Δέκα χρόνια από τότε που το σημαντικότερο πράγμα ήταν να φιλήσω τη Βίκη, να αντιγράψω στο διάλλειμα τη μετάφραση στα αρχαία να από τη Λίζα, να κάνω κοπάνα με το Μανώλη.
Δέκα χρόνια από τότε που ο φυσικός μας, ο Καραδήμας, με φώναζε απατεώνα και συνταγματολόγο γιατί του αράδιαζα πως δε μπορεί να μας κρατάει μέσα στο διάλλειμα για να τελειώσει το μάθημά του.
Δέκα χρόνια όπου αφεντικό της ζωής μου ήταν άλλοι: γονείς, καθηγητές, λυκειάρχης.
Σκέφτομαι να κανονίσω κάποιο reunion με τους συμμαθητές μου φέτος. Δεν είχα φροντίσει να κρατήσω καμία επαφή μαζί τους. Μετά το καλοκαίρι του '96 έφυγα για Αγγλία. Θυμάμαι είχα μοιράσει τη διεύθυνσή μου σε όλους λίγες μέρες πριν φύγω για να μαθαίνω νέα τους. Κανείς δεν έστειλε γράμμα.
Στην αρχή απόρησα, μετά το ξέχασα. Δε θυμάμαι να θύμωσα ή να απογοητεύτηκα. Για κάποιο λόγο, μου φάνηκε λογικό. Πάμε γι άλλα.
Στο πανεπιστήμειο, νέοι φίλοι, νέες παρέες, νέες ασχολίες. Και παράλληλα νέοι στόχοι για τον εαυτό μου.
Πρώτη από την τάξη παντρεύτηκε η Έφη. Τώρα περιμένει ένα παιδάκι. Η Βίκη αρραβωνιάστηκε (νομίζω δίς). Ο Μανώλης και η Λίζα μετά από 10 χρόνια σχέσης χώρισαν. Τα αγόρια έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα γιατί κάποιος έφαγε τη γκόμενα κάποιου. Δε θυμάμαι ποιός έφαγε ποια ποιανού, ούτε είμαι σίγουρος πως είναι τόσο σημαντικό πλέον. But, boys will be boys.
Σκέφτομαι πως όλοι κάνουν σχέδια για τη ζωή τους. Ο Χάρης έγινε μαθηματικός και διδάσκει σε φροντιστήριο. Ο Παύλος, ο δικηγόρος, δουλεύει με τον πατέρα του και πλέον πέρασαν οι εποχές που μας έλεγε πως αναλαμβάνει μόνο υποθέσεις με αυτοκίνητα γιατί είναι η πιο εύκολες. Ο Βαγγέλης παντρεύτηκε μια κρητικοπούλα και εγκατάστηθηκε μόνιμα στην Κρήτη όπου έγινε ταξιτζής. Ο Τάσος έγινε δημοτικός μπάτσος και περνάει τη μέρα του διώχνοντας Κινέζους από τα πεζοδρόμια. Η Λίζα σπούδασε, πέρασε στο ΑΣΕΠ και περιμένει. Ο Μανώλης δούλεψε για λίγο σε μια μεγάλη εταιρία ως πωλητής αλλά δεν άντεξε την πίεση και τώρα δεν ξέρω τι κάνει. Η Βίκη είχε φροντίσει να μπει - με κομματικές διασυνδέσεις - σε τράπεζα και είναι ευχαριστημένη. Ο Γιώργος νομίζω έγινε στρατιωτικός.
Κάθισα και σκέφτηκα τι είναι η ζωή μας.
Τι θα έχουμε να πούμε ο ένας στον άλλον σε κάποιο επικείμενο reunion.
Ρώτησα την Άννα πρόσφατα αν έχει βάλει στόχους για το 2006. Μου είπε όχι, αλλά είπε ότι θα το σκεφτεί. Την ξαναρώτησα μετά από μια βδομάδα, το είχε ξεχάσει, μάλλον δεν το θεώρησε σημαντικό.
Η ζωή τρέχει και δεν έχουμε χρόνο να κάνουμε σχέδια. Για να το κάνουμε πρέπει να έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάξουμε τη ζωή μας αφ' υψηλού. Και μπορεί ο Θεός να χαμογελάει όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια αλλά πώς μπορώ εγώ να θρώσκω άνω αν δεν οραματίζομαι τουλάχιστον τι είναι εκεί;
Ένας MLMer με προσέγγισε σήμερα και ήθελε να συζητήσουμε επαγγελματικά. Μου έδειξε τα sites του, μου είπε ότι δεν είναι πολύ καλά αλλά έχουν όραμα.
Μπορεί γι αυτόν να είχαν. Για μένα δεν.
Αλλά μου έκανε εντύπωση η χρήση της λέξης. Είχα καιρό να την ακούσω και πάντα την ακούω σε business environment, ποτέ σε προσωπικό.
Γι αυτό θέλω να κάνω στόχους κάθε χρόνο για την πάρτη μου. Κι ας μην τους πιάσω. Κι ας τους ξεχάσω μέχρι την επόμενη πρωτοχρονιά που θα αναρωτηθώ πού είναι εκείνο το Στόχοι.doc που τους σώζω.
Είμαι πού είμαι στην προσωπική μου ζωή πάρτο αυγό και κούρευτο, στην επαγγελματική τουλάχιστον έχω και στόχους.
Θέλω να γίνω πολιτικός. Δε γουστάρω κανένα κόμμα όμως, δεν έχω κολλήσει ποτέ μου αφίσα, δεν τρέχω για κανένα πούστη πολιτικό (και μόνο τέτοιους έχουμε), οπότε νομίζω πως είναι αρκετά σίγουρο πως δε θα γίνω.
Θα κάνω πολιτική αλλιώς. Θα κατακτήσω τον κόσμο. Θα γαμήσω και θα δείρω (please line up).
Μ' αρέσουν τα όμορφα πράγματα που έκανα το τελευταίο εξάμηνο, ως αντιστάθμιση των κακών που μπορεί να έχω κάνει. Έκανα μια δωρεά στη Wikipedia και άλλη μια σε ένα charity για μια παιδική ασθένεια που ούτε καν θυμάμαι.
Δεν είναι καλό αυτό. Το ότι δε θυμάμαι. Σημαίνει πως δε το ένιωσα. Σημαίνει πως δε μέτρησε. Σημαίνει πως απλά προσπαθώ να εξαγοράσω τη συνείδησή μου. Και δεν ξέρω αν θα πετύχει το πείραμα.
Δε νιώθω κενός όμως. Νιώθω γεμάτος. Πολύ γεμάτος. Τόσο γεμάτος που δεν κατάλαβα πως βρήκα ένα δίωρο κενό σήμερα. Τι έχω να κάνω τίποτα. Πολλά μπορώ να κάνω, αλλά δε με τραβάνε.
Μπορεί να μη μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, αλλά μπορώ να αλλάξω τον δικό μου κόσμο. Και αυτό σκοπεύω να κάνω.
Ξέρω πως ότι κι αν γίνει, το υπόλοιπο της ζωής μου, I'm in it for the ride of my life. Μπορεί πολύ καλά, μπορεί πολύ άσχημα. Αλλά σίγουρα όχι κάτι μέσο.
Νιώθω πως αυτή τη στιγμή, η ζωη μου είναι ένα διαφημιστικό πλαίσιο, όπου πριν μπει η διαφήμιση, για λίγο καιρό βάζουν απλά ένα μεγάλο πόστερ που λέει απλά:
Τα καλύτερα...
