άτομα στον κόσμο υπάρχει μια αλυσίδα γνωστών τους που τους ενώνει που αποτελείται από 5 ενδιάμεσους ανθρώπους.
Τι σημαίνει αυτό; Θες ας πούμε να δεις πώς εσύ μπορεί να ξέρεις την Paris Hilton; Ξέρεις ας πούμε το φίλο σου τον Γρηγόρη (1) που δουλεύει στο μπαράκι του Βασίλη (2) ο οποίος είναι συνέταιρος του Θανάση (3) του οποίου η αδερφή η Μαρία (4) ήταν γκόμενα του Πάρη Κασιδόκωστα (5) ο οποίος είναι ο αρραβωνιαστικός της Paris Hilton (6).
Φυσικά, η θεωρία αυτή δε μπορεί να αποδειχθεί για το κατά πόσον ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Μαθηματικά προσπαθούν να την αποδείξουν από το 1950 αλλά ακόμα δεν το έχουν καταφέρει (και δε βλέπω πώς θα μπορέσουν να αποδείξουν κάτι τέτοιο).
Υπάρχει όμως ένα website το οποίο θέτει στην πράξη αυτή τη θεωρία. Και έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ενδιαφέρον για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για την καριέρα του ή τα επαγγελματικά του.
Το site είναι το LinkedIn.com.
Τι κάνει το site;
Γράφομαι εγώ για παράδειγμα και καλώ τους γνωστούς μου να γραφτούν. Κάποιοι έχουν μια εταιρία, άλλοι είναι μανατζέρια, άλλοι απλά δουλεύουν κάπου. Όλοι όμως ξέρουν κάποιους άλλους: τα αφεντικά τους, τους συνεργάτες τους, τους πελάτες τους, τους προμηθευτές τους. Ο καθένας από αυτούς έχει το δίκτυό του.
Θες τώρα εσύ ας πούμε αύριο μεθαύριο να βρεις μια δουλειά. Ή θες να προσλάβεις εσύ κάποιον. Ή θες να βρεις έναν προμηθευτή αλλά όχι έναν τυχαίο, θες κάποιον που να έχετε ένα κοινό γνωστό για να ξέρεις ότι θα σε προσέξει. Όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις μέσω του LinkedIn.
Εγώ για παράδειγμα έχω τώρα 30 γνωστούς μου online (πρώτος βαθμός διαχωρισμού), οι οποίοι έχουν συνολικά πάνω από 400 γνωστούς τους (δεύτερος βαθμός) οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν πάνω από 133.600 γνωστούς (τρίτος βαθμός).
Με μία πολύ γρήγορη αναζήτηση μπορώ να βρω δουλειά ακόμα και στις Σευχέλλες.
Πόσο εύκολο είναι;
Μπαίνεις στο site, βάζεις τα στοιχεία σου, πέντε πράγματα για τον εαυτό σου και φέρνεις μέσα τους γνωστούς σου. Χωρίς συνδρομές, χωρίς απαιτήσεις. Όλα δωρέαν για όσους γραφτούν τώρα.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον τον ενδιαφέρουν τα επαγγελματικά του.
Και μόλις γραφτείτε στείλτε μου ένα email για να "συνδεθούμε", δηλαδή να καταγράφει το σύστημα πως γνωριζόμαστε: g@GeorgeIsYourMan.com
Τι σημαίνει αυτό; Θες ας πούμε να δεις πώς εσύ μπορεί να ξέρεις την Paris Hilton; Ξέρεις ας πούμε το φίλο σου τον Γρηγόρη (1) που δουλεύει στο μπαράκι του Βασίλη (2) ο οποίος είναι συνέταιρος του Θανάση (3) του οποίου η αδερφή η Μαρία (4) ήταν γκόμενα του Πάρη Κασιδόκωστα (5) ο οποίος είναι ο αρραβωνιαστικός της Paris Hilton (6).
Φυσικά, η θεωρία αυτή δε μπορεί να αποδειχθεί για το κατά πόσον ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Μαθηματικά προσπαθούν να την αποδείξουν από το 1950 αλλά ακόμα δεν το έχουν καταφέρει (και δε βλέπω πώς θα μπορέσουν να αποδείξουν κάτι τέτοιο).
Υπάρχει όμως ένα website το οποίο θέτει στην πράξη αυτή τη θεωρία. Και έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ενδιαφέρον για οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για την καριέρα του ή τα επαγγελματικά του.
Το site είναι το LinkedIn.com.
Τι κάνει το site;
Γράφομαι εγώ για παράδειγμα και καλώ τους γνωστούς μου να γραφτούν. Κάποιοι έχουν μια εταιρία, άλλοι είναι μανατζέρια, άλλοι απλά δουλεύουν κάπου. Όλοι όμως ξέρουν κάποιους άλλους: τα αφεντικά τους, τους συνεργάτες τους, τους πελάτες τους, τους προμηθευτές τους. Ο καθένας από αυτούς έχει το δίκτυό του.
Θες τώρα εσύ ας πούμε αύριο μεθαύριο να βρεις μια δουλειά. Ή θες να προσλάβεις εσύ κάποιον. Ή θες να βρεις έναν προμηθευτή αλλά όχι έναν τυχαίο, θες κάποιον που να έχετε ένα κοινό γνωστό για να ξέρεις ότι θα σε προσέξει. Όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις μέσω του LinkedIn.
Εγώ για παράδειγμα έχω τώρα 30 γνωστούς μου online (πρώτος βαθμός διαχωρισμού), οι οποίοι έχουν συνολικά πάνω από 400 γνωστούς τους (δεύτερος βαθμός) οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν πάνω από 133.600 γνωστούς (τρίτος βαθμός).
Με μία πολύ γρήγορη αναζήτηση μπορώ να βρω δουλειά ακόμα και στις Σευχέλλες.
Πόσο εύκολο είναι;
Μπαίνεις στο site, βάζεις τα στοιχεία σου, πέντε πράγματα για τον εαυτό σου και φέρνεις μέσα τους γνωστούς σου. Χωρίς συνδρομές, χωρίς απαιτήσεις. Όλα δωρέαν για όσους γραφτούν τώρα.
Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον τον ενδιαφέρουν τα επαγγελματικά του.
Και μόλις γραφτείτε στείλτε μου ένα email για να "συνδεθούμε", δηλαδή να καταγράφει το σύστημα πως γνωριζόμαστε: g@GeorgeIsYourMan.com
26.7.05
Ακόμα πιο Νέα Δημοκρατία
Μετά τη λαϊκή αντίδραση κατά του νομοσχεδίου περί των εργασιακών σχέσεων, το κυβερνών κόμμα αποφάσισε να αλλάξει το λογότυπό του, προκειμένου αυτό να αντικατοπτρίζει καλύτερα το δημόσιο αίσθημα.
Ανέθεσε λοιπόν σε μια διαφημιστική εταιρία να κάνει γκάλοπ για να συγκεντρώσει τις γνώμες του κόσμου. Μετά από 2.192 τηλεφωνικά interviews σε ισάριθμους κοινωνικά ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας, η διαφημιστική εταιρία παρουσίασε την πρότασή της στο γενικό γραμματέα του κόμματος.
Χάρη στα κοννέ μου με τη διαφημιστική, κατάφερα να εξασφαλίσω και να σας παρουσιάσω την πρότασή τους.
Ανέθεσε λοιπόν σε μια διαφημιστική εταιρία να κάνει γκάλοπ για να συγκεντρώσει τις γνώμες του κόσμου. Μετά από 2.192 τηλεφωνικά interviews σε ισάριθμους κοινωνικά ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας, η διαφημιστική εταιρία παρουσίασε την πρότασή της στο γενικό γραμματέα του κόμματος.
Χάρη στα κοννέ μου με τη διαφημιστική, κατάφερα να εξασφαλίσω και να σας παρουσιάσω την πρότασή τους.
Φάση Τρία Άλφα
Φίλος, του οποίου τα στοιχεία δε θα δώσω στη δημοσιότητα για να μην τον εκθέσω, δουλεύει σε ξενοδοχείο. Ξέρετε, από αυτά τα πονηρά που πάτε και πηδιέστε εσείς που δεν έχετε σπίτι. Τι να τον εκθέσω δηλαδή που μας αυτοεκτίθεται μόνος του τούτος.
Κάπου στους δυο μήνες που δούλευε εκεί έπαθε το πρώτο μεγάλο σοκ όταν είδε παπά να έρχεται με Ουκρανέζα. Ο παπάς με τα όλα του, με τα ράσα του και με τα μούσια του. Η Ουκρανέζα έφτασε 2 λεπτά αργότερα για ξεκάρφωμα και όταν ο άπειρος ρεσεψιονίστ τη σταμάτησε γιατί πήγε να ανέβει χωρίς να πει τίποτα στη ρεσεψιόν, τον πήρε έξαλλος ο παπάς από το δωμάτιο και τον έβρισε. Προφανώς ο παπάς δεν κατάλαβε πως στο τηλεφωνικό κέντρο του ξενοδοχείου φαίνεται ο αριθμός του καλούντος στα εσωτερικά τηλέφωνα.
Τέλος πάντων, πες ότι πήγε για εξομολόγηση η... ευλογημένη.
Το μεγαλύτερο σοκ όμως της καριέρας του το έπαθε σε ανύποπτο χρόνο. Από καθημερινούς ανθρώπους. Τόσο καθημερινούς που βλέπονται μεταξύ τους κάθε μέρα.
Ζευγαράκι, εκεί γύρω στα 20, δεν έχει σπίτι δικό του και πήγε στο ξενοδοχειάκι. Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο της γνωστής αλυσίδας 3Ψ (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; *wink*wink*), καθότι και σχετικά απόμακρο μαζεύει συνήθως πιο παράνομα ζευγαράκια από ότι το γαμοξενοδοχείο της γειτονιάς.
Και καθώς το αγόρι καθόταν και άκουγε προσεκτικά τι επιλογές έχουν για το αιγυπτιακό δωμάτιο, το κινέζικο δωμάτιο, το Elvis Presley, το Madonna, το μεσαιωνικό κλπ, η κοπελίτσα είχε κάτσει στην άκρη.
Και εκεί που καθόταν, ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και κατεβαίνει το φρεσκογαμημένο ζευγάρι ηλικίας περί τα 55 ο μεν κύριος, 35 η δε κυρία.
Και έρχεται φάτσα κάρτα η πιτσιρίκα με τον κύριο, τον οποίο τυγχάνει να γνωρίζει:
- ... Μπαμπά; Κυρία Μαίρη;
- Κλαίρη, τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;
- Μπαμπά, γιατί είστε εσείς οι δύο μαζί;
- Κλαίρη, ποιό είναι αυτό το μαλακιστήρι;
- Ποιόν είπες μαλακιστήρι ρε γέρο; Δεν κοιτάς τα χάλια σου;
- Μπαμπά, τι κάνεις με αυτό το τσουλί;
Και εκεί έγινε το έλα να δεις.
Κάπου στους δυο μήνες που δούλευε εκεί έπαθε το πρώτο μεγάλο σοκ όταν είδε παπά να έρχεται με Ουκρανέζα. Ο παπάς με τα όλα του, με τα ράσα του και με τα μούσια του. Η Ουκρανέζα έφτασε 2 λεπτά αργότερα για ξεκάρφωμα και όταν ο άπειρος ρεσεψιονίστ τη σταμάτησε γιατί πήγε να ανέβει χωρίς να πει τίποτα στη ρεσεψιόν, τον πήρε έξαλλος ο παπάς από το δωμάτιο και τον έβρισε. Προφανώς ο παπάς δεν κατάλαβε πως στο τηλεφωνικό κέντρο του ξενοδοχείου φαίνεται ο αριθμός του καλούντος στα εσωτερικά τηλέφωνα.
Τέλος πάντων, πες ότι πήγε για εξομολόγηση η... ευλογημένη.
Το μεγαλύτερο σοκ όμως της καριέρας του το έπαθε σε ανύποπτο χρόνο. Από καθημερινούς ανθρώπους. Τόσο καθημερινούς που βλέπονται μεταξύ τους κάθε μέρα.
Ζευγαράκι, εκεί γύρω στα 20, δεν έχει σπίτι δικό του και πήγε στο ξενοδοχειάκι. Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο της γνωστής αλυσίδας 3Ψ (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; *wink*wink*), καθότι και σχετικά απόμακρο μαζεύει συνήθως πιο παράνομα ζευγαράκια από ότι το γαμοξενοδοχείο της γειτονιάς.
Και καθώς το αγόρι καθόταν και άκουγε προσεκτικά τι επιλογές έχουν για το αιγυπτιακό δωμάτιο, το κινέζικο δωμάτιο, το Elvis Presley, το Madonna, το μεσαιωνικό κλπ, η κοπελίτσα είχε κάτσει στην άκρη.
Και εκεί που καθόταν, ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ και κατεβαίνει το φρεσκογαμημένο ζευγάρι ηλικίας περί τα 55 ο μεν κύριος, 35 η δε κυρία.
Και έρχεται φάτσα κάρτα η πιτσιρίκα με τον κύριο, τον οποίο τυγχάνει να γνωρίζει:
- ... Μπαμπά; Κυρία Μαίρη;
- Κλαίρη, τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;
- Μπαμπά, γιατί είστε εσείς οι δύο μαζί;
- Κλαίρη, ποιό είναι αυτό το μαλακιστήρι;
- Ποιόν είπες μαλακιστήρι ρε γέρο; Δεν κοιτάς τα χάλια σου;
- Μπαμπά, τι κάνεις με αυτό το τσουλί;
Και εκεί έγινε το έλα να δεις.
24.7.05
Το κουβαδάκι σου και σ' άλλη παραλία
Πρωί-πρωί, η Εύη ήταν μια κουκλάρα.
Όχι από αυτές τις ψέυτικες, τις πλαστικές, τις ψωνισμένες. Καμία σχέση.
Η Εύη είναι από τις άλλες, τις αληθινές, τις πραγματικές, τις ζεστές, που δεν κωλώνουν σε τίποτα και στροφάρουν γρήγορα. Και παρόλο που είναι 23, είναι γυναικάρα, όχι κοριτσάκι.
Εκείνο το πρωί, όπως κάθε πρωί, ανέβαινε σημειωτόν την Κηφισίας μέσα στο καινούριο της αμαξάκι, ένα μικρό μπλε Fiat Panda.
Σε ένα φανάρι στην Κηφισίας σταματάει δίπλα της ένας τύπος με μια καινούρια μαύρη Πόρσε. Κουστουμαρισμένος, γραββατομένος, με μεγάλο ρολόι καταδύσεων (γιατί το Κολωνάκι έχει βαθιές θάλασσες), μέσα στο air-condition του.
Η Εύη τώρα δεν είναι από αυτές που θα κοιτάξουνε δεξιά κι αριστερά, ειδικά όταν είναι καλυμένη και ευτυχισμένη, οπότε ούτε που τον έχει προσέξει. Ακούει ραδιοφωνάκι και γελάει με τις μαλακίες που λένε οι πρωινοί παρουσιαστές. Μέχρι που ο τύπος αρχίζει να κορνάρει για να της τραβήξει την προσοχή.
Γυρνάει η Εύη, και τον βλέπει να της κάνει σήμα να ανοίξει το παραθύρο.
Το ανοίγει.
Με ύφος χιλίων καρδιναλίων στην πρωινή κάψα του ηλίου και θέλοντας να αναδείξει το στάτους του, ο τύπος της κάνει (μιλώντας αργά):
- Δεν έχω ξαναδεί κούκλα σε... κουβά.
Ατάραχη η Εύη, σαν να την ενόχλησε ένα τόσο δα κουνουπάκι, του απαντάει:
- Κι εγώ δεν έχω ξαναδεί κουβά σε Πόρσε!
Και χωρίς να ανοιγοκλείσει καν τα μάτια της, κλείνει το παράθυρο και γυρνάει μπροστά της, σαν να μην έγινε τίποτα. Βάζει πρώτη και φεύγει.
Αυτή είναι η φίλη μου η Εύη.
Όχι από αυτές τις ψέυτικες, τις πλαστικές, τις ψωνισμένες. Καμία σχέση.
Η Εύη είναι από τις άλλες, τις αληθινές, τις πραγματικές, τις ζεστές, που δεν κωλώνουν σε τίποτα και στροφάρουν γρήγορα. Και παρόλο που είναι 23, είναι γυναικάρα, όχι κοριτσάκι.
Εκείνο το πρωί, όπως κάθε πρωί, ανέβαινε σημειωτόν την Κηφισίας μέσα στο καινούριο της αμαξάκι, ένα μικρό μπλε Fiat Panda.
Σε ένα φανάρι στην Κηφισίας σταματάει δίπλα της ένας τύπος με μια καινούρια μαύρη Πόρσε. Κουστουμαρισμένος, γραββατομένος, με μεγάλο ρολόι καταδύσεων (γιατί το Κολωνάκι έχει βαθιές θάλασσες), μέσα στο air-condition του.
Η Εύη τώρα δεν είναι από αυτές που θα κοιτάξουνε δεξιά κι αριστερά, ειδικά όταν είναι καλυμένη και ευτυχισμένη, οπότε ούτε που τον έχει προσέξει. Ακούει ραδιοφωνάκι και γελάει με τις μαλακίες που λένε οι πρωινοί παρουσιαστές. Μέχρι που ο τύπος αρχίζει να κορνάρει για να της τραβήξει την προσοχή.
Γυρνάει η Εύη, και τον βλέπει να της κάνει σήμα να ανοίξει το παραθύρο.
Το ανοίγει.
Με ύφος χιλίων καρδιναλίων στην πρωινή κάψα του ηλίου και θέλοντας να αναδείξει το στάτους του, ο τύπος της κάνει (μιλώντας αργά):
- Δεν έχω ξαναδεί κούκλα σε... κουβά.
Ατάραχη η Εύη, σαν να την ενόχλησε ένα τόσο δα κουνουπάκι, του απαντάει:
- Κι εγώ δεν έχω ξαναδεί κουβά σε Πόρσε!
Και χωρίς να ανοιγοκλείσει καν τα μάτια της, κλείνει το παράθυρο και γυρνάει μπροστά της, σαν να μην έγινε τίποτα. Βάζει πρώτη και φεύγει.
Αυτή είναι η φίλη μου η Εύη.
22.7.05
Κι εγώ τίποτα;
Ο Σωτήρης είναι γαμώ τα παιδιά. Για ανδροπαρέα τουλάχιστον. Μου θυμίζει εμένα στα νειάτα μου, όταν δεν άφηνα να πέσει κάτω ούτε καρφίτσα και είχα ατάκα για τα πάντα. Κάποιες καλές και κάποιες λιγότερο καλές.
Χθες σε μία μάζωξη στο σπίτι μου για επιτραπέζια παιχνίδια, μετά το Taboo αρχίσαμε να λέμε διάφορες φάσεις από τα νειάτα μας. Μια κοπέλα, η οποία παραπονιέται πως είναι μαλακομαγνήτης άρχισε να λέει για τον τάδε που της έκανε εκείνο, τον άλλο που της έκανε αυτό κ.ο.κ.
Αφού μας είπε για τρεις πρώην γκόμενους, καταλήγει:
Ρε πούστη μου, είμαι ωραία γκόμενα, γιατί πέφτω πάντα σε μαλάκες;
Και ο Σωτήρης, κάνοντας την αυτοκριτική του, μονολόγησε:
Εγώ που είμαι μαλάκας, γιατί ρε πούστη μου δεν πέφτω σε ωραίες γκόμενες;
Χθες σε μία μάζωξη στο σπίτι μου για επιτραπέζια παιχνίδια, μετά το Taboo αρχίσαμε να λέμε διάφορες φάσεις από τα νειάτα μας. Μια κοπέλα, η οποία παραπονιέται πως είναι μαλακομαγνήτης άρχισε να λέει για τον τάδε που της έκανε εκείνο, τον άλλο που της έκανε αυτό κ.ο.κ.
Αφού μας είπε για τρεις πρώην γκόμενους, καταλήγει:
Ρε πούστη μου, είμαι ωραία γκόμενα, γιατί πέφτω πάντα σε μαλάκες;
Και ο Σωτήρης, κάνοντας την αυτοκριτική του, μονολόγησε:
Εγώ που είμαι μαλάκας, γιατί ρε πούστη μου δεν πέφτω σε ωραίες γκόμενες;
20.7.05
Τρελές γκαύλες
Η νέα μου κούκλα.
Τη λένε Μέγκαν Σεσέ (Megane CC) και είναι κόρη της γαλλίδας γλύπτριας Ρενώ.
Είναι ξανθιά, έχει πανέμορφο πρόσωπο και δύο ανοιχτόχρωμες ματάρες. Σε αντίθεση με τις μικρότερες αδερφές της που ντύνονται στα υφάσματα, στη Μέγκαν αρέσει να δείχνει το αλαβάστρινο απαλό της δέρμα. Βέβαια, όταν κάνει κρύο ή θέλει να είναι λίγο πιο κυριλέ για να μην τραβάει τόσο τα αδιάκριτα βλέμματα, φοράει το καταπληκτικό see-through τοπάκι της και δένει το σύνολο.
Και - μεταξύ μας - αν και πιτσιρίκα, έχει κωλάααρα. Αλλά σ' αυτή την περίπτωση δε με χαλάει αυτός ο "βραζιλιάνικος" σωματότυπος. Άλλωστε κάπου πρέπει να της την χώνω κι εγώ όταν έχω όρεξη να την καβαλήσω topless.
Το ότι είναι δεσποινίδα ανεβασμένων κυβικών δε με χαλάει, γιατί αυτό επηρρεάζει και το χαρακτήρα της. Τι να σου λέω. Ανάβει αμέσως. Αν και ξανθιά, στροφάρει γρήγορα. Και καθότι ιδιόρυθμη, όταν τα παίρνει της αρέσει να χάνεται στον ορίζοντα.
Έχω μάθει ήδη να την κάνει ότι θέλω. Ανάλογα με τα γούστα μου, βρίσκω το κουμπί της και μπορώ να την κάνω να είναι απέναντι μου πολύ ψυχρή το καλοκαίρι και πολύ θερμή το χειμώνα.
Και από βίτσια άλλο τίποτα. Όταν είμαι μέσα της, μου ανοίγεται τελείως και με πάει στα ουράνια. Χειμώνα-καλοκαίρι, κοιτώντας πάνω βλέπεις τον ουρανό με τα άστρα!
Άσε που είναι και κορίτσι της παρέας. Μέχρι 4 μας καταφέρνει. Μην πείτε ότι σας τό'πα αλλά η Μέγκαν είναι bisexual και δε τη χαλάει να τυγχάνει και της προσοχής των γυναικών. Όμως ξέρω πως στην πραγματικότητα μόνο εμένα αφήνει να την οδηγώ στα άκρα.
Το καλό πάντως είναι πως δε ζηλεύει. Όταν την πρωτογνώρισα, της σύστησα μια φίλη μου που μετράει 1.75 και το κορίτσι είχε να λέει για τη ζεστασιά και την άνεση με την οποία την αντιμετώπισε η Μέγκαν.
Αλλά και η Μέγκαν ξέρει πως κι εγώ θα της είμαι πιστός. Ήδη ψάχνω σε ποιόν να πασάρω την άλλη Μέγκαν, που είναι η κατά έξι χρόνια μεγαλύτερή της ασημομάλλα ξαδέρφη της που μου κράτησε συντροφιά για 2 χρόνια. Πολύ καλή άρχή για όσους επιθυμούν "ανοιχτές" σχέσεις. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα για καβάλημα είτε μέ είτε χωρίς σκουφάκι.
Της μικρής μου της Μέγκαν της αρέσει η δυνατή μουσική, οι παραλίες και τα ταξίδια μακριά από την πόλη. Τρελλαίνεται να τη φροντίζουν και να είναι πάντα φρέσκια και μπανιαρισμένη για να δείχνει όμορφη.
Ο τύπος που μου την γνώρισε μου είπε πως η ομορφιά της, εξωτερική και εσωτερική, είναι εγγυημένη για 24 μήνες.
Την παρήγγειλα και στις 5 Αυγούστου θα την κάνω ολοκληρωτικά δική μου.
17.7.05
Αιγινίτικο στρούμφ (Μαριλίνα, το στρούμφ, παίρνει τόνο ή όχι;)
Στην Αίγινα, πριν καμιά δεκαριά χρόνια, τουρίστας κυκλοφορεί με σαγιονάρα, σορτσακι και παπάκι το οποίο έχει μόλις νοικιάσει. Του κανει ένας μπάτσος σήμα να σταματήσει. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
Μπ.: Your papers.
Τουρ.: Excuse me?
Μπ.: Your papers, ρε.
Τουρ.: I'm sorry?
Μπ.: Ρε give me your papers τώρα!
Τουρ.: My papers? Who are you?
Και γυρνάει ο μπάτσος και του λέει:
Μπ.: Me who me ή you who you ρε;
Μπ.: Your papers.
Τουρ.: Excuse me?
Μπ.: Your papers, ρε.
Τουρ.: I'm sorry?
Μπ.: Ρε give me your papers τώρα!
Τουρ.: My papers? Who are you?
Και γυρνάει ο μπάτσος και του λέει:
Μπ.: Me who me ή you who you ρε;
Ζουν ανάμεσά μας
Ήταν μια εποχή, θυμάμαι, που αντί να βγαίνω, γνώριζα γκομενάκια στο Internet. Όχι σε chat και IRC και τέτοια χαζά, αλλά μέσω email. Αν κάποια ας πούμε μου έστελνε ένα email με κάνα ανέκδοτο γιατί κάπου με βρήκε, ήταν σίγουρο πως θα έβρισκε τον μπελά της.
Όχι γιατί φανταζόμουν πως είναι καλή γκόμενα, αλλά όπως και να το κάνεις, το γκομενορίχνειν είναι skill (ειδικά όταν είσαι χοντρός, καραφλός και άσχημος) και το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις είναι να το εξασκείς με κάθε ευκαιρία. Ήταν λοιπόν μια φορά που γνώρισα μια κοπέλα στο Internet που για να προστατεύσουμε τους αθώους, θα την πούμε Σοφία. Και επειδή ο μόνος αθώος σ' αυτή την ιστορία είμαι εγώ, Σοφία ήταν το πραγματικό της όνομα. Η Σοφία λοιπόν ήταν 21 ετών. Τα emails της ήταν παιχνιδιάρικα και έξυπνα. Σε γενικές γραμμές ένα γκομενάκι που είναι όμορφο (σε κάποια φάση μου έστειλε φωτογραφία) κι αστείο, μου κινεί την περιέργεια.
Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια πετούσε κάτι υπονοούμενα στα emails αλλά πάνω στον ενθουσιασμό μου, δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία. Σε κάποια φάση αποφασίζουμε να βγούμε, για μια πρώτη γνωριμία. Μου λέει πού μένει (στο διαόλου το κέρατο) και μου λέει ότι θα περιμένει να την πάρω κατά τις 8.
Τώρα βέβαια, το γεγονός πως η Σοφία έχει αμαξάκι και το ότι θα πηγαίναμε στην άλλη μεριά της πόλης από εκεί που έμενε, σημαίνει πως εγώ θα έπρεπε να κάνω ένα τεράστιο κύκλο. Αλλά καθότι έχουμε κάποιες αρχές, έπρεπε να δείξουμε πως είμαστε τζέντλεμεν: - Θα πάμε στο Δουκάτο; Α τι ωραία, θα περάσεις να με πάρεις κατά τις 8, θα είμαστε εκεί κατά τις 9, αρκεί να έχει ξεκινήσει κατά τις 7 εσύ.- Τκερατόμ... - Τι είπες; - Στις 8 λέω, θα είμαι εκεί. Οδός Ανθέων είπαμε, έτσι;Πάω σπίτι της, την παίρνω να κατέβει. Μου λέει δεν είναι έτοιμη ακόμα και επιμένει να ανέβω πάνω, για να μην είμαι μόνος μου. Σκέφτομαι ότι αυτό είναι καλό σημάδι, παρκάρω και ανεβαίνω. Βέβαια, όταν μου είπε να ανέβω, δεν είχα αντιληφθεί πως δεν θα ήταν μόνη της. Έτσι, την πόρτα μου την άνοιξε η μητέρα της, η οποία ήταν πολύ χαρούμενη που επιτέλους με γνωρίζει. Είπε «επιτέλους»; Ακόμα δεν είδα την κόρη της in the flesh, γνωρίζω τη μάνα και μου λέει επιτέλους; Μετά ήταν τα δύσκολα. Ο μπαμπάς, ο οποίος σε γενικές γραμμές δεν έκανε πολλά. Είχαε καρφωθεί στην τηλεόραση, με ρώτησε από πού είμαι, του φάνηκε περίεργο πως ως Αναγνωστόπουλος δεν είμαι από την Πελοπόνησσο και με έβαλε να του υποσχεθώ πως θα ψάξω το γενεαλογικό μου δένδρο πιο πολύ γιατί αποκλείεται να μην είχα κάποιον προπάππου που να ήταν από κάτω απ' το αυλάκι. Στο μεταξύ έχει έρθει και η Σοφία. Παρένθεση εδώ: Η Σοφία είχε επιμελώς ξεχάσει να αναφέρει πως η φωτογραφία που μου έστειλε ήταν πενταετίας και πως έκτοτε έχει πάρει κιλά και έχει - πώς να το κάνουμε – μεγαλώσει και αντί για 21 φαίνεται 25.
Και, ξέρεις πώς κάποιες γυναίκες μεγαλώνοντας βγάζουν προς τα έξω μια σεξουαλικότητα; Ε, η Σοφία δεν άνηκε σε αυτή την κατηγορία. Καθαρή περίπτωση ψευδούς διαφήμισης, αλλά λέω δε γαμείς, έχει γέλιο η κοπέλα, ποτέ δεν ξέρεις.Προσπαθώντας να βρω κάποιο τρόπο να διαφύγω χωρίς να υπογράψω υπεύθυνη δήλωση για το ότι θα έχω επιστρέψει την κόρη τους μέχρι τα μεσάνυχτα, βάζει η Σοφία το χεράκι της και ξεγλιστράμε από το σπίτι σχετικά γρήγορα. «Συγγνώμη γι αυτό, αλλά τους έχω πει τόσα πολλά για σένα που ήθελαν οπωσδήποτε να σε γνωρίσουν.»Κάπου εκεί πήρα τη φάτσα Chandler Bing. Δε ρώτησα ΓΙΑΤΙ με είχε αναφέρει στους γονείς της, προτίμησα να το προσπεράσω το θέμα και να εστιάσω στο να περάσουμε καλά. Είπαμε, από email έλεγε η κοπέλα, ζωγράφιζε.«Να σου πω την αλήθεια, η μητέρα μου πρέπει να απογοητεύτηκε λίγο που δε μου έφερες λουλούδια, αλλά δικαιολογήσαι. Της είπα πως δεν ήξερες ότι θα ανέβεις στο σπίτι. Είναι καμιά φορά λίγο περίεργη.»Το κρατάω αυτό το τελευταίο, παίζει ρόλο μετά. Πρόσεξε, ε, η μάνα είναι η περίεργη, έτσι; Συνεχίζω... Παρατηρώ λοιπόν πώς η Σοφία είναι πιο κοντή από όσο μου είχε πει. Αντί για 1.70, ήταν κάπου στο 1.65 με τακούνι. Είπα να μην το κάνω θέμα. Άλλωστε, τι έχω να κερδίσω από το να τη βγάλω ψεύτρα;
Επίσης τώρα που το προσέχω λίγο καλύτερα, η Σοφία ήταν πορτοκαλί. Εντάξει, όχι σαν χρυσόψαρο, αλλά είχε μία αφύσικα χρυσοπορτοκαλί χροιά.
Όσην ώρα μου έλεγε για τους γονείς της και το ότι έχουν κλείσει 25 χρόνια γάμου εγώ σκεφτόμουν από πού μπορεί να πάρει κανείς τέτοιο χρώμα.
- Γνωριστηκανε στο σχολείο, αλλά δεν μιλούσανε ο ένας στον άλλο.
- Ναι ε; (Λες να ήπιε πολύ πορτοκαλάδα;)
- Μετά, σε ένα πάρτυ, πήγε ο πατέρας μου ακάλεστος και τον είδε η μητέρα μου και τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα!
- Έλα! (Λες να είναι από ραδιενέργεια; Να τη ρωτήσω άμα περνούσε από το Τσέρνομπιλ πριν 15 χρόνια;)
- Και να φανταστείς ο πατέρας μου ήταν πολύ πολύ ντροπαλός και δεν το κατάλαβε, παρόλο που η μαμά μου του μιλούσε όλο το βράδυ.
- Ναι... (Μήπως είναι κάτι στη διατροφή της; Έχω ακούσει πως τα φλαμίνγκο είναι έτσι επειδή τρώνε άλγη και τα μεταβολίζουν σε μια ροζ χρωστική)
- Την άλλη μέρα όμως, η μαμά μου το είπε στη φίλη της και εκείνη βρήκε την ξαδέρφη του μπαμπά που ήταν μεγαλύτερη και του το είπε.
- Κοίτα να δεις! (Αν ήταν έτσι θα είναι τιποτα κληρονομικό. Αλλά οι γονείς της μια χαρά ασπρουλιάρηδες μου φάνηκαν. Ρε λες να είναι κολλητικό;)
Έχοντας τις συμβουλές του Παύλου κατά νου (μην κρίνεις το βιβλίο από το εξώφυλλο), αποφάσισα να διαβάσω τουλάχιστον την πρώτη σελίδα του βιβλίου, παραβλέποντας το ένστικτό μου που μου έλεγε να κάνω αναπάντητη στον εαυτό μου για να αφήσω μήνυμα στον τηλεφωνητή μου και μετά να με καλέσει η υπηρεσία του voicemail και να μου ανακοινώσει πως έχω ένα νέο μήνυμα. Και όση ώρα έπαιζε το μήνυμα, εγώ έκανα πως μαθαίνω από τη μαμά μου πως η γιαγιά δεν είναι καλά και πρέπει να πάω αμέσως να την δω.
- Καλέ γιατί μου είπες πως είσαι καραφλός; Έχεις πολύ μαλλί! Εγώ περιμένα να δω τον Ζουγανέλη.
Εδώ σε θέλω μάστορα. Τι λες τώρα; Όχι πες μου. Είναι τρόπος τώρα αυτός για να ξεκινήσεις μια κουβέντα; Είπα λοιπόν:
- Εεεε... νά’σαι καλά!
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε. Παρόλο που το αυτοκίνητο είναι ανοιχτό (και εννοώ ορθάνοιχτο) κάτι γαργαλάει τα ρουθούνια μου.
Η Σοφία έχει βάλει άρωμα.
Η Σοφία έχει βάλει πολύ άρωμα.
Η Σοφία γέμισε τη μπανιέρα της με 32 διαφορετικά μπουκαλάκια από αρώματα και έμεινε μέσα μέχρι να παπαριάσει και να γίνει το δέρμα της σαν αυτό που έχουν αυτά τα γελοία ρυτιδιασμένα σκυλιά που έχουν τριπλάσιο δέρμα από όσο χρειάζονται.
Σκεπτόμενος όλα αυτά, παραμένω σιωπηλός και φαινομενικά συγκεντρωμένος στην οδήγησή μου. Άλλωστε, μέχρι το Πικέρμι είναι μακρύς ο δρόμος.
Τη σιωπή σπάει – μάντεψε ποιός; - η Σοφία:
- Είσαι ντροπαλός κατά βάθος, ε; Θυμάμαι όταν μου είπες πως ...
Κάπου εκεί σταμάτησα να ακούω και απλά να κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου σε κάθε παύση που έκανε.
- Γιώργο, γιατί δε με κοιτάς όταν σου μιλάω;
Έλα ντε, μήπως επειδή οδηγάω; Λέω εγώ τώρα, λες αυτό να παίζει ρόλο;
Με τα πολλά φτάσαμε. Άνετο πάρκινγκ, όμορφο περιβάλλον, όλο ξύλο και πέτρα, live μουσική που μ’ αρέσει.
- Τι; Εδώ θα κάτσουμε;
- Γιατί τι έχει;
- Τίποτα, τίποτα.
- ...
- Απλά μωρέ να...
- Τι;
- Τίποτα, τίποτα.
Ένα δροσερότατο κοριτσάκι μας βάζει να κάτσουμε. Ανοίγουμε τον κατάλογο
- Γιώργο, για πρώτο ραντεβού με έφερες σε μπυραρία;
- Δεν είναι μπυραρία, είναι country pub.
- Μπυραρία είναι, δεν έχει ψάρι, μόνο κρέας έχει!
Κάπου εκεί νομίζω πως ξεπέρασε το όριο. Τα μέχρι τώρα θα μπορούσα να τα αποδόσω σε πολλούς παράγοντες, αλλά κάπου εκεί ξεχείλισε το ποτήρι, είναι εκεί που είπα πως ξέρεις κάτι, άντε και γαμήσου Σοφία. Το είπα από μέσα μου βέβαια.
Και καθότι τζέντλεμαν (και επειδή πεινούσα σαν λύκος) το προσπέρασα διπλωματικά, πηγαίνοντας να πλύνω τα χέρια μου.
Μέχρι να γυρίσω, η Σοφία κάνει ήδη σχέδια να «μου μάθει» δύο-τρία πραγματάκια για την κοσμική ζωή της Αθήνας. Στην πραγματικότητα, με έχει «κλείσει» για τους επόμενους δύο μήνες:
«Λέω τη Δευτέρα να πάμε για σούσι, θα σου αρέσει. Την Τρίτη θα μαγειρέψουμε μαζί στο σπίτι σου. Την Τετάρτη μπορούμε να πάμε για κινέζικο και την Πέμπτη λέω να πάμε για ψαράκι στον Ανεμόμυλο. Και για Σαββατοκύριακο γιατί να μην πάμε λίγο να πάρουμε αέρα στο βουνό, να φάμε και κυνήγι; Το καλύτερό όμως το φύλαξα για το τέλος. Την Παρασκευή είσαι καλεσμένος στο σπίτι μου, θα φάμε με τους γονείς μου.»
Ένα σπυράκι μόλις εκκολάφθηκε στο πρόσωπό μου. Το ένιωσα. Ήταν από αυτά τα σπυράκια που βγάζω όταν ακούω κάτι πολύ πολύ εξωφρενικό.
Ευτυχώς η σερβιτόρα έφερε το νερό πάνω στην ώρα και αντί να μιλήσω, απλά κατέβασα ένα ποτήρι. Κι άλλο ένα.
Η Σοφία αρχίζει να παίζει με το κινητό της, επιτέλους δύο λεπτά σιωπής. Πάω να βρω τι θα παραγγείλω.
- Δε θα με ρωτήσεις τι κάνω;
- Δε θέλω να κάνω αδιάκριτες ερωτήσεις, μπορεί να θες να μιλήσεις με κάποιον.
- Όχι βρε κουτό. Άλλωστε δεν έχουμε τέτοια μεταξύ μας. Τώρα που είμαστε μαζί (εγκεφαλικό 1), μπορείς να με ελέγχεις όποτε θες, όπως θα κάνω κι εγώ άλλωστε από εδώ και πέρα (εγκεφαλικό 2).
Τον κινέζο εγώ:
- Τι ωραία μουσική που παίζει, δεν άκουσα τι είπες, σήκω να χορέψουμε.
Σηκώνομαι σε ένα γεμάτο μαγαζί (επί των πλείστων ζεστό pub-themed εστιατόριο) και χορεύω. Με τη μουσική συνοδεία ενος βιολιού σόλο.
Κάνοντας πως «μη με ενοχλείτε, είμαι τρελλός εγώ» για να αποφύγω την τρέλλα της αλληνής, δεν προσέχω πως η Σοφία αντί να έχε φρικάρει, έχει κάτσει και με παρακολουθεί με θαυμασμό, επειδή «Γιώργο, είσαι τόσο αυθόρμητος!»
Όταν ξανακάθομαι και αφού μου έχει πλέξει το εγκώμιο περί αυθορμητισμού και μου είπε και μία ιστορία για το δικό της αυθόρμητο χαρακτήρα όταν μια φορά ακύρωσε την έξοδο με μια φίλη της την τελευταία στιγμή (wow, έτσι;) βγάζει έξω το κινητό της και αρχίζει να μου δείχνει φωτογραφίες. Τη μαμά της να πλένει τα πιάτα, το μπαμπά της να παρκάρει το αυτοκίνητο, τον αδερφό της, την ξαδέρφη της, τη θεία της, τη νονά της, το νεογέννητο ανηψάκι της που «είναι μια γλύκα και ήταν το πιο όμορφο από όλα τα άλλα μωρά στο μαιευτήριο» και φυσικά τον σκύλο της το Μαξ στο εξοχικό της, στον οποίο θέλει να με γνωρίσει γιατί «εσείς οι δύο θα τα πάτε καλά».
Και στο καπάκι μου λέει πως έχει πει σε όλους αυτούς για «εμάς» (ποιούς «εμάς;») και πως η νονά της μάλιστα, η οποία ξέρει πως είμαστε τώρα έξω μαζί για πρώτη φορά, άναψε ένα κεράκι στον Άγιο Διονύσιο «για να πάνε όλα καλά».
Πείτε με συντηρητικό, αλλά εμένα μου φάνηκε λίγο παράξενο, εντάξει;
Α, και πρέπει να πάμε να αγοράσουμε και δωράκι για τα βαφτίσια του ανηψακίου της Σοφίας, του ΠΟΜΑΤΑΣΥ*, στα οποία φυσικά είμαι καλεσμένος. Και τα οποίο θα γίνουν σε πεντέμισι μήνες.
* Πιο Όμορφου Μωρού Από Τα Άλλα Στην Υφήλειο
Α και το καλύτερο είναι πως η Σοφία με κοιτάει σε μια φάση με τις μεγάλες πράσινες ματάρες της, χαμογελάει γλυκά και μου λέει «θα μου κρατήσεις το χέρι;»
Κάνοντας την καρδιά μου πέτρα, ακουμπάω το χέρι της. Όχι δηλαδή εσύ που γελάς έλα στη θέση μου. Τι ακριβώς να έλεγα; Ότι δεν πιστεύω στο κράτημα χεριών;
Και τώρα φαντάσου το σκηνικό.
Η Σοφία, η οποία δεν παίρνει χαμπάρι από όλα τα αρνητικά σημάδια για να κάνει λίγο πίσω, βλέπει στα μάτια μου τα παιδιά που θέλει να της κάνω.
Και εγώ βλέπω στα μάτια της τον τρόμο και το φόβο.
Και ενώ έχει αρχίσει ήδη να παίζει με τα δάχτυλά μου, κάτι το οποίο θα ήταν επιθυμητό αν δεν είχα απέναντι μου τη συγκεκριμένη κοπέλα, εγώ αφήνω το χέρι μου νεκρό. Καμία αντίδραση. Αναπτήρα να άναβες από κάτω, θα το άφηνα να πάρει φωτιά. Τόση αναισθησία.
Σαν άλλο τσακάλι που με τα δόντια του κόβει το πόδι του που έχει πιαστεί σε κάποια παγίδα, έτσι κι εγώ, ήμουν μάλιστα προετοιμασμένος να κόψω το χέρι μου και να της το αφήσω εκεί. Αρκεί να μου εξασφάλιζε 30 δευτερόλεπτα για να φτάσω μέχρι την πόρτα και να φύγω ανενόχλητος και σε κατάσταση πανικού.
Και τότε η Σοφία κάνει ένα «Ααααααααχ»...
Και τι κάνω εγώ τώρα; Είπε αχ. Γρήγορα, Γιώργο, κάνε πως δεν το άκουσες!
«Δε το πιστεύω πως είμαι εδώ τώρα μαζί σου!», μου λέει γεμάτη ενθουσιασμό.
«Ναι, ναι, κι εγώ δυσκολεύομαι να πιστέψω το τι μου συμβαίνει.»
Μέχρι να έρθει το φαγητό πέρασαν περίπου 400 χρόνια σκλαβιάς.
Άρχισα ασυνείδητα να κοιτάω το ρολόι μου κάθε δύο λεπτά. Όταν με ρώτησε γιατί το κοιτάω της είπα ότι είναι επειδή αργεί το φαγητό και πεινάω σαν λύκος.
Μετά το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές καθώς την έπιασα να κοιτάζει το ρολόι μου. Αυτή είναι ικανή να σκέφτεται τι μάρκα ρολόι θα μου πάρουν οι γονείς της δώρο στον αρραβώνα μας, οπότε προσπάθησα να την ξενερώσω όσο μπορώ, ξεκινώντας ότι πιο αντιρομαντικό θέμα μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή:
«Ποιός θα μου τό’λεγε, πέρασε η Εθνική στο Μουντιάλ (τότε, παλιά λέμε), άντε να δούμε πώς θα τα πάμε. Σιγά δηλαδή μην κερδίσουμε και κάνα αγώνα δηλαδή αλλά τουλάχιστον θα έχουμε κάτι να ...»
«Γιώργο, έχεις τόσο όμορφα δόντια.»
«Εεεε, ναι, ... εεε... τα βουρτσίζω συχνά. (ανασυγκροτούμαι) Η Εθνική που λες ...»
«Συνέχισε να μιλάς, τα λες τόσο ωραία.»
«...»
Εκείνη τη στιγμή έρχεται το φαγητό. Επιτέλους θα μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε σε κάτι άλλο, χωρίς νανιώθουμε νιώθω αμήχανα και χωρίς να κοιταζόμαστε ή να χρειάζεται να μιλάμε.
«Ξέρεις, μαγειρεύω πολύ ωραία.»
(κουνάω το κεφάλι καταφατικά)
«Και μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω για άλλους.»
(ξαφνικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα τη διακόσμηση του μαγαζιού, αρχίζω να καρφώνω το βλέμμα μου σε μια πολυθρόνα, ενώ κουνάω το κεφάλι μου).
«Αλήθεια Γιώργο, πόσο γρήγορα θά’θελες να κάνουμε παιδιά αφού παντρευτούμε;»
Ξαφνικά όλα κινούνται γύρω μου πολύ πολύ αργά μέχρι που ένα δευτερόλεπτο αργότερα ο χρόνος δίπλα μου έχει παγώσει. Οι σερβιτόρες, οι πελάτες, ο πιανίστας, έχουν όλοι κοκκαλώσει στις θέσεις τους. Σερβίροντας, μασουλώντας, παίζοντας νότες.
Σας παρακαλώ, πείτε μου ότι θα βγεί ένας τύπος από την κουζίνα και θα μου πει να κοιτάξω μέσα από το παράθυρο γιατί είμαι στην candid camera.
Και ενώ εγώ έχω μείνει μα-λά-κα-ς (ή μήπως το «ς» πάει με το «κα» στην ίδια συλλαβή; χμ, θα το κοιτάξω...) και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην ξεσπάσω, η ορχήστρα παίζει ένα τότε αγαπημένο μου κομμάτι του Bryan Adams, το Everything I Do. Και μάλλον σε κάποιo email πρέπει να το είχα αναφέρει στη Σοφία, η οποία με κοιτάει με τις μεγάλες ματάρες της και μου κάνει:
«Αυτό το τραγούδι, Γιώργο, ... μου θυμίζει ... (παύση, για να κρεμαστώ από τα χείλη της) ... (βάλε άλλη μια παύση για το γαμώτο) .. εσένα!»
Και ενώ εγώ έχω μείνει με μάτια ορθάνοιχτα και αυτή είναι έτοιμη να μου πει να πάμε στον κήπο για να την αφήσω έγκυο και να της κάνω τρίδυμα, μου άρχιζει μια κουβέντα για το τι είναι η αγάπη, τι είναι έρωτας, τι είναι πεπρωμένο, για το μισό πορτοκάλι που βρίσκει το άλλο του μισό, για περιπάτους στην ακροθαλασσιά και άλλα τέτοια.
Σε κάποια στιγμή κι εγώ παραιτούμαι. Θριαμβευτικά.
- Πώς θα βγάλουμε τα παιδιά μας, Σοφία;
Και εκεί που ήλπιζα πως θα δει τη γελοιότητα του θέματος, το πόσο ανόητος είναι αυτός ο διάλογος και θα επιτέλους θα καταλάβει το ότι μου λέει μαλακίες, μου κάνει:
- Αν είναι κορίτσι, μου αρέσει το Ισιδώρα. Και αν είναι αγόρι, το Ισίδωρος.
Προσέχεις; Δεν το σκέφτηκε. Δεν είπε «χμ, κάτσε να δούμε». Ούτε ανάσα δεν πήρε. Την απάντηση την είχε έτοιμη από πριν. Ισιδώρα και Ισίδωρος.
Γκλουπ.
Η βραδιά κύλησε πολύ γρήγορα μετά από αυτό. Μη θέτοντας καν θέμα για το ποια αναδείχθηκε νικήτρια στο σπάσιμο αρχιδιών, έφαγα, ήπια, έφυγα.
Αφού την πήγα σπίτι και το θέωρησε ιπποτικό εκ μέρους μου, πήγε να με φιλήσει και για να το αποφύγω πάτησα «κατά λάθος» την κόρνα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Δεν κατάφερα τίποτα, φυσικά, σαν να μην υπήρχε κόρνα, γείτονες, διατάραξη κοινής ησυχίας.
Φτάνοντας σπίτι, λαμβάνω ένα πενταπλό SMS όπου με ευχαριστούσε για την καταπληκτική βραδιά που πέρασε (φέρτε μου ένα περίστροφο σας παρακαλώ), για την εκπληκτική κουβέντα μας (μπορώ να ξεράσω τώρα;) και στο τέλος μου ευχήθηκε Όνειρα Γλυκά. Να μια ευχή που είχα να ακούσω από τότε που ήμουν 8 χρονών.
Την άλλη μέρα, ανοίγω το κινητό και – φυσικά – βρίσκω μήνυμα στον τηλεφωνητή μου, λέγοντάς μου πως όλες οι φίλες της και η οικογένειά της την πήρανε τηλέφωνο για να ρωτήσουν πώς πήγε το ραντεβού μας και καταχάρηκαν που πήγε τόσο τόσο τόσο όμορφα. Η νονά της το απέδωσε στον Άγιο Διονύσιο.
Και ξυπνώντας λίγο καλύτερα αποφασίζω πως είναι ώρα να της τα πω λίγο έξω από τα δόντια, γιατί το να συζητάω πού θα κάνω τη δεξίωση του γάμου πριν καν έρθουν τα ορεκτικά, μου έπεσε λιγο βαρύ χθες βράδυ.
Την παίρνω τηλέφωνο και αφού της χρυσώνω λίγο το χάπι για τα πρώτα πέντε λεπτά και αφού δεν λέει να καταλάβει πως «το ότι δεν θέλω να παντρευτώ στα 23 μου δεν είναι κάτι παροδικό αλλά κάτι πολύ πολύ μόνιμο», αναγκάζομαι να της πω την αλήθεια:
«Ξέρεις, Σοφία, η αλήθεια είναι πως έχω ένα πρόβλημα για το οποίο δεν ήθελα να σου μιλήσω. Δυστυχώς, δε μπορώ να κάνω παιδιά.»
Και αφού άκουσα τα όνειρα της Σοφίας να γκρεμίζονται μέσα στην εκκωφαντική σιωπή που κυρίευσε ξαφνικά τη συνομιλία μας, η Σοφία με έβρισε που δεν ήμουν ειλικρινής μαζί της από την αρχή και δεν της είπα πως δε μπορώ να κάνω παιδιά.
Και εκεί τελείωσε το παραμύθι.
Όχι γιατί φανταζόμουν πως είναι καλή γκόμενα, αλλά όπως και να το κάνεις, το γκομενορίχνειν είναι skill (ειδικά όταν είσαι χοντρός, καραφλός και άσχημος) και το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις είναι να το εξασκείς με κάθε ευκαιρία. Ήταν λοιπόν μια φορά που γνώρισα μια κοπέλα στο Internet που για να προστατεύσουμε τους αθώους, θα την πούμε Σοφία. Και επειδή ο μόνος αθώος σ' αυτή την ιστορία είμαι εγώ, Σοφία ήταν το πραγματικό της όνομα. Η Σοφία λοιπόν ήταν 21 ετών. Τα emails της ήταν παιχνιδιάρικα και έξυπνα. Σε γενικές γραμμές ένα γκομενάκι που είναι όμορφο (σε κάποια φάση μου έστειλε φωτογραφία) κι αστείο, μου κινεί την περιέργεια.
Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια πετούσε κάτι υπονοούμενα στα emails αλλά πάνω στον ενθουσιασμό μου, δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία. Σε κάποια φάση αποφασίζουμε να βγούμε, για μια πρώτη γνωριμία. Μου λέει πού μένει (στο διαόλου το κέρατο) και μου λέει ότι θα περιμένει να την πάρω κατά τις 8.
Τώρα βέβαια, το γεγονός πως η Σοφία έχει αμαξάκι και το ότι θα πηγαίναμε στην άλλη μεριά της πόλης από εκεί που έμενε, σημαίνει πως εγώ θα έπρεπε να κάνω ένα τεράστιο κύκλο. Αλλά καθότι έχουμε κάποιες αρχές, έπρεπε να δείξουμε πως είμαστε τζέντλεμεν: - Θα πάμε στο Δουκάτο; Α τι ωραία, θα περάσεις να με πάρεις κατά τις 8, θα είμαστε εκεί κατά τις 9, αρκεί να έχει ξεκινήσει κατά τις 7 εσύ.- Τκερατόμ... - Τι είπες; - Στις 8 λέω, θα είμαι εκεί. Οδός Ανθέων είπαμε, έτσι;Πάω σπίτι της, την παίρνω να κατέβει. Μου λέει δεν είναι έτοιμη ακόμα και επιμένει να ανέβω πάνω, για να μην είμαι μόνος μου. Σκέφτομαι ότι αυτό είναι καλό σημάδι, παρκάρω και ανεβαίνω. Βέβαια, όταν μου είπε να ανέβω, δεν είχα αντιληφθεί πως δεν θα ήταν μόνη της. Έτσι, την πόρτα μου την άνοιξε η μητέρα της, η οποία ήταν πολύ χαρούμενη που επιτέλους με γνωρίζει. Είπε «επιτέλους»; Ακόμα δεν είδα την κόρη της in the flesh, γνωρίζω τη μάνα και μου λέει επιτέλους; Μετά ήταν τα δύσκολα. Ο μπαμπάς, ο οποίος σε γενικές γραμμές δεν έκανε πολλά. Είχαε καρφωθεί στην τηλεόραση, με ρώτησε από πού είμαι, του φάνηκε περίεργο πως ως Αναγνωστόπουλος δεν είμαι από την Πελοπόνησσο και με έβαλε να του υποσχεθώ πως θα ψάξω το γενεαλογικό μου δένδρο πιο πολύ γιατί αποκλείεται να μην είχα κάποιον προπάππου που να ήταν από κάτω απ' το αυλάκι. Στο μεταξύ έχει έρθει και η Σοφία. Παρένθεση εδώ: Η Σοφία είχε επιμελώς ξεχάσει να αναφέρει πως η φωτογραφία που μου έστειλε ήταν πενταετίας και πως έκτοτε έχει πάρει κιλά και έχει - πώς να το κάνουμε – μεγαλώσει και αντί για 21 φαίνεται 25.
Και, ξέρεις πώς κάποιες γυναίκες μεγαλώνοντας βγάζουν προς τα έξω μια σεξουαλικότητα; Ε, η Σοφία δεν άνηκε σε αυτή την κατηγορία. Καθαρή περίπτωση ψευδούς διαφήμισης, αλλά λέω δε γαμείς, έχει γέλιο η κοπέλα, ποτέ δεν ξέρεις.Προσπαθώντας να βρω κάποιο τρόπο να διαφύγω χωρίς να υπογράψω υπεύθυνη δήλωση για το ότι θα έχω επιστρέψει την κόρη τους μέχρι τα μεσάνυχτα, βάζει η Σοφία το χεράκι της και ξεγλιστράμε από το σπίτι σχετικά γρήγορα. «Συγγνώμη γι αυτό, αλλά τους έχω πει τόσα πολλά για σένα που ήθελαν οπωσδήποτε να σε γνωρίσουν.»Κάπου εκεί πήρα τη φάτσα Chandler Bing. Δε ρώτησα ΓΙΑΤΙ με είχε αναφέρει στους γονείς της, προτίμησα να το προσπεράσω το θέμα και να εστιάσω στο να περάσουμε καλά. Είπαμε, από email έλεγε η κοπέλα, ζωγράφιζε.«Να σου πω την αλήθεια, η μητέρα μου πρέπει να απογοητεύτηκε λίγο που δε μου έφερες λουλούδια, αλλά δικαιολογήσαι. Της είπα πως δεν ήξερες ότι θα ανέβεις στο σπίτι. Είναι καμιά φορά λίγο περίεργη.»Το κρατάω αυτό το τελευταίο, παίζει ρόλο μετά. Πρόσεξε, ε, η μάνα είναι η περίεργη, έτσι; Συνεχίζω... Παρατηρώ λοιπόν πώς η Σοφία είναι πιο κοντή από όσο μου είχε πει. Αντί για 1.70, ήταν κάπου στο 1.65 με τακούνι. Είπα να μην το κάνω θέμα. Άλλωστε, τι έχω να κερδίσω από το να τη βγάλω ψεύτρα;
Επίσης τώρα που το προσέχω λίγο καλύτερα, η Σοφία ήταν πορτοκαλί. Εντάξει, όχι σαν χρυσόψαρο, αλλά είχε μία αφύσικα χρυσοπορτοκαλί χροιά.
Όσην ώρα μου έλεγε για τους γονείς της και το ότι έχουν κλείσει 25 χρόνια γάμου εγώ σκεφτόμουν από πού μπορεί να πάρει κανείς τέτοιο χρώμα.
- Γνωριστηκανε στο σχολείο, αλλά δεν μιλούσανε ο ένας στον άλλο.
- Ναι ε; (Λες να ήπιε πολύ πορτοκαλάδα;)
- Μετά, σε ένα πάρτυ, πήγε ο πατέρας μου ακάλεστος και τον είδε η μητέρα μου και τον ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα!
- Έλα! (Λες να είναι από ραδιενέργεια; Να τη ρωτήσω άμα περνούσε από το Τσέρνομπιλ πριν 15 χρόνια;)
- Και να φανταστείς ο πατέρας μου ήταν πολύ πολύ ντροπαλός και δεν το κατάλαβε, παρόλο που η μαμά μου του μιλούσε όλο το βράδυ.
- Ναι... (Μήπως είναι κάτι στη διατροφή της; Έχω ακούσει πως τα φλαμίνγκο είναι έτσι επειδή τρώνε άλγη και τα μεταβολίζουν σε μια ροζ χρωστική)
- Την άλλη μέρα όμως, η μαμά μου το είπε στη φίλη της και εκείνη βρήκε την ξαδέρφη του μπαμπά που ήταν μεγαλύτερη και του το είπε.
- Κοίτα να δεις! (Αν ήταν έτσι θα είναι τιποτα κληρονομικό. Αλλά οι γονείς της μια χαρά ασπρουλιάρηδες μου φάνηκαν. Ρε λες να είναι κολλητικό;)
Έχοντας τις συμβουλές του Παύλου κατά νου (μην κρίνεις το βιβλίο από το εξώφυλλο), αποφάσισα να διαβάσω τουλάχιστον την πρώτη σελίδα του βιβλίου, παραβλέποντας το ένστικτό μου που μου έλεγε να κάνω αναπάντητη στον εαυτό μου για να αφήσω μήνυμα στον τηλεφωνητή μου και μετά να με καλέσει η υπηρεσία του voicemail και να μου ανακοινώσει πως έχω ένα νέο μήνυμα. Και όση ώρα έπαιζε το μήνυμα, εγώ έκανα πως μαθαίνω από τη μαμά μου πως η γιαγιά δεν είναι καλά και πρέπει να πάω αμέσως να την δω.
- Καλέ γιατί μου είπες πως είσαι καραφλός; Έχεις πολύ μαλλί! Εγώ περιμένα να δω τον Ζουγανέλη.
Εδώ σε θέλω μάστορα. Τι λες τώρα; Όχι πες μου. Είναι τρόπος τώρα αυτός για να ξεκινήσεις μια κουβέντα; Είπα λοιπόν:
- Εεεε... νά’σαι καλά!
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε. Παρόλο που το αυτοκίνητο είναι ανοιχτό (και εννοώ ορθάνοιχτο) κάτι γαργαλάει τα ρουθούνια μου.
Η Σοφία γέμισε τη μπανιέρα της με 32 διαφορετικά μπουκαλάκια από αρώματα και έμεινε μέσα μέχρι να παπαριάσει και να γίνει το δέρμα της σαν αυτό που έχουν αυτά τα γελοία ρυτιδιασμένα σκυλιά που έχουν τριπλάσιο δέρμα από όσο χρειάζονται.
Σκεπτόμενος όλα αυτά, παραμένω σιωπηλός και φαινομενικά συγκεντρωμένος στην οδήγησή μου. Άλλωστε, μέχρι το Πικέρμι είναι μακρύς ο δρόμος.
Τη σιωπή σπάει – μάντεψε ποιός; - η Σοφία:
- Είσαι ντροπαλός κατά βάθος, ε; Θυμάμαι όταν μου είπες πως ...
Κάπου εκεί σταμάτησα να ακούω και απλά να κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου σε κάθε παύση που έκανε.
- Γιώργο, γιατί δε με κοιτάς όταν σου μιλάω;
Έλα ντε, μήπως επειδή οδηγάω; Λέω εγώ τώρα, λες αυτό να παίζει ρόλο;
Με τα πολλά φτάσαμε. Άνετο πάρκινγκ, όμορφο περιβάλλον, όλο ξύλο και πέτρα, live μουσική που μ’ αρέσει.
- Τι; Εδώ θα κάτσουμε;
- Γιατί τι έχει;
- Τίποτα, τίποτα.
- ...
- Απλά μωρέ να...
- Τι;
- Τίποτα, τίποτα.
Ένα δροσερότατο κοριτσάκι μας βάζει να κάτσουμε. Ανοίγουμε τον κατάλογο
- Γιώργο, για πρώτο ραντεβού με έφερες σε μπυραρία;
- Δεν είναι μπυραρία, είναι country pub.
- Μπυραρία είναι, δεν έχει ψάρι, μόνο κρέας έχει!
Κάπου εκεί νομίζω πως ξεπέρασε το όριο. Τα μέχρι τώρα θα μπορούσα να τα αποδόσω σε πολλούς παράγοντες, αλλά κάπου εκεί ξεχείλισε το ποτήρι, είναι εκεί που είπα πως ξέρεις κάτι, άντε και γαμήσου Σοφία. Το είπα από μέσα μου βέβαια.
Και καθότι τζέντλεμαν (και επειδή πεινούσα σαν λύκος) το προσπέρασα διπλωματικά, πηγαίνοντας να πλύνω τα χέρια μου.
Μέχρι να γυρίσω, η Σοφία κάνει ήδη σχέδια να «μου μάθει» δύο-τρία πραγματάκια για την κοσμική ζωή της Αθήνας. Στην πραγματικότητα, με έχει «κλείσει» για τους επόμενους δύο μήνες:
«Λέω τη Δευτέρα να πάμε για σούσι, θα σου αρέσει. Την Τρίτη θα μαγειρέψουμε μαζί στο σπίτι σου. Την Τετάρτη μπορούμε να πάμε για κινέζικο και την Πέμπτη λέω να πάμε για ψαράκι στον Ανεμόμυλο. Και για Σαββατοκύριακο γιατί να μην πάμε λίγο να πάρουμε αέρα στο βουνό, να φάμε και κυνήγι; Το καλύτερό όμως το φύλαξα για το τέλος. Την Παρασκευή είσαι καλεσμένος στο σπίτι μου, θα φάμε με τους γονείς μου.»
Ένα σπυράκι μόλις εκκολάφθηκε στο πρόσωπό μου. Το ένιωσα. Ήταν από αυτά τα σπυράκια που βγάζω όταν ακούω κάτι πολύ πολύ εξωφρενικό.
Ευτυχώς η σερβιτόρα έφερε το νερό πάνω στην ώρα και αντί να μιλήσω, απλά κατέβασα ένα ποτήρι. Κι άλλο ένα.
Η Σοφία αρχίζει να παίζει με το κινητό της, επιτέλους δύο λεπτά σιωπής. Πάω να βρω τι θα παραγγείλω.
- Δε θα με ρωτήσεις τι κάνω;
- Δε θέλω να κάνω αδιάκριτες ερωτήσεις, μπορεί να θες να μιλήσεις με κάποιον.
- Όχι βρε κουτό. Άλλωστε δεν έχουμε τέτοια μεταξύ μας. Τώρα που είμαστε μαζί (εγκεφαλικό 1), μπορείς να με ελέγχεις όποτε θες, όπως θα κάνω κι εγώ άλλωστε από εδώ και πέρα (εγκεφαλικό 2).
Τον κινέζο εγώ:
- Τι ωραία μουσική που παίζει, δεν άκουσα τι είπες, σήκω να χορέψουμε.
Σηκώνομαι σε ένα γεμάτο μαγαζί (επί των πλείστων ζεστό pub-themed εστιατόριο) και χορεύω. Με τη μουσική συνοδεία ενος βιολιού σόλο.
Κάνοντας πως «μη με ενοχλείτε, είμαι τρελλός εγώ» για να αποφύγω την τρέλλα της αλληνής, δεν προσέχω πως η Σοφία αντί να έχε φρικάρει, έχει κάτσει και με παρακολουθεί με θαυμασμό, επειδή «Γιώργο, είσαι τόσο αυθόρμητος!»
Όταν ξανακάθομαι και αφού μου έχει πλέξει το εγκώμιο περί αυθορμητισμού και μου είπε και μία ιστορία για το δικό της αυθόρμητο χαρακτήρα όταν μια φορά ακύρωσε την έξοδο με μια φίλη της την τελευταία στιγμή (wow, έτσι;) βγάζει έξω το κινητό της και αρχίζει να μου δείχνει φωτογραφίες. Τη μαμά της να πλένει τα πιάτα, το μπαμπά της να παρκάρει το αυτοκίνητο, τον αδερφό της, την ξαδέρφη της, τη θεία της, τη νονά της, το νεογέννητο ανηψάκι της που «είναι μια γλύκα και ήταν το πιο όμορφο από όλα τα άλλα μωρά στο μαιευτήριο» και φυσικά τον σκύλο της το Μαξ στο εξοχικό της, στον οποίο θέλει να με γνωρίσει γιατί «εσείς οι δύο θα τα πάτε καλά».
Και στο καπάκι μου λέει πως έχει πει σε όλους αυτούς για «εμάς» (ποιούς «εμάς;») και πως η νονά της μάλιστα, η οποία ξέρει πως είμαστε τώρα έξω μαζί για πρώτη φορά, άναψε ένα κεράκι στον Άγιο Διονύσιο «για να πάνε όλα καλά».
Πείτε με συντηρητικό, αλλά εμένα μου φάνηκε λίγο παράξενο, εντάξει;
Α, και πρέπει να πάμε να αγοράσουμε και δωράκι για τα βαφτίσια του ανηψακίου της Σοφίας, του ΠΟΜΑΤΑΣΥ*, στα οποία φυσικά είμαι καλεσμένος. Και τα οποίο θα γίνουν σε πεντέμισι μήνες.
* Πιο Όμορφου Μωρού Από Τα Άλλα Στην Υφήλειο
Α και το καλύτερο είναι πως η Σοφία με κοιτάει σε μια φάση με τις μεγάλες πράσινες ματάρες της, χαμογελάει γλυκά και μου λέει «θα μου κρατήσεις το χέρι;»
Κάνοντας την καρδιά μου πέτρα, ακουμπάω το χέρι της. Όχι δηλαδή εσύ που γελάς έλα στη θέση μου. Τι ακριβώς να έλεγα; Ότι δεν πιστεύω στο κράτημα χεριών;
Και τώρα φαντάσου το σκηνικό.
Η Σοφία, η οποία δεν παίρνει χαμπάρι από όλα τα αρνητικά σημάδια για να κάνει λίγο πίσω, βλέπει στα μάτια μου τα παιδιά που θέλει να της κάνω.
Και εγώ βλέπω στα μάτια της τον τρόμο και το φόβο.
Και ενώ έχει αρχίσει ήδη να παίζει με τα δάχτυλά μου, κάτι το οποίο θα ήταν επιθυμητό αν δεν είχα απέναντι μου τη συγκεκριμένη κοπέλα, εγώ αφήνω το χέρι μου νεκρό. Καμία αντίδραση. Αναπτήρα να άναβες από κάτω, θα το άφηνα να πάρει φωτιά. Τόση αναισθησία.
Σαν άλλο τσακάλι που με τα δόντια του κόβει το πόδι του που έχει πιαστεί σε κάποια παγίδα, έτσι κι εγώ, ήμουν μάλιστα προετοιμασμένος να κόψω το χέρι μου και να της το αφήσω εκεί. Αρκεί να μου εξασφάλιζε 30 δευτερόλεπτα για να φτάσω μέχρι την πόρτα και να φύγω ανενόχλητος και σε κατάσταση πανικού.
Και τότε η Σοφία κάνει ένα «Ααααααααχ»...
Και τι κάνω εγώ τώρα; Είπε αχ. Γρήγορα, Γιώργο, κάνε πως δεν το άκουσες!
«Δε το πιστεύω πως είμαι εδώ τώρα μαζί σου!», μου λέει γεμάτη ενθουσιασμό.
«Ναι, ναι, κι εγώ δυσκολεύομαι να πιστέψω το τι μου συμβαίνει.»
Μέχρι να έρθει το φαγητό πέρασαν περίπου 400 χρόνια σκλαβιάς.
Άρχισα ασυνείδητα να κοιτάω το ρολόι μου κάθε δύο λεπτά. Όταν με ρώτησε γιατί το κοιτάω της είπα ότι είναι επειδή αργεί το φαγητό και πεινάω σαν λύκος.
Μετά το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές καθώς την έπιασα να κοιτάζει το ρολόι μου. Αυτή είναι ικανή να σκέφτεται τι μάρκα ρολόι θα μου πάρουν οι γονείς της δώρο στον αρραβώνα μας, οπότε προσπάθησα να την ξενερώσω όσο μπορώ, ξεκινώντας ότι πιο αντιρομαντικό θέμα μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή:
«Ποιός θα μου τό’λεγε, πέρασε η Εθνική στο Μουντιάλ (τότε, παλιά λέμε), άντε να δούμε πώς θα τα πάμε. Σιγά δηλαδή μην κερδίσουμε και κάνα αγώνα δηλαδή αλλά τουλάχιστον θα έχουμε κάτι να ...»
«Γιώργο, έχεις τόσο όμορφα δόντια.»
«Εεεε, ναι, ... εεε... τα βουρτσίζω συχνά. (ανασυγκροτούμαι) Η Εθνική που λες ...»
«Συνέχισε να μιλάς, τα λες τόσο ωραία.»
«...»
Εκείνη τη στιγμή έρχεται το φαγητό. Επιτέλους θα μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε σε κάτι άλλο, χωρίς να
«Ξέρεις, μαγειρεύω πολύ ωραία.»
(κουνάω το κεφάλι καταφατικά)
«Και μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω για άλλους.»
(ξαφνικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα τη διακόσμηση του μαγαζιού, αρχίζω να καρφώνω το βλέμμα μου σε μια πολυθρόνα, ενώ κουνάω το κεφάλι μου).
«Αλήθεια Γιώργο, πόσο γρήγορα θά’θελες να κάνουμε παιδιά αφού παντρευτούμε;»
Ξαφνικά όλα κινούνται γύρω μου πολύ πολύ αργά μέχρι που ένα δευτερόλεπτο αργότερα ο χρόνος δίπλα μου έχει παγώσει. Οι σερβιτόρες, οι πελάτες, ο πιανίστας, έχουν όλοι κοκκαλώσει στις θέσεις τους. Σερβίροντας, μασουλώντας, παίζοντας νότες.
Σας παρακαλώ, πείτε μου ότι θα βγεί ένας τύπος από την κουζίνα και θα μου πει να κοιτάξω μέσα από το παράθυρο γιατί είμαι στην candid camera.
Και ενώ εγώ έχω μείνει μα-λά-κα-ς (ή μήπως το «ς» πάει με το «κα» στην ίδια συλλαβή; χμ, θα το κοιτάξω...) και κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην ξεσπάσω, η ορχήστρα παίζει ένα τότε αγαπημένο μου κομμάτι του Bryan Adams, το Everything I Do. Και μάλλον σε κάποιo email πρέπει να το είχα αναφέρει στη Σοφία, η οποία με κοιτάει με τις μεγάλες ματάρες της και μου κάνει:
«Αυτό το τραγούδι, Γιώργο, ... μου θυμίζει ... (παύση, για να κρεμαστώ από τα χείλη της) ... (βάλε άλλη μια παύση για το γαμώτο) .. εσένα!»
Και ενώ εγώ έχω μείνει με μάτια ορθάνοιχτα και αυτή είναι έτοιμη να μου πει να πάμε στον κήπο για να την αφήσω έγκυο και να της κάνω τρίδυμα, μου άρχιζει μια κουβέντα για το τι είναι η αγάπη, τι είναι έρωτας, τι είναι πεπρωμένο, για το μισό πορτοκάλι που βρίσκει το άλλο του μισό, για περιπάτους στην ακροθαλασσιά και άλλα τέτοια.
Σε κάποια στιγμή κι εγώ παραιτούμαι. Θριαμβευτικά.
- Πώς θα βγάλουμε τα παιδιά μας, Σοφία;
Και εκεί που ήλπιζα πως θα δει τη γελοιότητα του θέματος, το πόσο ανόητος είναι αυτός ο διάλογος και θα επιτέλους θα καταλάβει το ότι μου λέει μαλακίες, μου κάνει:
- Αν είναι κορίτσι, μου αρέσει το Ισιδώρα. Και αν είναι αγόρι, το Ισίδωρος.
Προσέχεις; Δεν το σκέφτηκε. Δεν είπε «χμ, κάτσε να δούμε». Ούτε ανάσα δεν πήρε. Την απάντηση την είχε έτοιμη από πριν. Ισιδώρα και Ισίδωρος.
Γκλουπ.
Η βραδιά κύλησε πολύ γρήγορα μετά από αυτό. Μη θέτοντας καν θέμα για το ποια αναδείχθηκε νικήτρια στο σπάσιμο αρχιδιών, έφαγα, ήπια, έφυγα.
Αφού την πήγα σπίτι και το θέωρησε ιπποτικό εκ μέρους μου, πήγε να με φιλήσει και για να το αποφύγω πάτησα «κατά λάθος» την κόρνα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Δεν κατάφερα τίποτα, φυσικά, σαν να μην υπήρχε κόρνα, γείτονες, διατάραξη κοινής ησυχίας.
Φτάνοντας σπίτι, λαμβάνω ένα πενταπλό SMS όπου με ευχαριστούσε για την καταπληκτική βραδιά που πέρασε (φέρτε μου ένα περίστροφο σας παρακαλώ), για την εκπληκτική κουβέντα μας (μπορώ να ξεράσω τώρα;) και στο τέλος μου ευχήθηκε Όνειρα Γλυκά. Να μια ευχή που είχα να ακούσω από τότε που ήμουν 8 χρονών.
Την άλλη μέρα, ανοίγω το κινητό και – φυσικά – βρίσκω μήνυμα στον τηλεφωνητή μου, λέγοντάς μου πως όλες οι φίλες της και η οικογένειά της την πήρανε τηλέφωνο για να ρωτήσουν πώς πήγε το ραντεβού μας και καταχάρηκαν που πήγε τόσο τόσο τόσο όμορφα. Η νονά της το απέδωσε στον Άγιο Διονύσιο.
Και ξυπνώντας λίγο καλύτερα αποφασίζω πως είναι ώρα να της τα πω λίγο έξω από τα δόντια, γιατί το να συζητάω πού θα κάνω τη δεξίωση του γάμου πριν καν έρθουν τα ορεκτικά, μου έπεσε λιγο βαρύ χθες βράδυ.
Την παίρνω τηλέφωνο και αφού της χρυσώνω λίγο το χάπι για τα πρώτα πέντε λεπτά και αφού δεν λέει να καταλάβει πως «το ότι δεν θέλω να παντρευτώ στα 23 μου δεν είναι κάτι παροδικό αλλά κάτι πολύ πολύ μόνιμο», αναγκάζομαι να της πω την αλήθεια:
«Ξέρεις, Σοφία, η αλήθεια είναι πως έχω ένα πρόβλημα για το οποίο δεν ήθελα να σου μιλήσω. Δυστυχώς, δε μπορώ να κάνω παιδιά.»
Και αφού άκουσα τα όνειρα της Σοφίας να γκρεμίζονται μέσα στην εκκωφαντική σιωπή που κυρίευσε ξαφνικά τη συνομιλία μας, η Σοφία με έβρισε που δεν ήμουν ειλικρινής μαζί της από την αρχή και δεν της είπα πως δε μπορώ να κάνω παιδιά.
Και εκεί τελείωσε το παραμύθι.
11.7.05
Οι όρνιθες του Αριστοτέλη και οι πλαγκώνες του Μιλτιάδη
Μίλτος. Φίλος φίλης. Ηθοποιός. Ωραίο παιδί. Εκείνη την εποχή έπαιζε σε ένα ψιλομικρό ψιλοανεξάρτητο ψιλοάγνωστο θεατράκι κάπου στην Αθήνα (μην το καρφώσουμε κιόλας το παιδί).
Μία στο τόσο, όλο και κάποια τρελλαμένη με τις τέχνες (απαραιτήτως με σοφιστικέ γυαλί και εσάρπα 12 τετραγωνικά μέτρα που μαρτυράει πως η κουλτούρα είναι στο αίμα της) θα έρθει να του πει πόσο καταπληκτικά έπαιξε, το πόσο πολύ θαύμασε την υποκριτική του ικανότητα και το πόσο καλά απέδωσε τον πόνο του γιου για την αδικοχαμένη του μητέρα όταν βρήκε τη μητέρα του κρεμασμένη από τον πανάκριβο πολυέλαιο με τα κρύσταλα Σβαρόφσκι που τόσο της άρεσαν.
Και κάπου ανάμεσα στα Σβαρόφσκι και στην κηδεία της μάνας, του πετούσαν απ’ έξω απ’ έξω πως πολύ θα ήθελαν τη γνώμη του για το τάδε θεατρικό έργο. Το οποίο φυσικά ο Μίλτος δε το είχε δει, οπότε ως δια μαγείας η εκάστοτε θαυμάστρια τύχαινε να έχει μία εξτρά πρόσκληση για οποτεδήποτε μπορούσε ο Μίλτος να πάει μαζί της να το δει. Άλλωστε, όπως είπε κάποτε μια τέτοια θαυμάστριά του, «είναι τόσο διαφορετικό να βλέπεις ένα θεατρικό μόνη σου, όταν θα μπορούσες να το βλέπεις με κάποιον που το έχει ζήσει και ξέρει τι σκέφτεται ο ηθοποιός εκείνη τη στιγμή».
Ο Μίλτος, ως ηθοποιός το μόνο που έκανε ήταν κάτι σεμινάρια ενός τριμήνου σε κάποια σχολή, όπου πηδούσε μια σαραντάρα δραματουργό και αυτομάτως ολοκλήρωσε τις σπουδές του, με ειδίκευση στην αρχαία τραγωδία. Αγαπημένο του θεατρικό ήταν όμως μια κωμωδία, οι Όρνιθες του Αριστοτέλη. Αυτό πιστεύω τα λέει όλα.
Αλλά, για όσους δεν πειστήκανε με αυτό, θα προσθέσω και το ότι ο Μίλτος έφτασε 26 χρονών για να μάθει πως άλλο Λαπωνία και άλλο Λακωνία. Όσο για το «ω ξειν, αγγέλειν λακεδαιμονίοις» μάλλον ακόμα πιστεύει πως είναι στη γλώσσα των Εσκιμώων.
Βέβαια, ο τρόπος του κάθε πεσίματος ήταν διαφορετικός. Πολλές φορές ερχότανε κάνας gay φίλος της εκάστοτε κουλτουρογκόμενας για να βοηθήσει την κατάσταση. Φυσικά έτσι ο φίλος θα μπορούσε και να δει μήπως μπορεί να επωφεληθεί ο ίδιος αν ο Μίλτος τύγχανει να ανήκει στο 10% του πληθυσμού που το σηκώνει το σακάκι, το πνίγει το κουνελι, το πάει το γράμμα.
Μια φορά λοιπόν, αντί κουλτουριάρας ή φίλου κουλτουριάρας, στο καμαρίνι του Μίλτου σκάει μια ανθοδέσμη. Πολύχρωμη, πανέμορφη, έκανε μπαμ πως ήταν διαλεγμένη από γυναίκα με γούστο, φινέτσα, στυλ αλλά και σεμνότητα. Την ανθοδέσμη συνόδευε μια κάρτα με κολακευτικά σχόλια και ένα τηλέφωνο.
Λίγο η αισθησιακή φωνή, λίγο η αποφασιστηκότητα της θαυμάστριας, ο Μίλτος κανόνισε να πάει να συζητήσει με την Αντιγόνη για τις δυσκολίες του θεάτρου και την έλλειψη κουλτούρας από τον κόσμο. Εμείς τον είδαμε πριν (που έβαζε το στενό του το μπλουζάκι που τονίζει τους φέτες κοιλιακούς του, για να γοητεύσει τη μούσα του) και μετά αμέσως με το που γύρισε.
Έρχεται ο Μίλτος στο θέατρο κατά τις 9 και μας λέει τα καθέκαστα (οι παρενθέσεις δικές μου):
Μία στο τόσο, όλο και κάποια τρελλαμένη με τις τέχνες (απαραιτήτως με σοφιστικέ γυαλί και εσάρπα 12 τετραγωνικά μέτρα που μαρτυράει πως η κουλτούρα είναι στο αίμα της) θα έρθει να του πει πόσο καταπληκτικά έπαιξε, το πόσο πολύ θαύμασε την υποκριτική του ικανότητα και το πόσο καλά απέδωσε τον πόνο του γιου για την αδικοχαμένη του μητέρα όταν βρήκε τη μητέρα του κρεμασμένη από τον πανάκριβο πολυέλαιο με τα κρύσταλα Σβαρόφσκι που τόσο της άρεσαν.
Και κάπου ανάμεσα στα Σβαρόφσκι και στην κηδεία της μάνας, του πετούσαν απ’ έξω απ’ έξω πως πολύ θα ήθελαν τη γνώμη του για το τάδε θεατρικό έργο. Το οποίο φυσικά ο Μίλτος δε το είχε δει, οπότε ως δια μαγείας η εκάστοτε θαυμάστρια τύχαινε να έχει μία εξτρά πρόσκληση για οποτεδήποτε μπορούσε ο Μίλτος να πάει μαζί της να το δει. Άλλωστε, όπως είπε κάποτε μια τέτοια θαυμάστριά του, «είναι τόσο διαφορετικό να βλέπεις ένα θεατρικό μόνη σου, όταν θα μπορούσες να το βλέπεις με κάποιον που το έχει ζήσει και ξέρει τι σκέφτεται ο ηθοποιός εκείνη τη στιγμή».
Ο Μίλτος, ως ηθοποιός το μόνο που έκανε ήταν κάτι σεμινάρια ενός τριμήνου σε κάποια σχολή, όπου πηδούσε μια σαραντάρα δραματουργό και αυτομάτως ολοκλήρωσε τις σπουδές του, με ειδίκευση στην αρχαία τραγωδία. Αγαπημένο του θεατρικό ήταν όμως μια κωμωδία, οι Όρνιθες του Αριστοτέλη. Αυτό πιστεύω τα λέει όλα.
Αλλά, για όσους δεν πειστήκανε με αυτό, θα προσθέσω και το ότι ο Μίλτος έφτασε 26 χρονών για να μάθει πως άλλο Λαπωνία και άλλο Λακωνία. Όσο για το «ω ξειν, αγγέλειν λακεδαιμονίοις» μάλλον ακόμα πιστεύει πως είναι στη γλώσσα των Εσκιμώων.
Βέβαια, ο τρόπος του κάθε πεσίματος ήταν διαφορετικός. Πολλές φορές ερχότανε κάνας gay φίλος της εκάστοτε κουλτουρογκόμενας για να βοηθήσει την κατάσταση. Φυσικά έτσι ο φίλος θα μπορούσε και να δει μήπως μπορεί να επωφεληθεί ο ίδιος αν ο Μίλτος τύγχανει να ανήκει στο 10% του πληθυσμού που το σηκώνει το σακάκι, το πνίγει το κουνελι, το πάει το γράμμα.
Μια φορά λοιπόν, αντί κουλτουριάρας ή φίλου κουλτουριάρας, στο καμαρίνι του Μίλτου σκάει μια ανθοδέσμη. Πολύχρωμη, πανέμορφη, έκανε μπαμ πως ήταν διαλεγμένη από γυναίκα με γούστο, φινέτσα, στυλ αλλά και σεμνότητα. Την ανθοδέσμη συνόδευε μια κάρτα με κολακευτικά σχόλια και ένα τηλέφωνο.
- Καλησπέρα. Είμαι ο ...
- Γειά σου Μιλτιάδη.
- Πού το ξέρ... εεε... πήρα για να... εεε... σας ευχαριστ...
- Εγώ σε ευχαριστώ αγόρι μου, πολύ την απόλαυσα την παράσταση. Με έκανες και ένιωσα γυναίκα.
- Χαίρομαι που σας άρεσ...
- Μίλα μου στον ενικό Μιλτιάδη, είμαι η Αντιγόνη.
- Αντιγόνη, τι ωραίο όνομα, όπως η Αντιγόνη εν Ταύροις.
- Τι ωραία που τα λές Μιλτιάδη μου. Τι κάνεις αύριο κατά τις 5;
- Δεν νομίζω πως έχω κανον...
- Θέλω να σε γνωρίσω λίγο καλύτερα, γιατί δεν περνάς από την καφέτερια Τρία Πουλάκια Κάθονταν να πιούμε ένα καφέ;
Λίγο η αισθησιακή φωνή, λίγο η αποφασιστηκότητα της θαυμάστριας, ο Μίλτος κανόνισε να πάει να συζητήσει με την Αντιγόνη για τις δυσκολίες του θεάτρου και την έλλειψη κουλτούρας από τον κόσμο. Εμείς τον είδαμε πριν (που έβαζε το στενό του το μπλουζάκι που τονίζει τους φέτες κοιλιακούς του, για να γοητεύσει τη μούσα του) και μετά αμέσως με το που γύρισε.
Έρχεται ο Μίλτος στο θέατρο κατά τις 9 και μας λέει τα καθέκαστα (οι παρενθέσεις δικές μου):
Πάω στα Τρία Πουλάκια, δεν την βλέπω να κάθεται στα έξω τραπεζάκια. Μπαίνω μέσα, κοιτά τριγύρω, δε βλέπω καμία να κάθεται μόνη. Σκέφτομαι να φύγω, πλάκα θα μου έκανε. Αλλά λέω κάτσε να πάρω ένα τηλέφωνο να δω μήπως είναι να αργήσει:- Επάνω είμαι Μιλτιάδη, θα με δεις.Είχε δίκιο! Την είδα. Δε μπορούσα να μην τη δω, αφού με το που ανέβηκα κάλυπτε όλο το οπτικό μου πεδίο! Σας λέω είναι τεράστια! Μια θεόχοντρη, χυμέεεενη στην καρέκλα της. Να κάνει ζέστη και να βλέπω πως τα ρούχα της κολλάνε πάνω της. Με ένα χέρι όσο είναι τα δυο μου πόδια μαζί!
Και με είχε παγιδέψει κιόλας! Με του ανέβηκα επάνω ήταν μόνο αυτή εκεί και δε μπορούσα ξαφνικά να κάνω τον τυφλό σαν τον μάντη Κάλχα. (Αυτά τα αρχαία ονόματα τα γαμήμενα να μη μπέρδευες ρε Μίλτο)
Κάθομαι λοιπόν με κομμένα τα γόνατα, κρατώντας τις αποστάσεις μου για να φανώ κύριος. Παραγγέλνω ένα χυμό, για να τον πιώ και στα γρήγορα και να φύγω. Και τότε άρχισε να μιλάει, να μιλάει, να μιλάει.
Εντάξει, δε λέω, η τύπισσα δεν παίζεται από γνώσεις. Ρε σεις το ξέρατε πως οι αρχαίοι Σπαρτιάτες πετούσαν τα παιδιά τους στο Γκεάδα; Καλά, ηλίθιοι ήταν; Να σκοτωνότανε κάνα παιδί να σου πω εγώ...
Τέλος πάντων, άρχισε να μου λέει για τη σημασία της αρχαίας τραγωδίας στη μοντέρνα ζωή. Και εκεί που βαριόμουν και δεν πολυάκουγα και έψαχνα
τρόπο να φύγω, μου λέει κάτι για μια επανάσταση που ετοιμάζει κάποια κυρία Λυσσιστράτη και θα παιχτεί στην Ακρόπολη (θεατρικός συγγραφέας θα είναι αυτή, μήπως να πας για ωντισιών), σηκώνομαι και της λέω πως πρέπει να φύγω γιατί έχω μια δουλειά.
Τότε ρε παίδες, λες και διάβασε το μυαλό μου (δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα λες;), πετάγεται κι αυτή πάνω, με σταματάει απότομα, μου πιάνει το χέρι, με κοιτάει στα μάτια και μου κάνει:- Μιλτιάδη αγόρι μου, κάνω τρομερές πίπες.
Και ενώ έχουμε μείνει μαλάκες με την ατάκα της τύπισσας, το πόσο απελπισμένη προσπάθεια ήταν αυτή που έκανε για να ρίξει τον κούκλο τον Μίλτο, και ενώ έτοιμοι να κυλιστούμε στο πάτωμα από τη γελοιότητα της κατάστασης που έζησε ο φίλος μας, ο Μίλτος απλά μας κοίταξε ντροπαλά και πρόσθεσε:
Ε ρε παιδιά, να μη σας τα πολυλογώ, τη γάμησα!
Boy meets girl (in the most unusual way)
Returning from Bocca, a club on the beach, one Sunday morning at half past four:
Driving back home, boys in car A see girls in car B. Actually, boy A1 sees girl B2 (and vice versa, as she told him later).
In the traffic, car A overtakes car B. Five minutes later, car B overtakes car A.
And just when car A is catching up for an undertake and has to turn right, boy A1 takes out a his card and gives it to girl B2, while driving at 80 kph.
One minute later B2 calls A1. One day later A1 and B2 meet each other, go out, have fun.
Wow! What were the odds of that?
Driving back home, boys in car A see girls in car B. Actually, boy A1 sees girl B2 (and vice versa, as she told him later).
In the traffic, car A overtakes car B. Five minutes later, car B overtakes car A.
And just when car A is catching up for an undertake and has to turn right, boy A1 takes out a his card and gives it to girl B2, while driving at 80 kph.
One minute later B2 calls A1. One day later A1 and B2 meet each other, go out, have fun.
Wow! What were the odds of that?
9.7.05
Have you noticed?
Έχετε παρατηρήσει πως πιστεύουμε ότι:
Χα! :)
- μια όμορφη γυναίκα θα μας κάνει πιο ευτυχισμένους από μια λιγότερο όμορφη
- μια όμορφη γυναίκα είναι πιο καλός άνθρωπος από μια λιγότερη όμορφη
- μια όμορφη γυναίκα είναι πιο έμπιστη από μια λιγότερο όμορφη
Χα! :)
Voodoo
Πήρα τα μέτρα μου, για να μη μπορούνε να μου κάνουνε βουντού.
Για να πιάσει το βουντού χρειάζεσαι τρίχες από το θύμα σου.
(:-)
Για να πιάσει το βουντού χρειάζεσαι τρίχες από το θύμα σου.
(:-)
7.7.05
Νέα από το "μέτωπο"
Ευπειθώς αναφέρω πως όταν μείνεις τελείως φαλακρός, το πρόβλημα της πιτυρίδας λύνεται αυτομάτως!
4.7.05
Γάμοι ομοφυλόφιλων
Το διάβασα στην Άννα, αλλά επειδή το θεώρησα σημαντικό να εξερευνήσω μια διαφορετική πτυχή του θέματος, το μετέφερα εδώ. Λέει λοιπόν η Άννα:
Αν και είμαι σαφώς κατά της εκκλησίας και οποιασδήποτε οργανωμένης θρησκείας, και υπέρ των δικαιωμάτων της κάθε κοινωνικής μειονότητας (κάνω χορό, με ομοφυλόφιλους κάνω παρέα όλη την ώρα, ok?), αναρωτιέμαι για κάποια πραγματα.
Αναγνωρίζω στον καθένα το δικαιώμα του να παντρεύεται όποιον θέλει. Ή και ότι θέλει. Θες να παντρευτείς το κανίς σου; Κανένα πρόβλημα (αρκεί να μην κάνετε σεξ όταν κοιμάμαι και με ξυπνάτε).
Αλλά αν έχουν όλοι ίδια δικαιώματα, τότε δεν πρέπει να δούμε και τα δικαιώματα του παιδιού που θα υιοθετηθεί;
Παρόλο του ότι πιστεύω πως τα δύο τρίτα των όσων γάμων γίνονται σήμερα στην Ελλάδα θα διαλυθούν μέσα στην επόμενη επταετία (δεν το φαντάστηκα το στατιστικό, έφτιαξα ένα μαθηματικό μοντέλο γι αυτό το πράγμα, βασισμένο στην αύξηση των διαζυγιών από το '80 μέχρι σήμερα), δεν θα ήταν καλύτερο για ένα παιδί να έχει μία μαμά και ένα μπαμπά, από το να έχει δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες;
Στην τελική, το παιδί πρέπει να αντλήσει στοιχεία και από τους δύο γονείς, έτσι δεν είναι;
Άρα, μήπως παραβιάζουμε τα δικαιώματα του παιδιού αυτού, αν το δώσουμε για υιοθέτηση σε δύο άνδρες ή δύο γυναίκες;
Αυτό είναι το πρώτο θέμα το οποίο σκέπτομαι. Αλλά υπάρχει και δεύτερο:
Έστω δύο άνδρες μεγαλώνουν ένα αγοράκι. Τι πιθανότητες έχει αυτό το αγοράκι να γίνει ομοφυλόφιλος; Μικρότερες, ίσες ή μεγαλύτερες από ένα αγοράκι σε μια παραδοσιακή οικογένεια;
Φαντάσου τώρα αυτό το αγοράκι όταν πηγαίνει σχολείο και κάνει φίλους (πες ότι έχουμε ξεπεράσει τον κοινωνικό στιγματισμό και αποκλεισμό από τα άλλα παιδάκια και τους γονείς τους). Όταν φτάσει την εφηβεία και αρχίσει να νιώθει πώς κάτι πρέπει να κάνει, δεν πιστεύετε πως έχει περισσότερες πιθανότητες να δοκιμάσει να κάνει κάτι με το φίλο του το Βαγγελάκη στο σχολείο;
Γιατί - ταπεινή μου γνώμη - δεν υπάρχει gay γονίδιο, άρα το περιβάλλον είναι που κάνει τη διαφορά στο αν κάποιος θα γίνει ομοφυλόφιλος ή όχι. Αν το περιβάλλον είναι τέτοιο που ενθαρρύνει την ανάπτυξη ομοφυλοφιλικών τάσεων, τότε αυξάνονται οι ομοφυλόφιλοι ως ποσοστό στο γενικό πληθυσμό, έτσι;
Από πέντε τοις εκατό (και άλλο πέντε κρυφοί), στην πρώτη γενιά μπορεί να πάνε στο 12, μετά στος 14, μετά στο 16 τοις εκατό. Και προσέχτε τώρα, δε με ενδιαφέρει το αν το τρισέγγονό μου το οποίο μπορεί να έβγαινε straight τελικά βγει gay, γιατί μπορεί να του αρέσει. Ούτε καν κοιτάω το ότι μπορεί το τρισέγγονό μου αυτό να είναι ο Βαγγελάκης ο οποίος αν δεν του την είχε πέσει ο Δημητράκης θα είχε εξελιχθεί σε staight. Μέχρι τότε είναι πλήρως αποδεκτό οτιδήποτε κι αν πηδάς, φαντάζομαι.
Αυτό όμως που εξετάζω είναι πως αυτό θα οδηγήσει σε υπογεννητικότητα. Λιγότερα straight ζευγάρια σημαίνει λιγότερα παιδιά. Και αν το συνδυάσεις με την αύξηση σε ανεπιθύμητες γέννες που συνεπάγεται σε αύξηση των παρατημένων παιδιών που μπαίνουν σε ορφανοτροφεία, ουσιαστικά μιλάμε για μία σιωπηρή έκρηξη του ποσοστού ομοφυλοφιλίας στην κοινωνία.
Τι σημαίνει υπογεννητικότητα; Σημαίνει πως μέσα στο 2005 ας πούμε γεννήθηκαν 20.000 παιδιά αλλά πέθαναν 25.000 άνθρωποι. Δε σας τρομάζει αυτό, έτσι; Άλλωστε πολλοί είμαστε, καιρός να αραιώνουμε, γιατί ο γείτονας έχει αρχίσει να μου τη σπάει, έτσι;
Βέβαια, η υπογεννητικότητα σημαίνει κάτι ακόμα. Στο παράδειγμα που σας έδωσα, αυτό είναι υπογεννητικότητα της τάξης του 20%. Αυτό σημαίνει πώς μέσα σε πέντε γενιές (120-150 χρόνια), o πληθυσμός θα είναι στο 40% του αρχικού. Με σημερινά παραδείγματα, η Ελλάδα από 11.000.000 θα είχε μείνει στα 4.400.000 άτομα. (Με το φόβο του να φανώ τρομερά ακροδεξιός αναρωτιέμαι: Λέτε να ξέρουν κάτι οι ανατολικές χώρες που γεννάνε αβέρτα και σκοτώνουν τους ομοφυλόφιλους, περιμένοντας υπομονετικά την αυτοκατάρευση της Δυτικής κυριαρχίας;)
Και ακριβώς αυτό οδηγεί στον αφανισμό του ανθρώπινου γένους.
Φυσικά, ο άνθρωπος βρίσκει τρόπους να επιβιώσει. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν αλλάζει.
Άλλωστε, ποιός μας λέει πως η Ισπανία είναι πράγματι η πρώτη χώρα που θέσπισε την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους γονείς; Μπορεί να το έκανε ένα αρχαίο κράτος (ή χώρα, ή φυλή) το οποίο σήμερα δεν υπάρχει, απλά γιατί αυτο-αφανίστηκε.
Με το νομο που ψηφιστηκε την τελευταια βδομαδα στην Ισπανια οι ομοφυλοφιλοι πλεον οχι μονο μπορουν να παντρευτουν αλλα εχουν τα ιδια ακριβως δικαιωματα με τα υπολοιπα παντρεμενα ζευγαρια, συμπεριλαμβανομενου της υιοθεσιας παιδιου.Και σκέφτομαι τώρα εγώ.
Με αυτο το νομο, η Ισπανια γινεται αν δεν κανω λαθος η πρωτη χωρα παγκοσμιως που επιτρεπει κατι τετοιο. Μπραβο στους Ισπανους που ειναι τοσο μπροστα και τοσο ανοιχτομυαλοι, δεν το περιμενα απο μια χωρα Μεσογειακη με παρομοια νοοτροπια με Ελλαδα και ενα παρελθον ακρως καθολικο και συντηρητικο.
Οι διαδηλωσεις του προηγουμενου σαββατοκυριακου της Εκκλησιας και λοιπων μελων Opus Dei κατα του νομου ευτυχως δεν ειχαν κανενα αποτελεσμα.
Οχι μονο αυτο αλλα η διαδηλωση τους ηταν καθαρα αντι-συνταγματικη γιατι δεν φωναζαν για να υποστηριξουν δικα τους δικαιωματα αλλα κοντρα των δικαιωματα μιας αλλης κοινωνικης ομαδας. Αναρωτιεμαι που ειναι ολοι αυτοι οι ρασοφοροι (και οι δικοι μας στην ελλαδα συμπεριλαμβανομενοι) οταν γινονται διαδηλωσεις για πολυ σημαντικοτερα θεματα.
Αν και είμαι σαφώς κατά της εκκλησίας και οποιασδήποτε οργανωμένης θρησκείας, και υπέρ των δικαιωμάτων της κάθε κοινωνικής μειονότητας (κάνω χορό, με ομοφυλόφιλους κάνω παρέα όλη την ώρα, ok?), αναρωτιέμαι για κάποια πραγματα.
Αναγνωρίζω στον καθένα το δικαιώμα του να παντρεύεται όποιον θέλει. Ή και ότι θέλει. Θες να παντρευτείς το κανίς σου; Κανένα πρόβλημα (αρκεί να μην κάνετε σεξ όταν κοιμάμαι και με ξυπνάτε).
Αλλά αν έχουν όλοι ίδια δικαιώματα, τότε δεν πρέπει να δούμε και τα δικαιώματα του παιδιού που θα υιοθετηθεί;
Παρόλο του ότι πιστεύω πως τα δύο τρίτα των όσων γάμων γίνονται σήμερα στην Ελλάδα θα διαλυθούν μέσα στην επόμενη επταετία (δεν το φαντάστηκα το στατιστικό, έφτιαξα ένα μαθηματικό μοντέλο γι αυτό το πράγμα, βασισμένο στην αύξηση των διαζυγιών από το '80 μέχρι σήμερα), δεν θα ήταν καλύτερο για ένα παιδί να έχει μία μαμά και ένα μπαμπά, από το να έχει δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες;
Στην τελική, το παιδί πρέπει να αντλήσει στοιχεία και από τους δύο γονείς, έτσι δεν είναι;
Άρα, μήπως παραβιάζουμε τα δικαιώματα του παιδιού αυτού, αν το δώσουμε για υιοθέτηση σε δύο άνδρες ή δύο γυναίκες;
Αυτό είναι το πρώτο θέμα το οποίο σκέπτομαι. Αλλά υπάρχει και δεύτερο:
Έστω δύο άνδρες μεγαλώνουν ένα αγοράκι. Τι πιθανότητες έχει αυτό το αγοράκι να γίνει ομοφυλόφιλος; Μικρότερες, ίσες ή μεγαλύτερες από ένα αγοράκι σε μια παραδοσιακή οικογένεια;
Φαντάσου τώρα αυτό το αγοράκι όταν πηγαίνει σχολείο και κάνει φίλους (πες ότι έχουμε ξεπεράσει τον κοινωνικό στιγματισμό και αποκλεισμό από τα άλλα παιδάκια και τους γονείς τους). Όταν φτάσει την εφηβεία και αρχίσει να νιώθει πώς κάτι πρέπει να κάνει, δεν πιστεύετε πως έχει περισσότερες πιθανότητες να δοκιμάσει να κάνει κάτι με το φίλο του το Βαγγελάκη στο σχολείο;
Γιατί - ταπεινή μου γνώμη - δεν υπάρχει gay γονίδιο, άρα το περιβάλλον είναι που κάνει τη διαφορά στο αν κάποιος θα γίνει ομοφυλόφιλος ή όχι. Αν το περιβάλλον είναι τέτοιο που ενθαρρύνει την ανάπτυξη ομοφυλοφιλικών τάσεων, τότε αυξάνονται οι ομοφυλόφιλοι ως ποσοστό στο γενικό πληθυσμό, έτσι;
Από πέντε τοις εκατό (και άλλο πέντε κρυφοί), στην πρώτη γενιά μπορεί να πάνε στο 12, μετά στος 14, μετά στο 16 τοις εκατό. Και προσέχτε τώρα, δε με ενδιαφέρει το αν το τρισέγγονό μου το οποίο μπορεί να έβγαινε straight τελικά βγει gay, γιατί μπορεί να του αρέσει. Ούτε καν κοιτάω το ότι μπορεί το τρισέγγονό μου αυτό να είναι ο Βαγγελάκης ο οποίος αν δεν του την είχε πέσει ο Δημητράκης θα είχε εξελιχθεί σε staight. Μέχρι τότε είναι πλήρως αποδεκτό οτιδήποτε κι αν πηδάς, φαντάζομαι.
Αυτό όμως που εξετάζω είναι πως αυτό θα οδηγήσει σε υπογεννητικότητα. Λιγότερα straight ζευγάρια σημαίνει λιγότερα παιδιά. Και αν το συνδυάσεις με την αύξηση σε ανεπιθύμητες γέννες που συνεπάγεται σε αύξηση των παρατημένων παιδιών που μπαίνουν σε ορφανοτροφεία, ουσιαστικά μιλάμε για μία σιωπηρή έκρηξη του ποσοστού ομοφυλοφιλίας στην κοινωνία.
Τι σημαίνει υπογεννητικότητα; Σημαίνει πως μέσα στο 2005 ας πούμε γεννήθηκαν 20.000 παιδιά αλλά πέθαναν 25.000 άνθρωποι. Δε σας τρομάζει αυτό, έτσι; Άλλωστε πολλοί είμαστε, καιρός να αραιώνουμε, γιατί ο γείτονας έχει αρχίσει να μου τη σπάει, έτσι;
Βέβαια, η υπογεννητικότητα σημαίνει κάτι ακόμα. Στο παράδειγμα που σας έδωσα, αυτό είναι υπογεννητικότητα της τάξης του 20%. Αυτό σημαίνει πώς μέσα σε πέντε γενιές (120-150 χρόνια), o πληθυσμός θα είναι στο 40% του αρχικού. Με σημερινά παραδείγματα, η Ελλάδα από 11.000.000 θα είχε μείνει στα 4.400.000 άτομα. (Με το φόβο του να φανώ τρομερά ακροδεξιός αναρωτιέμαι: Λέτε να ξέρουν κάτι οι ανατολικές χώρες που γεννάνε αβέρτα και σκοτώνουν τους ομοφυλόφιλους, περιμένοντας υπομονετικά την αυτοκατάρευση της Δυτικής κυριαρχίας;)
Και ακριβώς αυτό οδηγεί στον αφανισμό του ανθρώπινου γένους.
Φυσικά, ο άνθρωπος βρίσκει τρόπους να επιβιώσει. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν αλλάζει.
Άλλωστε, ποιός μας λέει πως η Ισπανία είναι πράγματι η πρώτη χώρα που θέσπισε την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους γονείς; Μπορεί να το έκανε ένα αρχαίο κράτος (ή χώρα, ή φυλή) το οποίο σήμερα δεν υπάρχει, απλά γιατί αυτο-αφανίστηκε.
3.7.05
Κεφάλαιο 8465
Μεγάλη Βρετανία. Ημέρα Δευτέρα. Όχι σαν οποιαδήποτε άλλη τσαγκαροδευτέρα, όμως. Η εταιρεία στην οποία δουλεύω ως μαρκετήαρ, όντας dot-com πρώτης τάξεως, εισηγμένη στο χρηματιστήριο, πασχίζει και αποφασίζει να απολύσει κόσμο για να επιβιώσει μπας κι ανέβει καθόλου η μετοχή. Μέσα στους τελευταίους 4 μήνες θα ήταν ο τρίτος γύρος μαζικών απολύσεων. Ήδη είχαν φύγει 20 άτομα και είχαν μείνει 50 πάνω κάτω... ή μάλλον «άνω κάτω»! Έτσι είναι οι Ιντερνετικές εταιρείες. Ασταθείς.
Τις τελευταίες μέρες, τα αφεντικά ήταν κλεισμένα στα meeting rooms και δεν έλεγαν να βγούνε. Δεν ξέρω τώρα αν παίζανε τάβλι (σπορ όχι ιδιαίτερα διαδεδομένο στας Βρετανίας) ή αν κάνανε σοβαρή δουλειά, αλλά ό,τι κι αν τους απασχολούσε φαινόταν σοβαρό. Περνώντας απέξω, από την πλαϊνή πόρτα της αίθουσας συνεδριάσεων, τους είδα μέσα από το παραθυράκι. Κρίνοντας από το πώς κοιτάγανε το video wall, μάλλον βλέπανε κάποιο γαμάτο θρίλερ.
Μετά τα meetings της προηγούμενης βδομάδας, σήμερα θα ανακοινώνανε νέες περικοπές. Δεν ήξερε κανείς πότε ακριβώς θα αρχίζανε – σήμερα, αύριο, την άλλη βδομάδα ή μετά τα Χριστούγεννα. Αλλά το μάθαμε σύντομα. Πρώτο θύμα ο Simon, 65άρης πρώην στρατιωτικός, project director. Πήγε να συζητήσει τον προϋπολογισμό και τη νέα στρατηγική για το νέο έτος και τον φάγανε μπαμπέσικα: «Sorry Simon, αλλά πρέπει να την κάνεις. Καθάρισε το γραφείο σου». Μόλις είδαμε τον Simon να παίρνει την τσάντα του και να γίνεται καπνός, το καταλάβαμε.
Οι system managers μόνο το ήξεραν από πριν, γιατί έπρεπε πρώτα να απενεργοποιήσουν όλα τα passwords του Simon πριν του ανακοινωθεί η απόλυση, έτσι ώστε, αν ήθελε να πάρει μια γρήγορη εκδίκηση σβήνοντας όλα του τα αρχεία, να μην μπορεί. Πολιτισμένα πράγματα. Δεν είμαστε Μπανανία εδώ πέρα.
Μετά το πρώτο θύμα, τα τσεκούρια άρχισαν να πέφτουνε βροχή. O Mike, 40άρης, που είχε επενδύσει στη δουλειά αυτή, ήταν ο επόμενος. Μόλις ήρθε ο manager του από πάνω του με την ατάκα «πρέπει να μιλήσουμε», πήρε το σακάκι του και άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του.
Αφού απολύσανε τον Simon, που είναι κεφάλι (ή τέλος παντων ήταν μέχρι πριν από 5 λεπτά), όλοι κινδυνεύουν. Ο Mike άρχισε αμέσως τις χαιρετούρες (ή μάλλον τις goodbye-ούρες) με όσους θα μένανε στην εταιρεία ή όσους δεν είχαν μάθει ακόμη ότι θα φεύγανε. Εγώ δεν πήρα πρέφα γιατί με χαιρετούσε – νόμιζα ότι πήγαινε διακοπές. Συνήθως είμαι μανούλα σε κάτι τέτοια και την ψιλιάζομαι εκ των προτέρων, αλλά σήμερα δεν ήταν η μέρα μου.
Πήγαμε μετά για lunch break με έναν από τους system managers και έναν προγραμματιστή.
Είχαμε ήδη αρχίσει να κατεβάζουμε τα μπυρόνια μας μέχρι που, πάνω στη συζήτηση, ο πρώτος ρωτάει τον δεύτερο «και τι θα κάνεις τώρα από δουλειά;»... Α, πάει κι αυτός δηλαδή. Επηδημία έπεσε! Μάλλον δεν έπρεπε να του είχα πει ότι θα του φέρω τα CDάκια του αύριο! Θα νόμιζε ότι τον δούλευα!
Γυρνώντας στη δουλειά ύστερα από μια ιδιαίτερα δελεαστική συζήτηση για το μέλλον της εταιρείας (αν έχεις μετοχές σε βρετανικές dot-com, καλύτερα να τις πουλήσεις όσο ακόμη αξίζουν κάτι), άρχισα πάλι να δουλεύω. Εγώ άλλωστε είμαι συμβασιούχος και όλα αυτά δεν με αφορούν. Και άλλωστε έχω κάνει γαμώ τις δουλειές μέχρι τώρα.
Πάνω που λέγαμε ότι ευτυχώς δεν φύγαμε και πολλοί αυτή τη φορά, έρχεται η marketing director και κοιτάζει έξω το παράθυρο με περίλυπο ύφος. Λέει λοιπόν στον marketing manager (για τον οποίο δουλεύω) «Έλα να δεις τα πυροτεχνήματα». Τα πυροτεχνήματα είναι αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο στην Αγγλία και, δεδομένου ότι έρχονται τα Χριστούγεννα, ούτε καν μπήκα στη διαδικασία σκέψης περί του τι είδους «πυροτεχνήματα» θα ήταν (σπάνιο φαινόμενο για μένα, σε όποιον κι αν το είπα με κοιτούσαν περίεργα για την ασυνήθιστη πραότητά μου).
Μαζεύονται λοιπόν το τμήμα marketing με το τμήμα πωλήσεων και ένας τύπος (τον οποίο βλέπω συχνά πυκνά, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν χοντροκέφαλος – συγγνώμη, μεγάλο κεφάλι ήθελα να πω) μέσα σε 3 δευτερόλεπτα κατάφερε να κάνει δύο απολύσεις με: – εισαγωγή:«Παιδιά,» (υποδηλώνει φιλικά αισθήματα)– κυρίως θέμα: «πρέπει να απολύσουμε» (bad news, όλοι ελπίζουν πως δεν θα πει το όνομά τους στις επόμενες λέξεις του)– θύματα: «την Kim και τον Nick» (οι υπόλοιποι αμέσως χαρήκαν που δεν ήταν οι ίδιοι)– κατάληξη: «άμεσα!» (χαριστική βολή στο κεφάλι)Το ψευδώνυμο «το γρήγορο τσεκούρι» θα έλεγα πως του ταιριάζει γάντι.
Ο συγκεκριμένος Nick δεν μας αφορά, γιατί δεν ήταν ποτέ manager μου. Όμως είχα κάνει δουλειά για την Kim και ήθελα να της ζητήσω συστατική επιστολή σε περίπτωση που έφευγα πριν από εκείνη. Το ίδιο και από τον Simon. Τον πούλο! Τώρα το πουλάκι πέταξε...
Και να πεις ότι δεν κάνανε καλά τη δουλειά τους αυτοί που φύγανε… Κάθε άλλο! Απλά, έπρεπε να κοπούν κεφάλια για να μειωθούν τα έξοδα, επειδή οι πωλήσεις φέτος ήταν χάλια. Όχι πως πέρσι ήταν καλύτερες, αλλά τότε ήμασταν μία dot-com σε ανοδική πορεία. Τώρα είμαστε μία dot-com σε ελεύθερη πτώση, όπως οι περισσότερες.
Δεν είχα όρεξη για δουλειά μετά, και ούτε κανένας άλλος είχε. Σε μια φάση ο marketing manager, ο άλλος Nick, εξαφανίζεται σε ένα μικρό meeting room με το νέο του αφεντικό. Θα λένε μάλλον για το τι θα κάνουν αποδώ και πέρα. Η δουλειά δεν σταματά για να πούμε ένα γεια στους αποχωρούντες.
Γυρνώντας, ο Nick πιάνει την Annamaria –τη συμπαθητική, πλην όμως παντρεμένη, Ουγγαρέζα– και την πάει στο ίδιο μικρό meeting room. Σε χρόνο ανύποπτο, η Annamaria γυρνάει και συνεχίζει να δουλεύει. Της λέω πως θα χρειαστώ κάτι πληροφορίες αύριο μεθαύριο και μου λέει ότι δεν δουλεύει πλέον για την εταιρεία, απλά κάνει τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς, μαζεύει τα χαρτιά της, εκτυπώνει κάτι πραγματάκια που ήθελε να κρατήσει και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Και χοπ, χοπ, χοπ εξαφανίστηκε ύστερα από λίγο. Και έτσι, το marketing department, που ήταν 9 άτομα στις δόξες της εταιρείας, έμεινε τελικά στο ένα συν ένα.
Μία ακόμα γκόμενα απολύθηκε, αλλά δεν το ξέρει ακόμη. Είναι στην Καραϊβική με άδεια και κανείς δεν τολμά να την πάρει τηλέφωνο να της το πει. Άλλωστε υπάρχει μια διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί. Δεν μπορείς να απολύσεις κάποιον όταν είναι σε διακοπές ή όταν είναι άρρωστος.
Τώρα, κάθε φορά που γίνεται ένα απρογραμμάτιστο meeting, όλοι τρομοκρατούνται. Το «γρήγορο τσεκούρι» συγκάλεσε ένα ακόμα meeting πριν το τέλος της ημέρας για όλους τους sales & marketing people στα γρήγορα. Με το που είπε στο meeting ούτε λίγο ούτε πολύ πως «τα ζωνάρια σφίξανε», το ίδιο κάνανε και οι κώλοι των παρευρισκομένων. Έτοιμο το είχε το τσεκούρι ο μπαγάσας, πάνω που νόμιζαν πως το έθαψε – τουλάχιστον για σήμερα. Τελικά δεν ήταν τίποτα, απλά ένα κανονικό meeting χωρίς απολύσεις.
Και τι λέει η μέρα μετά τη δουλειά; Για όσους απολύθηκαν και πήγαν σπίτι νωρίς, μάλλον λέει αγκαλίτσα με το / τη σύζυγο, τσάι και νάνι νωρίς – αύριο είναι μια μεγάλη μέρα αν ψάχνεις για δουλειά. Για εμάς τους υπόλοιπους, η μέρα λέει έξοδο, σινεμά και κρασάκι. Όχι πολύ όμως. Αύριο δουλεύουμε. Ευτυχώς!
Μόλις φύγανε όσοι φύγανε και νιώσαμε και πάλι ανανεωμένοι, αρχίσαμε τις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα. Καθώς η εταιρεία είναι σε κλάδο ο οποίος κλείνει τα Χριστούγεννα, δεν δουλεύει κανείς μεταξύ 21 Δεκέμβρη και 2 Γενάρη.
Όμως αυτό που μάθαμε μετά τις απολύσεις (συγγνώμη, «αποχωρήσεις» κατά το πολιτικά ορθότερο) δεν μ’ άρεσε. Έγιναν κάτι συμβούλια, διαβούλια και τριβούλια με τους μεγαλοεπενδυτές και περιμέναμε με σταυρωμένα τα χέρια να μας ανακοινώσει το Δ.Σ. τι θα απογίνει η εταιρεία. Κάτι ακούσαμε πως σκέφτονται να μας αγοράσουν κάποιοι, κάτι πως σκεφτόμαστε εμείς να αγοράσουμε κάποιους, κάτι πως μπορεί απλά να κλείσουμε στην Αγγλία και να λειτουργούμε μόνο το αμερικάνικο branch (παρόλο που στην Αγγλία είναι η βάση μας). Εμ, έτσι είναι. Αν ο CEO την έχει κάνει εδώ και μήνες προς άγνωστη κατεύθυνση με κάτι μετοχές υπό μάλης (αφού τον χώρισε η γυναίκα του και του πήρε και τα σώβρακα), δεν έχεις και πολλές επιλογές. Η όλη εταιρεία λειτουργούσε σαν μια ακέφαλη σαρανταποδαρούσα. Κάθε πόδι έκανε ό,τι ήθελε.
Τέλος πάντων, εκεί που το ράδιο αρβύλα έδινε κι έπαιρνε, όλοι ετοιμαζόμασταν για τα Χριστούγεννα. Το έλατο το στολίσαμε με μπαλίτσες, χιονάκια, βροχούλες και άλλα τέτοια παπαράκια. Η παροιμία «εδώ ο κόσμος καίγεται και το μν χτενίζεται» θα έλεγα πως ταιριάζει απόλυτα.
Αλλά δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Με τον πρόεδρο να λείπει και το υπόλοιπο Δ.Σ. να παριστάνει την αθώα περιστερά, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Ξαφνικά τα στελέχη και τα μανατζέρι των πωλήσεων και του marketing άρχισαν όλοι να (μας) δουλεύουν από το σπίτι. Κάθε μέρα ερχόταν μόνο ένας απ’ αυτούς στο γραφείο ούτως ώστε, αν συμβεί κάτι, να ειδοποιήσει τάχιστα τους υπόλοιπους. Εγώ όμως, πιστός στη δουλειά μου και στη θέση μου. Έχω γνωρίσει κυνηγόσκυλα λιγότερο πιστά.
Και τι γινότανε στο γραφείο; Α, πολλά και πολυποίκιλα. Το γκομενο-department (λέγε με «τμήμα εξυπηρέτησης πελατών») αποφάσισε μια ωραία πρωία να αρχίζει να τον παίζει και τα άλλα departments ακολούθησαν ευθύς αμέσως. Πρώτα μπήκανε στο site του «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;» και έπαιζαν online. Δεν κερδίζεις τίποτα, αλλά αυτές παρ’ όλα αυτά τσιρίζανε με κάθε σωστή απάντηση. Πού είσαι ρε father με τις ηχομονώσεις σου!
Ευτυχώς που χτυπάει και κάνα τηλέφωνο. Η φασαρία σταματάει και κάποιος το σηκώνει με πολύ σοβαρό ύφος «Τμήμα εξυπηρέτησης πελατών, σας ομιλεί η τάδε, παρακαλώ πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;» και μετά ακολουθεί κάτι σε στιλ «Πού ’σαι βρε ψυχή;» και αρχίζουν να κατινίζουν.
Έτσι είναι. Εφόσον η πολιτική της εταιρείας είναι «διώξτε όλα τα μωρά» σε κάθε γύρο απολύσεων, αναγκαστικά μένουν τα μπάζα. Δεν κάνω διακρίσεις και δεν γενικολογώ, απλά είμαι ειλικρινής. Αν εξαιρέσεις δύο κοριτσάκια που έμειναν (από τα 9 που ήταν κουκλιά), όλα τα άλλα είναι γ.τ.π. Και ο νοών νοείτο.
Και φυσικά το ηθικό των εναπομείναντων αρσενικών πέφτει. Δεν πα να ’σαι παντρεμένος, αρραβωνιασμένος ή με «σοβαρή» σχέση. Άμα δεν μιλάς με 5-6 όμορφα κοριτσάκια που σου φτιάχνανε τη Δευτεροτριτοτεταρτοπεμπτοπαρασκευή σου, τότε τι να το κάνεις; Τώρα μια καλημέρα λες κι αυτή μισή για να μην σε πιάσουν στο στόμα τους οι κατίνες. Από μακριά κι αγαπημένα.
Τι άλλο έκανε λοιπόν η εταιρεία στα προεόρτια; Κατεβάζουν mp3, παίζουν παιχνιδάκια online και διάφορα τέτοια. Τι να κάνουν άλλωστε, αφού δεν υπάρχει στρατηγική και budget για το 2002. «Χάθηκε η μπάλα», που έλεγε κι ο πρωταγωνιστής σε μια ελληνική ταινία που είδα πρόσφατα. Μην με ρωτήσετε τίτλο, κάτι με κονσομασιόν σκυλάδικα είχε να κάνει...
Πρέπει να παραδεχτώ πάντως πως με παρασύρανε (εγώ δεν φταίω, οι άλλοι!) σε κάποια φάση με τα γέλια τους και ρώτησα τι στο καλό κάνανε. Μέσα σε δύο λεπτά μού είχαν στείλει πληροφορίες, links, passwords και έπαιζα κι εγώ ό,τι κι αυτοί: Ζωγραφομαχίες online. Και έτσι πέρασε μια ώρα καθαρής κωλοβάρας. Ας είναι καλά ο manager μου που μου είπε αν θέλω να κάνω «άλλα πράγματα», γιατί η κατάσταση είναι αβέβαιη.
Και κάπως έτσι ήρθε η Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου. Ημέρα ανταλλαγής δώρων στο γραφείο και γενικής εταιρικής χαράς. Και τσουπ, με το που κάνεις log-in, έχεις e-mail από τον νέο μας CEO (και μέχρι πριν από 2 ώρες οικονομο-dog της εταιρείας) με δύο attachments. «Ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα πώς να πατήσει ένα πλήκτρο, και έχει βάλει attachments στο Outlook; Ας είναι καλά η ιδιαιτέρα» σκέφτομαι.
Το ανοίγω και διαβάζω πως θα μας εξαγοράσει κάποιος όμιλος εταιρειών που έχει εμπειρία στην αγορά, βγάζει κέρδη και τέλος πάντων πάει πολύ, μα ΠΟΛΥ, καλά. Και μάλιστα μας εξαγοράζει στο 160% της αξίας μας. Υπάρχει ένα ψιλοσούσουρο στο γραφείο. Ποιοι είναι, τι θέλουν και τέτοια, αλλά καθώς πολλοί έχουν μετοχές στην εταιρεία, χαίρονται που θα πάρουν κάτι για τα χαρτιά αυτά που ως τώρα δεν άξιζαν σχεδόν τίποτα (και δεν μπορούσαν να τα ξεφορτωθούν).
Διαβάζουμε προσεκτικά τα attachments (όσοι δεν ήταν ιδιαίτερα άνετοι με τους οικονομικούς όρους έκαναν πηγαδάκια γύρω από κάποιους πιο σχετικούς και ο κάθε μονόφθαλμος οδηγούσε τους τυφλούς) και μπήκαμε στο website τους. Αφού οι περισσότεροι ψιλοκαθησυχάστηκαν, εγώ αναρωτιόμουν γιατί είναι τόσο ήρεμοι. Τα τελευταία αποτελέσματα της νέας μας μαμάς-εταιρείας λένε ρητά πως η εταιρεία θέλει να επεκταθεί στις ΗΠΑ και πως θέλουν να αρχίσουν να συγκεντρώνουν περισσότερο τις εταιρείες τους. Και με τα κάποια χοντρά λεφτά που έχουμε στην τράπεζα, σίγουρα μας θέλουν για τα λεφτά μας και όχι για την ομορφιά και τις προοπτικές μας. Πράγμα που σημαίνει αντίο 40 συνάδελφοι στα βρετανικά γραφεία. Και αντίο γαμάτη δουλίτσα! Και είναι μεγάλη η ουρά στο ταμείο ανεργίας ρε γαμώτο!
Μπαίνω να τσεκάρω τη μετοχή της μαμάς-εταιρείας. Μέχρι χτες έτρεχε κοντά στη μία λίρα ανά μετοχή. Τρεις ώρες μετά την ανακοίνωση της εξαγοράς, έπεσε κατά 20%. Η δική μας πάλι ανέβηκε πάνω από 20% στο ίδιο χρονικό διάστημα, πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς πως μετά τα Χριστούγεννα θα αξίζει 60% περισσότερο.
Ώρα για briefing. Μπαίνουμε στο board room, όπου μας περιμένει ο CEO, ντυμένος με τζηνάκι και πουκαμισάκι. Να ’τα τα κακά μαντάτα. Θέλει να δούμε την ανθρώπινή του πλευρά, γι’ αυτό άφησε τα κοστούμια και τις γραβάτες. Άρχισε να μιλάει για μετοχές, χρηματιστήρια, υψηλά και χαμηλά gearing, ρευστοποιήσεις και άλλα τέτοια πράγματα, και οι περισσότεροι τον χάσανε και πήρανε αυτό το δήθεν ύφος «κάνω ότι καταλαβαίνω τι μου λες, αλλά σκέφτομαι τι θα φάω για μεσημεριανό».
Μόλις είπε κάτι για «τα γραφεία είναι πολύ μεγάλα για μας πλέον... θα μετακομίσουμε σε μικρότερα γραφεία... και θα αναγκαστούμε να επανεκτιμήσουμε πόσοι θα συνεχίσετε να είστε μαζί μας από τέλος Γενάρη και μετά», τότε ξύπνησαν πάλι όλοι. Φυσικά, δεν αμέλησε να μας ανακοινώσει και τα καλά νέα: «Και ενώ όλα αυτά γίνονται για το καλό της εταιρείας, εμένα μου πρότειναν να μπω στο Δ.Σ. της μαμάς-εταιρείας, πράγμα ιδιαίτερα καλό για το μέλλον μας». Κάτι λέγαμε για μνιά και χτενίσματα;
Παρ’ όλα αυτά, το χριστουγεννιάτικο πάρτι του γραφείου έγινε και ανταλλάξαμε και δώρα. Ενδεικτικά θα αναφέρω μόνο πως η 45άρα γραμματέας του τέως CEO έλαβε για δώρο δύο τάνγκα βρακάκια, ένα ασημένιο και ένα μαύρο, με χρυσές λωρίδες. Σας είπα το όνομά της; Δεν σας το ’πα... Bond. Pippa Bond.
Ο τίτλος Κεφάλαιο 8465 συμβολίζει πως κάθε μέρα είναι ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου. Η συγκεκριμένη Δευτέρα στην αρχή του διηγήματος ήταν η 8465η μέρα ζωής μου.
Η ιστορία αυτή εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο στη συλλογή ιστοριών με τίτλο CyberStories.
Τις τελευταίες μέρες, τα αφεντικά ήταν κλεισμένα στα meeting rooms και δεν έλεγαν να βγούνε. Δεν ξέρω τώρα αν παίζανε τάβλι (σπορ όχι ιδιαίτερα διαδεδομένο στας Βρετανίας) ή αν κάνανε σοβαρή δουλειά, αλλά ό,τι κι αν τους απασχολούσε φαινόταν σοβαρό. Περνώντας απέξω, από την πλαϊνή πόρτα της αίθουσας συνεδριάσεων, τους είδα μέσα από το παραθυράκι. Κρίνοντας από το πώς κοιτάγανε το video wall, μάλλον βλέπανε κάποιο γαμάτο θρίλερ.
Μετά τα meetings της προηγούμενης βδομάδας, σήμερα θα ανακοινώνανε νέες περικοπές. Δεν ήξερε κανείς πότε ακριβώς θα αρχίζανε – σήμερα, αύριο, την άλλη βδομάδα ή μετά τα Χριστούγεννα. Αλλά το μάθαμε σύντομα. Πρώτο θύμα ο Simon, 65άρης πρώην στρατιωτικός, project director. Πήγε να συζητήσει τον προϋπολογισμό και τη νέα στρατηγική για το νέο έτος και τον φάγανε μπαμπέσικα: «Sorry Simon, αλλά πρέπει να την κάνεις. Καθάρισε το γραφείο σου». Μόλις είδαμε τον Simon να παίρνει την τσάντα του και να γίνεται καπνός, το καταλάβαμε.
Οι system managers μόνο το ήξεραν από πριν, γιατί έπρεπε πρώτα να απενεργοποιήσουν όλα τα passwords του Simon πριν του ανακοινωθεί η απόλυση, έτσι ώστε, αν ήθελε να πάρει μια γρήγορη εκδίκηση σβήνοντας όλα του τα αρχεία, να μην μπορεί. Πολιτισμένα πράγματα. Δεν είμαστε Μπανανία εδώ πέρα.
Μετά το πρώτο θύμα, τα τσεκούρια άρχισαν να πέφτουνε βροχή. O Mike, 40άρης, που είχε επενδύσει στη δουλειά αυτή, ήταν ο επόμενος. Μόλις ήρθε ο manager του από πάνω του με την ατάκα «πρέπει να μιλήσουμε», πήρε το σακάκι του και άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του.
Αφού απολύσανε τον Simon, που είναι κεφάλι (ή τέλος παντων ήταν μέχρι πριν από 5 λεπτά), όλοι κινδυνεύουν. Ο Mike άρχισε αμέσως τις χαιρετούρες (ή μάλλον τις goodbye-ούρες) με όσους θα μένανε στην εταιρεία ή όσους δεν είχαν μάθει ακόμη ότι θα φεύγανε. Εγώ δεν πήρα πρέφα γιατί με χαιρετούσε – νόμιζα ότι πήγαινε διακοπές. Συνήθως είμαι μανούλα σε κάτι τέτοια και την ψιλιάζομαι εκ των προτέρων, αλλά σήμερα δεν ήταν η μέρα μου.
Πήγαμε μετά για lunch break με έναν από τους system managers και έναν προγραμματιστή.
Είχαμε ήδη αρχίσει να κατεβάζουμε τα μπυρόνια μας μέχρι που, πάνω στη συζήτηση, ο πρώτος ρωτάει τον δεύτερο «και τι θα κάνεις τώρα από δουλειά;»... Α, πάει κι αυτός δηλαδή. Επηδημία έπεσε! Μάλλον δεν έπρεπε να του είχα πει ότι θα του φέρω τα CDάκια του αύριο! Θα νόμιζε ότι τον δούλευα!
Γυρνώντας στη δουλειά ύστερα από μια ιδιαίτερα δελεαστική συζήτηση για το μέλλον της εταιρείας (αν έχεις μετοχές σε βρετανικές dot-com, καλύτερα να τις πουλήσεις όσο ακόμη αξίζουν κάτι), άρχισα πάλι να δουλεύω. Εγώ άλλωστε είμαι συμβασιούχος και όλα αυτά δεν με αφορούν. Και άλλωστε έχω κάνει γαμώ τις δουλειές μέχρι τώρα.
Πάνω που λέγαμε ότι ευτυχώς δεν φύγαμε και πολλοί αυτή τη φορά, έρχεται η marketing director και κοιτάζει έξω το παράθυρο με περίλυπο ύφος. Λέει λοιπόν στον marketing manager (για τον οποίο δουλεύω) «Έλα να δεις τα πυροτεχνήματα». Τα πυροτεχνήματα είναι αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο στην Αγγλία και, δεδομένου ότι έρχονται τα Χριστούγεννα, ούτε καν μπήκα στη διαδικασία σκέψης περί του τι είδους «πυροτεχνήματα» θα ήταν (σπάνιο φαινόμενο για μένα, σε όποιον κι αν το είπα με κοιτούσαν περίεργα για την ασυνήθιστη πραότητά μου).
Μαζεύονται λοιπόν το τμήμα marketing με το τμήμα πωλήσεων και ένας τύπος (τον οποίο βλέπω συχνά πυκνά, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν χοντροκέφαλος – συγγνώμη, μεγάλο κεφάλι ήθελα να πω) μέσα σε 3 δευτερόλεπτα κατάφερε να κάνει δύο απολύσεις με: – εισαγωγή:«Παιδιά,» (υποδηλώνει φιλικά αισθήματα)– κυρίως θέμα: «πρέπει να απολύσουμε» (bad news, όλοι ελπίζουν πως δεν θα πει το όνομά τους στις επόμενες λέξεις του)– θύματα: «την Kim και τον Nick» (οι υπόλοιποι αμέσως χαρήκαν που δεν ήταν οι ίδιοι)– κατάληξη: «άμεσα!» (χαριστική βολή στο κεφάλι)Το ψευδώνυμο «το γρήγορο τσεκούρι» θα έλεγα πως του ταιριάζει γάντι.
Ο συγκεκριμένος Nick δεν μας αφορά, γιατί δεν ήταν ποτέ manager μου. Όμως είχα κάνει δουλειά για την Kim και ήθελα να της ζητήσω συστατική επιστολή σε περίπτωση που έφευγα πριν από εκείνη. Το ίδιο και από τον Simon. Τον πούλο! Τώρα το πουλάκι πέταξε...
Και να πεις ότι δεν κάνανε καλά τη δουλειά τους αυτοί που φύγανε… Κάθε άλλο! Απλά, έπρεπε να κοπούν κεφάλια για να μειωθούν τα έξοδα, επειδή οι πωλήσεις φέτος ήταν χάλια. Όχι πως πέρσι ήταν καλύτερες, αλλά τότε ήμασταν μία dot-com σε ανοδική πορεία. Τώρα είμαστε μία dot-com σε ελεύθερη πτώση, όπως οι περισσότερες.
Δεν είχα όρεξη για δουλειά μετά, και ούτε κανένας άλλος είχε. Σε μια φάση ο marketing manager, ο άλλος Nick, εξαφανίζεται σε ένα μικρό meeting room με το νέο του αφεντικό. Θα λένε μάλλον για το τι θα κάνουν αποδώ και πέρα. Η δουλειά δεν σταματά για να πούμε ένα γεια στους αποχωρούντες.
Γυρνώντας, ο Nick πιάνει την Annamaria –τη συμπαθητική, πλην όμως παντρεμένη, Ουγγαρέζα– και την πάει στο ίδιο μικρό meeting room. Σε χρόνο ανύποπτο, η Annamaria γυρνάει και συνεχίζει να δουλεύει. Της λέω πως θα χρειαστώ κάτι πληροφορίες αύριο μεθαύριο και μου λέει ότι δεν δουλεύει πλέον για την εταιρεία, απλά κάνει τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς, μαζεύει τα χαρτιά της, εκτυπώνει κάτι πραγματάκια που ήθελε να κρατήσει και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Και χοπ, χοπ, χοπ εξαφανίστηκε ύστερα από λίγο. Και έτσι, το marketing department, που ήταν 9 άτομα στις δόξες της εταιρείας, έμεινε τελικά στο ένα συν ένα.
Μία ακόμα γκόμενα απολύθηκε, αλλά δεν το ξέρει ακόμη. Είναι στην Καραϊβική με άδεια και κανείς δεν τολμά να την πάρει τηλέφωνο να της το πει. Άλλωστε υπάρχει μια διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί. Δεν μπορείς να απολύσεις κάποιον όταν είναι σε διακοπές ή όταν είναι άρρωστος.
Τώρα, κάθε φορά που γίνεται ένα απρογραμμάτιστο meeting, όλοι τρομοκρατούνται. Το «γρήγορο τσεκούρι» συγκάλεσε ένα ακόμα meeting πριν το τέλος της ημέρας για όλους τους sales & marketing people στα γρήγορα. Με το που είπε στο meeting ούτε λίγο ούτε πολύ πως «τα ζωνάρια σφίξανε», το ίδιο κάνανε και οι κώλοι των παρευρισκομένων. Έτοιμο το είχε το τσεκούρι ο μπαγάσας, πάνω που νόμιζαν πως το έθαψε – τουλάχιστον για σήμερα. Τελικά δεν ήταν τίποτα, απλά ένα κανονικό meeting χωρίς απολύσεις.
Και τι λέει η μέρα μετά τη δουλειά; Για όσους απολύθηκαν και πήγαν σπίτι νωρίς, μάλλον λέει αγκαλίτσα με το / τη σύζυγο, τσάι και νάνι νωρίς – αύριο είναι μια μεγάλη μέρα αν ψάχνεις για δουλειά. Για εμάς τους υπόλοιπους, η μέρα λέει έξοδο, σινεμά και κρασάκι. Όχι πολύ όμως. Αύριο δουλεύουμε. Ευτυχώς!
Μόλις φύγανε όσοι φύγανε και νιώσαμε και πάλι ανανεωμένοι, αρχίσαμε τις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα. Καθώς η εταιρεία είναι σε κλάδο ο οποίος κλείνει τα Χριστούγεννα, δεν δουλεύει κανείς μεταξύ 21 Δεκέμβρη και 2 Γενάρη.
Όμως αυτό που μάθαμε μετά τις απολύσεις (συγγνώμη, «αποχωρήσεις» κατά το πολιτικά ορθότερο) δεν μ’ άρεσε. Έγιναν κάτι συμβούλια, διαβούλια και τριβούλια με τους μεγαλοεπενδυτές και περιμέναμε με σταυρωμένα τα χέρια να μας ανακοινώσει το Δ.Σ. τι θα απογίνει η εταιρεία. Κάτι ακούσαμε πως σκέφτονται να μας αγοράσουν κάποιοι, κάτι πως σκεφτόμαστε εμείς να αγοράσουμε κάποιους, κάτι πως μπορεί απλά να κλείσουμε στην Αγγλία και να λειτουργούμε μόνο το αμερικάνικο branch (παρόλο που στην Αγγλία είναι η βάση μας). Εμ, έτσι είναι. Αν ο CEO την έχει κάνει εδώ και μήνες προς άγνωστη κατεύθυνση με κάτι μετοχές υπό μάλης (αφού τον χώρισε η γυναίκα του και του πήρε και τα σώβρακα), δεν έχεις και πολλές επιλογές. Η όλη εταιρεία λειτουργούσε σαν μια ακέφαλη σαρανταποδαρούσα. Κάθε πόδι έκανε ό,τι ήθελε.
Τέλος πάντων, εκεί που το ράδιο αρβύλα έδινε κι έπαιρνε, όλοι ετοιμαζόμασταν για τα Χριστούγεννα. Το έλατο το στολίσαμε με μπαλίτσες, χιονάκια, βροχούλες και άλλα τέτοια παπαράκια. Η παροιμία «εδώ ο κόσμος καίγεται και το μν χτενίζεται» θα έλεγα πως ταιριάζει απόλυτα.
Αλλά δεν είχαμε και πολλές επιλογές. Με τον πρόεδρο να λείπει και το υπόλοιπο Δ.Σ. να παριστάνει την αθώα περιστερά, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Ξαφνικά τα στελέχη και τα μανατζέρι των πωλήσεων και του marketing άρχισαν όλοι να (μας) δουλεύουν από το σπίτι. Κάθε μέρα ερχόταν μόνο ένας απ’ αυτούς στο γραφείο ούτως ώστε, αν συμβεί κάτι, να ειδοποιήσει τάχιστα τους υπόλοιπους. Εγώ όμως, πιστός στη δουλειά μου και στη θέση μου. Έχω γνωρίσει κυνηγόσκυλα λιγότερο πιστά.
Και τι γινότανε στο γραφείο; Α, πολλά και πολυποίκιλα. Το γκομενο-department (λέγε με «τμήμα εξυπηρέτησης πελατών») αποφάσισε μια ωραία πρωία να αρχίζει να τον παίζει και τα άλλα departments ακολούθησαν ευθύς αμέσως. Πρώτα μπήκανε στο site του «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;» και έπαιζαν online. Δεν κερδίζεις τίποτα, αλλά αυτές παρ’ όλα αυτά τσιρίζανε με κάθε σωστή απάντηση. Πού είσαι ρε father με τις ηχομονώσεις σου!
Ευτυχώς που χτυπάει και κάνα τηλέφωνο. Η φασαρία σταματάει και κάποιος το σηκώνει με πολύ σοβαρό ύφος «Τμήμα εξυπηρέτησης πελατών, σας ομιλεί η τάδε, παρακαλώ πώς θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω;» και μετά ακολουθεί κάτι σε στιλ «Πού ’σαι βρε ψυχή;» και αρχίζουν να κατινίζουν.
Έτσι είναι. Εφόσον η πολιτική της εταιρείας είναι «διώξτε όλα τα μωρά» σε κάθε γύρο απολύσεων, αναγκαστικά μένουν τα μπάζα. Δεν κάνω διακρίσεις και δεν γενικολογώ, απλά είμαι ειλικρινής. Αν εξαιρέσεις δύο κοριτσάκια που έμειναν (από τα 9 που ήταν κουκλιά), όλα τα άλλα είναι γ.τ.π. Και ο νοών νοείτο.
Και φυσικά το ηθικό των εναπομείναντων αρσενικών πέφτει. Δεν πα να ’σαι παντρεμένος, αρραβωνιασμένος ή με «σοβαρή» σχέση. Άμα δεν μιλάς με 5-6 όμορφα κοριτσάκια που σου φτιάχνανε τη Δευτεροτριτοτεταρτοπεμπτοπαρασκευή σου, τότε τι να το κάνεις; Τώρα μια καλημέρα λες κι αυτή μισή για να μην σε πιάσουν στο στόμα τους οι κατίνες. Από μακριά κι αγαπημένα.
Τι άλλο έκανε λοιπόν η εταιρεία στα προεόρτια; Κατεβάζουν mp3, παίζουν παιχνιδάκια online και διάφορα τέτοια. Τι να κάνουν άλλωστε, αφού δεν υπάρχει στρατηγική και budget για το 2002. «Χάθηκε η μπάλα», που έλεγε κι ο πρωταγωνιστής σε μια ελληνική ταινία που είδα πρόσφατα. Μην με ρωτήσετε τίτλο, κάτι με κονσομασιόν σκυλάδικα είχε να κάνει...
Πρέπει να παραδεχτώ πάντως πως με παρασύρανε (εγώ δεν φταίω, οι άλλοι!) σε κάποια φάση με τα γέλια τους και ρώτησα τι στο καλό κάνανε. Μέσα σε δύο λεπτά μού είχαν στείλει πληροφορίες, links, passwords και έπαιζα κι εγώ ό,τι κι αυτοί: Ζωγραφομαχίες online. Και έτσι πέρασε μια ώρα καθαρής κωλοβάρας. Ας είναι καλά ο manager μου που μου είπε αν θέλω να κάνω «άλλα πράγματα», γιατί η κατάσταση είναι αβέβαιη.
Και κάπως έτσι ήρθε η Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου. Ημέρα ανταλλαγής δώρων στο γραφείο και γενικής εταιρικής χαράς. Και τσουπ, με το που κάνεις log-in, έχεις e-mail από τον νέο μας CEO (και μέχρι πριν από 2 ώρες οικονομο-dog της εταιρείας) με δύο attachments. «Ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα πώς να πατήσει ένα πλήκτρο, και έχει βάλει attachments στο Outlook; Ας είναι καλά η ιδιαιτέρα» σκέφτομαι.
Το ανοίγω και διαβάζω πως θα μας εξαγοράσει κάποιος όμιλος εταιρειών που έχει εμπειρία στην αγορά, βγάζει κέρδη και τέλος πάντων πάει πολύ, μα ΠΟΛΥ, καλά. Και μάλιστα μας εξαγοράζει στο 160% της αξίας μας. Υπάρχει ένα ψιλοσούσουρο στο γραφείο. Ποιοι είναι, τι θέλουν και τέτοια, αλλά καθώς πολλοί έχουν μετοχές στην εταιρεία, χαίρονται που θα πάρουν κάτι για τα χαρτιά αυτά που ως τώρα δεν άξιζαν σχεδόν τίποτα (και δεν μπορούσαν να τα ξεφορτωθούν).
Διαβάζουμε προσεκτικά τα attachments (όσοι δεν ήταν ιδιαίτερα άνετοι με τους οικονομικούς όρους έκαναν πηγαδάκια γύρω από κάποιους πιο σχετικούς και ο κάθε μονόφθαλμος οδηγούσε τους τυφλούς) και μπήκαμε στο website τους. Αφού οι περισσότεροι ψιλοκαθησυχάστηκαν, εγώ αναρωτιόμουν γιατί είναι τόσο ήρεμοι. Τα τελευταία αποτελέσματα της νέας μας μαμάς-εταιρείας λένε ρητά πως η εταιρεία θέλει να επεκταθεί στις ΗΠΑ και πως θέλουν να αρχίσουν να συγκεντρώνουν περισσότερο τις εταιρείες τους. Και με τα κάποια χοντρά λεφτά που έχουμε στην τράπεζα, σίγουρα μας θέλουν για τα λεφτά μας και όχι για την ομορφιά και τις προοπτικές μας. Πράγμα που σημαίνει αντίο 40 συνάδελφοι στα βρετανικά γραφεία. Και αντίο γαμάτη δουλίτσα! Και είναι μεγάλη η ουρά στο ταμείο ανεργίας ρε γαμώτο!
Μπαίνω να τσεκάρω τη μετοχή της μαμάς-εταιρείας. Μέχρι χτες έτρεχε κοντά στη μία λίρα ανά μετοχή. Τρεις ώρες μετά την ανακοίνωση της εξαγοράς, έπεσε κατά 20%. Η δική μας πάλι ανέβηκε πάνω από 20% στο ίδιο χρονικό διάστημα, πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς πως μετά τα Χριστούγεννα θα αξίζει 60% περισσότερο.
Ώρα για briefing. Μπαίνουμε στο board room, όπου μας περιμένει ο CEO, ντυμένος με τζηνάκι και πουκαμισάκι. Να ’τα τα κακά μαντάτα. Θέλει να δούμε την ανθρώπινή του πλευρά, γι’ αυτό άφησε τα κοστούμια και τις γραβάτες. Άρχισε να μιλάει για μετοχές, χρηματιστήρια, υψηλά και χαμηλά gearing, ρευστοποιήσεις και άλλα τέτοια πράγματα, και οι περισσότεροι τον χάσανε και πήρανε αυτό το δήθεν ύφος «κάνω ότι καταλαβαίνω τι μου λες, αλλά σκέφτομαι τι θα φάω για μεσημεριανό».
Μόλις είπε κάτι για «τα γραφεία είναι πολύ μεγάλα για μας πλέον... θα μετακομίσουμε σε μικρότερα γραφεία... και θα αναγκαστούμε να επανεκτιμήσουμε πόσοι θα συνεχίσετε να είστε μαζί μας από τέλος Γενάρη και μετά», τότε ξύπνησαν πάλι όλοι. Φυσικά, δεν αμέλησε να μας ανακοινώσει και τα καλά νέα: «Και ενώ όλα αυτά γίνονται για το καλό της εταιρείας, εμένα μου πρότειναν να μπω στο Δ.Σ. της μαμάς-εταιρείας, πράγμα ιδιαίτερα καλό για το μέλλον μας». Κάτι λέγαμε για μνιά και χτενίσματα;
Παρ’ όλα αυτά, το χριστουγεννιάτικο πάρτι του γραφείου έγινε και ανταλλάξαμε και δώρα. Ενδεικτικά θα αναφέρω μόνο πως η 45άρα γραμματέας του τέως CEO έλαβε για δώρο δύο τάνγκα βρακάκια, ένα ασημένιο και ένα μαύρο, με χρυσές λωρίδες. Σας είπα το όνομά της; Δεν σας το ’πα... Bond. Pippa Bond.
Ο τίτλος Κεφάλαιο 8465 συμβολίζει πως κάθε μέρα είναι ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου. Η συγκεκριμένη Δευτέρα στην αρχή του διηγήματος ήταν η 8465η μέρα ζωής μου.
Η ιστορία αυτή εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο στη συλλογή ιστοριών με τίτλο CyberStories.
1.7.05
Jokes in the mix
- Πώς λέγεται το βιογραφικό πετεινού;
- Κουκουρικουλουμ βιτε!
- Πώς λένε το μπαρόβιο ψαράκι, πολύ-πολύ θηλυκό;
- Το μπαρμουνάκι!
- Πώς λέγεται αυτός που είναι θαμμένος στο όρος Σινά;
- Συναχωμένος!
- Πώς λένε το πούρο σε τιμή ευκαιρίας;
- Κελεπούρο!
- Πώς λέγεται ο μπαισεξουαλ λοχίας;
- Αμφιλοχίας!
- Τι είναι ροζ και κουβαλά στην πλάτη του ένα καζίνο;
- Ο Ροζ-Πάρνηθας!
- Πώς λέγεται το φτωχό πουλί που πουλά χαρτομάντηλα;
- Σπουργυφτάκι!
- Κουκουρικουλουμ βιτε!
- Πώς λένε το μπαρόβιο ψαράκι, πολύ-πολύ θηλυκό;
- Το μπαρμουνάκι!
- Πώς λέγεται αυτός που είναι θαμμένος στο όρος Σινά;
- Συναχωμένος!
- Πώς λένε το πούρο σε τιμή ευκαιρίας;
- Κελεπούρο!
- Πώς λέγεται ο μπαισεξουαλ λοχίας;
- Αμφιλοχίας!
- Τι είναι ροζ και κουβαλά στην πλάτη του ένα καζίνο;
- Ο Ροζ-Πάρνηθας!
- Πώς λέγεται το φτωχό πουλί που πουλά χαρτομάντηλα;
- Σπουργυφτάκι!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Τα καλύτερα...
