Ο Νίκος, μετά από μια δύσκολη ημέρα στο γραφείο και αφού το αφεντικό του τον ρώτησε τρεις φορές γιατί δεν έχει τελειώσει ακόμα το project με τους Αυστριακούς συνεταιρους, αποφασίζει να πάει στο κοντινό του μπαράκι για μια μπύρα και να δει τον αγώνα.
Παρόλο που κανένας κολλητός του δεν τον ακολούθησε όπως συνήθως, δεν έχει όρεξη να γυρίσει στο σπίτι γιατί έχει έρθει η πεθερά του να μείνει με την κόρη της και το Νίκο για τα Χριστούγεννα και δε θα τον αφήσουν να χαζέψει τον αγώνα.
Άσε που θα είναι κι ο πιτσιρικάς εκεί με τη γιαγιά του που του κάνει όλα τα χατήρια και θα τον πρήξει πάλι για να του θυμίσει πως θέλει το νέο PS3 από τον Άγιο Βασίλη. Όχι, όχι, σίγουρα το μπαράκι ήταν καλύτερη επιλογή για να δει τον αγώνα.
Εκεί που κάθεται και παραγγέλνει, παρατηρεί πως στο μπαρ κάθεται μόνη της μια γυναικάρα με ένα ξώπλατο φόρεμα. Παρατηρεί την καλλίγραμη πλάτη της με τα λακάκια σε όλα τα κατάλληλα σημεία και όταν αυτή γυρνάει, βλέπει πως πρόκειται για γυναίκα-αστροναύτη. Η ομορφιά της είναι απλά εξωγήινη!
Προσπαθώντας να παρακολουθήσει τόσο το παιχνίδι όσο και τη γκόμενα, πάει να παραγγείλει μια δεύτερη μπύρα και ρωτάει το μπαρμάν:
- Ρε συ αγόρι, τι παίζει με αυτό το μωρό εκεί; Ποιά είναι;
- Τι να σου πω ρε φίλε, κι εγώ δεν την ξέρω. Πρώτο μωρό, δε λέω, αλλά έχει θέμα. Είναι τυφλή.
Ο Νίκος σοκάρεται με τα νέα. Παρατηρεί την κοπέλα από πιο κοντά τώρα και συνειδητοποιεί όντως πως δεν δείχνει να κοιτάει κάποιον ή κάτι, απλά αφήνει το βλέμμα της να πλανάται στο χώρο.
Παίρνει την απόφαση να την προσεγγίσει. Το μωρό είναι πολύ καλό για να γυρίσει απλά στη μπύρα του και να δει τον αγώνα. Η ομάδα θα δείξει κατανόηση όταν υπάρχει θέμα.
Στην άρχη ένιωθε λίγο περίεργα, αλλά προφασιζόμενος πως θέλει την άποψή της για τον αγώνα, τη γνώρισε, της μίλησε για δύο λεπτά, και εκείνη του είπε πως είναι τυφλή και πως έχει έρθει στο μπαράκι γιατί έχει καιρό να κάνει σεξ με κάποιον και ήθελε να βρει έναν άνδρα να την κάνει να νιώσει γυναίκα.
Ο Νίκος κώλωσε λίγο που η γκόμενα είναι τόσο συνειδητοποιημένη, αλλά σίγουρα τώρα δε θα έχανε την ευκαιρία του. Πριν καλά-καλά φτάσει ο αγώνα στα μισά του πρώτου ημιχρόνου, της κάνει πρόταση να πάνε σε ένα ζευγαροξενοδοχείο δυο τετράγωνα παρακάτω και εκείνη δέχεται.
Ο Νίκος πάει μαζί της στο ξενοδοχείο, κάνουνε αχαλίνωτο σεξ για δύο ώρες και πέφτουν ιδρωμένοι και εξουθεωνομένοι στο κρεβάτι. Όταν κοιτάει το ρολόι του, συνειδητοποιεί πως ο αγώνας έχει τελειώσει και εκείνος έχει αργήσει να πάει στο σπίτι.
Η κοπέλα, μπαίνει στο μπάνιο για ένα γρήγορο ντουζάκι και ο Νίκος βρίσκει την ευκαιρία να πάρει τηλέφωνο τη γυναίκα του:
«Μωρό μου, θα αργήσω λίγο να έρθω σπίτι. Φεύγοντας από το γραφείο μου έκατσε μια στραβή!»
4.12.07
Να τι παθαίνεις άμα παίζεις πολύ Pro
Το “Που πας ρε καραμητρο” τι ρολο βαραει;
Αν το εβαλες επειδη εισαι περιεργος και μια και ονομαζομαι καραμητρος,ειλικρικα δε μπορω να σου πω,ειναι μυστικο.
Κατα τα αλλα,αν εχει ειρωνικο χαρακτηρα,εντελως καλοπροαιρετα,σου προτεινω να το αφαιρεσεις,κυριε γεωργιε αναγνωστοπουλε,το συντομοτερο δυνατο.
Φιλικα,μαρκος καραμητρος
--
Καλημέρα Κυριάκο.
Το ξέρεις το ανέκδοτο με το "Πού πας ρε Καραμήτρο;" φαντάζομαι, έτσι;
--
Δεν ασχολουμαι με ανεκδοτα...παρεπιπτοντως,εσυ το ξερεις το ανεκδοτο με τον αναγνωστοπουλο;
Φιλικα μαρκος καραμητρος
--
Εντάξει λοιπόν, άμα δεν ασχολείσαι με ανέκδοτα, κάνε ένα search στο google για το "πού πας με καραμήτρο" και θα το βρεις...
--
Το εκανα ηδη το search και;
Και αν με βριζουν σε 35...και σελιδες τι εγινε;
Δηλαδη δεν αποτελει εξυβριση,επειδη υπαρχει σε 35...και σελιδες χρησιμοποποιωντας,μαλιστα,την τακτικη κοτετσι-κυριως ανωνυμα;
Οποιος εχει αρχιδια,αν εχει επιχειρηματα και ξερει τι του γινεται-δεν ειναι τρελος πχ του την λεει στα ισα,και δεν κανει πουστιες πισω απ την πλατη του,οπως οι κοτες στο κοτετσι.
Φιλικα μαρκος καραμητρος
--
"ΣΕ" βρίζουν επειδή τυχαίνει να σε λένε Καραμήτρο;
Τι να σου πω, αν το βλέπεις έτσι, πήγαινε και κάνε καταγγελία...
--
Δηλαδη δε με βριζουν ειναι ιδεα μου...
Τελοσπαντων,αν νομιζεις οτι ειναι οσιο καθηκον σου να με βριζεις και οχι πχ το καραμανλη,τον παπανδρεου και ολους τους αλλους υπαρχουν 300 βουλευτες πχ να σατυρισεις,που εχεις το δικαιωμα να το κανεις διοτι τους πληρωνεις,(βλεπε,κρατικο προυπολογισμο,εσοδα απο αμεσους και εμμεσους φορους,κλπ),τοτε βρισε με,ουτως η αλλως δεν εχεις επιχειρηματα,αλλα και να ειχες δεν καθοριζω ουτε αμεσα ουτε εμμεσα τη ζωη σου αρα χανεις τζαμπα το σαλιο σου η το πληκτρολογιο σου,Οσο αφορα τα περι καταγγελιων,δεν ειναι το στοιχειο μοÏ! …,απλα δε μου αρεσει να με βριζουν,ιδιως χωρις λογο και ως γνωστον η υπομονη εχει τα ορια της.
Ευχαριστω για την επικοινωνια.
Φιλικα μαρκος καραμητρος
2.12.07
Δημοσιο-γραφία
Κάποτε ήταν ένα ένα κέρμα του ενός ευρώ.
Γεννημένο στη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ντυμένο με κέλτικα σύμβολα στη μία του πλευρά, πακεταρισμένο μαζί με εκατομμύρια άλλα και στάλθηκε στην Ιρλανδία μέσα σε μια νταλίκα που τη συνόδευαν δύο οχήματα των μυστικών υπηρεσιών της χώρας.
Παρελήφθη από την Κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας σε περιβάλλον υψίστης ασφαλείας, έκατσε στο θησαυροφυλάκιό της για περίπου 3 μήνες και όταν υπήρξε ανάγκη για περισσότερα κέρματα στις καταναλωτικές τράπεζες το διώξανε μαζί με πολλά δίδυμα αδερφάκια του για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του καταναλωτικού κοινού.
Κάποιος έμπορος το πήρε από την τράπεζά του για να γεμίσει ένα κρύο πρωινό την ταμειακή του μηχανή με ρέστα για τους πελάτες, το πήρε ο Ίαν, ένας πελάτης που αγόρασε ένα κασκόλ στην αγαπημένη του για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και όταν την έφερε στην Κέρκυρα για διακοπές (μετά από τις οποίες εκείνη τον χώρισε επειδή ήδη πηδιότανε με τον καλύτερό του φίλο αλλά δεν ήθελε να χάσει και το ταξιδάκι) το άφησε για πουρμπουάρ στο Μπάμπη.
Ο Μπάμπης εκτός από σερβιτόρος εκεί που έφαγε ο Ίαν, ήταν παράλληλα και συνέταιρος σε μια σχολή για σκι και είχε προσλάβει το Γιάννη για δάσκαλο, οπότε μετά από ένα μάθημα που τον πλήρωσε, του έδωσε μεταξύ άλλων και αυτό το κέρμα του ενός ευρώ.
Ο Γιάννης γύρισε στην Αθήνα, αποφάσισε πως είναι καιρός να σοβαρευτεί και προτίμησε να πιάσει δουλειά σε γραφείο από το να εξαρτάται από το Μπάμπη και τον κάθε Μπάμπη τα καλοκαίρια για να έχει δουλειά και κάποια λεφτά στην άκρη.
Άλλωστε, είχε γνωρίσει αρκετά γκομενάκια – ντόπια και αλλοδαπά – και πλέον ήθελε να μη χρειάζεται να χάνεται από τους κολλητούς του κάθε καλοκαίρι για 4-5 μήνες και να αφήσει τη νέα γενιά να το παίζουν δάσκαλοι του σκι για να βγάλουν γκόμενα και κάνα χαρτζηλίκι.
Ο Γιάννης λοιπόν ήρθε στην εταιρία και κάποια στιγμή που παραγγείλαμε και πλήρωσα εγώ το ντιλιβερά για το φαγητό όλων, μου έδωσε το ιρλανδικό ευρώ. Όταν πήγα σπίτι το έβαλα στο μπουκάλι που έχω για κέρματα (από αυτά που σου αφήνει ο γαλατάς το γάλα στην Αγγλία έξω από την πόρτα σου μαζί με αυγά) και όταν αυτό γέμισε το πήγα στην τράπεζα.
Ταλαιπώρησα τη Μαρία στο υποκατάστημα 109 της Alpha Bank για να κάτσει να τα ξαναμετρήσει, η οποία με εξυπηρέτησε με χαμόγελο παρόλο που από μέσα της με διαλόστειλε γιατί είχε και σοβαρότερες δουλειές να κάνει. Τριανταπέντε λεπτά μετά, το ευρώ μου ανήκε πλέον μόνο ψηφιοποιημένο.
Ήταν ο άσσος πριν την υποδιαστολή στο υπόλοιπο του λογαριασμού μου.
Στο λογαριασμό μπήκαν κι άλλα λεφτά, όλα ψηφιοποιημένα και απρόσωπα αντί για χάρτινα και κερμάτινα νομίσματα και φυσικά βγήκαν αρκετά. Εκείνο το ευρώ όμως ήταν ακόμα εκεί και κάθε φορά μου έκλεινε το μάτι σε κάθε μηνιαίο statement της τράπεζας, μετατρέποντας πριν την υποδιαστολή κάποιο 6 σε 7 ή κάποιο 7 σε 8. Στα μεγάλα κέφια του μάλιστα, μετέτρεπε κάποιο 39 σε 40.
Έμεινε στο λογαριασμό μου μέχρι που ήρθε το εκκαθαριστικό της εφορίας, το οποίο μου έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ πως φέτος θα πλήρωνα για φόρο ένα ευρώ παραπάνω από πέρσι. Εκείνο το ένα ευρώ που πήγε στην Ιρλανδία, το έφερε ο Ίαν στην Κέρκυρα, το πήρε ο Γιάννης και μου το έδωσε.
Και ρώτησα το λογιστή μου, γιατί θα πληρώσω ένα ευρώ παραπάνω;
Και ο λογιστής μου εξήγησε:
Επειδή το αφορόλογητο όριο δεν αυξήθηκε όσο είχαν αρχικά πει, επειδή μέσα σ’ όλα η αύξηση του ΦΠΑ δεν έκανε ιδιαίτερα μεγάλη διαφορά στα ταμεία της κυβέρνησης, επειδή κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι αντέδρασαν όταν έμαθαν πως θα χρειαστεί να δουλέψουν λιγάκι παραπάνω αν στη δική τους ΔΕΚΟ μπει ένας ξένος επενδυτής.
Βγήκαν στις τηλεοράσεις και μιλούσαν για ξεπούλημα και ο κόσμος τους άκουγε και κουνούσε το κεφάλι, ανυποψίαστος πως το «ξεπούλημα» θα έφερνε εξυγίανση και πως η εξυγίανση θα έφερνε φτηνότερα τιμολόγια για τον τελικό καταναλωτή.
Και πως τα φτηνότερα τιμολόγια θα σήμαιναν πως το δικό τους ευρώ, είτε ιρλανδέζικο, είτε βέλγικο, είτε ελληνικό θα σήμαινε πως αυτό το ευρώ θα έμενε στο δικό τους λογαριασμό και δε θα πήγαινε σε κάποιον άλλο.
Και ενώ πλήρωνα την εφορία από το web banking μου και είδα το δικό μου ευρώ μαζί με πολλά άλλα να καταπίνονται στην καταβρόχθα που λέγεται «Ελληνικό Δημόσιο» και να εμφανίζεται το μήνυμα «Επιτυχής Συναλλαγή» στην οθόνη του υπολογιστή, αναρωτήθηκα:
Πότε επιτέλους θα βγούνε στους δρόμος να διαδηλώσουν όχι εκείνοι που είναι οργανωμένοι και μπορούν να διαμαρτυρηθούν για κάτι που μάθανε σήμερα αλλά όλοι οι άλλοι που αυτοί οι ίδιοι καταπιέζουν εδώ και χρόνια;
Εφόσον η κάθε λογής εξουσία δε θα αποφασίσει ποτέ κάτι που δε τη βολεύει, και κάθε πολιτικός που ανεβαίνει σε υπουργικό θόκο επιτέλους επιβραβεύεται βάζοντας στην άκρη κάτι και για την πάρτη του, πότε θα καταλάβουμε πως η αξία των χρημάτων που εμείς οι υπόλοιποι (οι μη υπουργοί) ανακυκλώνεται; Για να μη σου πω κιόλας πως φθίνει μέρα με τη μέρα...
Πότε θα καταλάβουμε πως όταν κάποιος άλλος θέλει να δουλέψει λιγότερο κι εμείς τον συμπονούμε (μα έχει οικογένεια ο άνθρωπος) σημαίνει πως εμείς οι υπόλοιποι θα τον πληρώνουμε;
Πότε θα καταλάβουμε πως το Δημόσιο δε μπορεί να αυτοϋποστηριχθεί χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία και πως οι δικοί μας αυξανόμενοι φόροι, το δικό μας ευρώ που έφυγε ενώ θα μπορούσε να είχε μείνει στο λογαριασμό μας, είναι εκείνοι που θρέφουν το κτήνος που έχουμε αφήσει να εξελιχθεί και που ονομάζουμε «Δημόσιο»;
Γεννημένο στη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ντυμένο με κέλτικα σύμβολα στη μία του πλευρά, πακεταρισμένο μαζί με εκατομμύρια άλλα και στάλθηκε στην Ιρλανδία μέσα σε μια νταλίκα που τη συνόδευαν δύο οχήματα των μυστικών υπηρεσιών της χώρας.
Παρελήφθη από την Κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας σε περιβάλλον υψίστης ασφαλείας, έκατσε στο θησαυροφυλάκιό της για περίπου 3 μήνες και όταν υπήρξε ανάγκη για περισσότερα κέρματα στις καταναλωτικές τράπεζες το διώξανε μαζί με πολλά δίδυμα αδερφάκια του για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του καταναλωτικού κοινού.
Κάποιος έμπορος το πήρε από την τράπεζά του για να γεμίσει ένα κρύο πρωινό την ταμειακή του μηχανή με ρέστα για τους πελάτες, το πήρε ο Ίαν, ένας πελάτης που αγόρασε ένα κασκόλ στην αγαπημένη του για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και όταν την έφερε στην Κέρκυρα για διακοπές (μετά από τις οποίες εκείνη τον χώρισε επειδή ήδη πηδιότανε με τον καλύτερό του φίλο αλλά δεν ήθελε να χάσει και το ταξιδάκι) το άφησε για πουρμπουάρ στο Μπάμπη.
Ο Μπάμπης εκτός από σερβιτόρος εκεί που έφαγε ο Ίαν, ήταν παράλληλα και συνέταιρος σε μια σχολή για σκι και είχε προσλάβει το Γιάννη για δάσκαλο, οπότε μετά από ένα μάθημα που τον πλήρωσε, του έδωσε μεταξύ άλλων και αυτό το κέρμα του ενός ευρώ.
Ο Γιάννης γύρισε στην Αθήνα, αποφάσισε πως είναι καιρός να σοβαρευτεί και προτίμησε να πιάσει δουλειά σε γραφείο από το να εξαρτάται από το Μπάμπη και τον κάθε Μπάμπη τα καλοκαίρια για να έχει δουλειά και κάποια λεφτά στην άκρη.
Άλλωστε, είχε γνωρίσει αρκετά γκομενάκια – ντόπια και αλλοδαπά – και πλέον ήθελε να μη χρειάζεται να χάνεται από τους κολλητούς του κάθε καλοκαίρι για 4-5 μήνες και να αφήσει τη νέα γενιά να το παίζουν δάσκαλοι του σκι για να βγάλουν γκόμενα και κάνα χαρτζηλίκι.
Ο Γιάννης λοιπόν ήρθε στην εταιρία και κάποια στιγμή που παραγγείλαμε και πλήρωσα εγώ το ντιλιβερά για το φαγητό όλων, μου έδωσε το ιρλανδικό ευρώ. Όταν πήγα σπίτι το έβαλα στο μπουκάλι που έχω για κέρματα (από αυτά που σου αφήνει ο γαλατάς το γάλα στην Αγγλία έξω από την πόρτα σου μαζί με αυγά) και όταν αυτό γέμισε το πήγα στην τράπεζα.
Ταλαιπώρησα τη Μαρία στο υποκατάστημα 109 της Alpha Bank για να κάτσει να τα ξαναμετρήσει, η οποία με εξυπηρέτησε με χαμόγελο παρόλο που από μέσα της με διαλόστειλε γιατί είχε και σοβαρότερες δουλειές να κάνει. Τριανταπέντε λεπτά μετά, το ευρώ μου ανήκε πλέον μόνο ψηφιοποιημένο.
Ήταν ο άσσος πριν την υποδιαστολή στο υπόλοιπο του λογαριασμού μου.
Στο λογαριασμό μπήκαν κι άλλα λεφτά, όλα ψηφιοποιημένα και απρόσωπα αντί για χάρτινα και κερμάτινα νομίσματα και φυσικά βγήκαν αρκετά. Εκείνο το ευρώ όμως ήταν ακόμα εκεί και κάθε φορά μου έκλεινε το μάτι σε κάθε μηνιαίο statement της τράπεζας, μετατρέποντας πριν την υποδιαστολή κάποιο 6 σε 7 ή κάποιο 7 σε 8. Στα μεγάλα κέφια του μάλιστα, μετέτρεπε κάποιο 39 σε 40.
Έμεινε στο λογαριασμό μου μέχρι που ήρθε το εκκαθαριστικό της εφορίας, το οποίο μου έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ πως φέτος θα πλήρωνα για φόρο ένα ευρώ παραπάνω από πέρσι. Εκείνο το ένα ευρώ που πήγε στην Ιρλανδία, το έφερε ο Ίαν στην Κέρκυρα, το πήρε ο Γιάννης και μου το έδωσε.
Και ρώτησα το λογιστή μου, γιατί θα πληρώσω ένα ευρώ παραπάνω;
Και ο λογιστής μου εξήγησε:
Επειδή το αφορόλογητο όριο δεν αυξήθηκε όσο είχαν αρχικά πει, επειδή μέσα σ’ όλα η αύξηση του ΦΠΑ δεν έκανε ιδιαίτερα μεγάλη διαφορά στα ταμεία της κυβέρνησης, επειδή κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι αντέδρασαν όταν έμαθαν πως θα χρειαστεί να δουλέψουν λιγάκι παραπάνω αν στη δική τους ΔΕΚΟ μπει ένας ξένος επενδυτής.
Βγήκαν στις τηλεοράσεις και μιλούσαν για ξεπούλημα και ο κόσμος τους άκουγε και κουνούσε το κεφάλι, ανυποψίαστος πως το «ξεπούλημα» θα έφερνε εξυγίανση και πως η εξυγίανση θα έφερνε φτηνότερα τιμολόγια για τον τελικό καταναλωτή.
Και πως τα φτηνότερα τιμολόγια θα σήμαιναν πως το δικό τους ευρώ, είτε ιρλανδέζικο, είτε βέλγικο, είτε ελληνικό θα σήμαινε πως αυτό το ευρώ θα έμενε στο δικό τους λογαριασμό και δε θα πήγαινε σε κάποιον άλλο.
Και ενώ πλήρωνα την εφορία από το web banking μου και είδα το δικό μου ευρώ μαζί με πολλά άλλα να καταπίνονται στην καταβρόχθα που λέγεται «Ελληνικό Δημόσιο» και να εμφανίζεται το μήνυμα «Επιτυχής Συναλλαγή» στην οθόνη του υπολογιστή, αναρωτήθηκα:
Πότε επιτέλους θα βγούνε στους δρόμος να διαδηλώσουν όχι εκείνοι που είναι οργανωμένοι και μπορούν να διαμαρτυρηθούν για κάτι που μάθανε σήμερα αλλά όλοι οι άλλοι που αυτοί οι ίδιοι καταπιέζουν εδώ και χρόνια;
Εφόσον η κάθε λογής εξουσία δε θα αποφασίσει ποτέ κάτι που δε τη βολεύει, και κάθε πολιτικός που ανεβαίνει σε υπουργικό θόκο επιτέλους επιβραβεύεται βάζοντας στην άκρη κάτι και για την πάρτη του, πότε θα καταλάβουμε πως η αξία των χρημάτων που εμείς οι υπόλοιποι (οι μη υπουργοί) ανακυκλώνεται; Για να μη σου πω κιόλας πως φθίνει μέρα με τη μέρα...
Πότε θα καταλάβουμε πως όταν κάποιος άλλος θέλει να δουλέψει λιγότερο κι εμείς τον συμπονούμε (μα έχει οικογένεια ο άνθρωπος) σημαίνει πως εμείς οι υπόλοιποι θα τον πληρώνουμε;
Πότε θα καταλάβουμε πως το Δημόσιο δε μπορεί να αυτοϋποστηριχθεί χωρίς την ιδιωτική πρωτοβουλία και πως οι δικοί μας αυξανόμενοι φόροι, το δικό μας ευρώ που έφυγε ενώ θα μπορούσε να είχε μείνει στο λογαριασμό μας, είναι εκείνοι που θρέφουν το κτήνος που έχουμε αφήσει να εξελιχθεί και που ονομάζουμε «Δημόσιο»;
28.11.07
Politically Incorrect
Σήμερα ήρθε ένα παιδί στο γραφείο για interview για μια θέση Video Editing Assistant.
Τώρα εμένα προφανώς με ξέρετε, το ότι θεωρώ το κεφάλαιο ως μέσο προόδου (επικίνδυνο μέσο ναι μεν, αλλά οποιαδήποτε πρόοδος μπορεί να πάει either way) παίζει να το έχετε υποπτευθεί.
Έχω βάλει λοιπόν την αγγελία μου, έστειλε το παιδί αυτό ένα email με βιογραφικό, καλό φάνηκε από αυτά που έλεγε, είπε ότι έχει και demo να δείξει, τον έφερα για interview.
Αφού τα είπαμε περί θέσης, εταιρίας, αμοιβής και ότι άλλο λέμε στα πρώτα 15 λεπτά ενός interview, και αφού τον είδα λιγο να δαγκώνεται και να στριφογυρνάει στην καρέκλα του, έβγαλε και το demo...
... το οποίο demo απαρτίζεται από τα εξής βιντεάκια:
Το ότι είμαι κομμουνιστής δεν έχει να κάνει με το ότι φοράω Nike, έτσι; Είμαι ελεύθερος να πρεσβεύω ότι θέλω και να φοράω ότι θέλω. Και όσο για το αν μπορώ να φτιάχνω βιντεάκια ελκυστικά ώστε να πιάνω τον παλμό της αγοράς, εγώ γνωρίζω το τι θέλει η αγορά καλύτερα από κάποιον άλλον γιατί εγώ την έχω πολεμήσει την αγορά.
Κρίνοντας λοιπόν πως εγώ θέλω video editor κι όχι πολεμιστή, τον ξεπροβόδισα με το catchphrase Θα σας ειδοποιήσουμε. Που σημαίνει Don't call us, we'll call you.
Τώρα εμένα προφανώς με ξέρετε, το ότι θεωρώ το κεφάλαιο ως μέσο προόδου (επικίνδυνο μέσο ναι μεν, αλλά οποιαδήποτε πρόοδος μπορεί να πάει either way) παίζει να το έχετε υποπτευθεί.
Έχω βάλει λοιπόν την αγγελία μου, έστειλε το παιδί αυτό ένα email με βιογραφικό, καλό φάνηκε από αυτά που έλεγε, είπε ότι έχει και demo να δείξει, τον έφερα για interview.
Αφού τα είπαμε περί θέσης, εταιρίας, αμοιβής και ότι άλλο λέμε στα πρώτα 15 λεπτά ενός interview, και αφού τον είδα λιγο να δαγκώνεται και να στριφογυρνάει στην καρέκλα του, έβγαλε και το demo...
... το οποίο demo απαρτίζεται από τα εξής βιντεάκια:
- διαφημιστικό κλιπάκι της ΚΝΕ
- συλλαλητήριο του ΚΚΕ
- βιντέακι - ντοκουμένο με αστυνομικές / στρατιωτικές δυνάμεις να κάνουν κάτι που δεν θυμάμαι, πιθανόν να ανοίγουν κεφάλια, να εισβάλλουν στο Πολυτεχνείο ή κάτι αντίστοιχο που δεν θυμάμαι
- ομιλία Χαρίλαου Φλωράκη για την οποία είχα την απορία αν είναι ακόμα ζωντανός ο Φλωράκης, αλλά κρατήθηκα και δεν ρώτησα
- αποσπάσματα ομιλιών από πολιτικούς άλλων κομμάτων με φράσεις όπως "ΕΚΤΡΩΜΑ" να πετάγονται δίπλα τους ενώ μιλάνε
- συναυλία κάποιου death metal συγκροτήματος (όχι, όχι, ακόμα κι εκεί δε το σώζει γιατί ήταν συναυλία οργανωμένο από τον Οδηγητή)
Το ότι είμαι κομμουνιστής δεν έχει να κάνει με το ότι φοράω Nike, έτσι; Είμαι ελεύθερος να πρεσβεύω ότι θέλω και να φοράω ότι θέλω. Και όσο για το αν μπορώ να φτιάχνω βιντεάκια ελκυστικά ώστε να πιάνω τον παλμό της αγοράς, εγώ γνωρίζω το τι θέλει η αγορά καλύτερα από κάποιον άλλον γιατί εγώ την έχω πολεμήσει την αγορά.
Κρίνοντας λοιπόν πως εγώ θέλω video editor κι όχι πολεμιστή, τον ξεπροβόδισα με το catchphrase Θα σας ειδοποιήσουμε. Που σημαίνει Don't call us, we'll call you.
26.11.07
Bob Φουκαράκης ο Φουσκωμενοπαντελόνης
Μη μασάτε.
Τα νέα του ότι το ΕΣΡ τα πήρε με τον Μπομπ επειδή τον ψιλοπαίρνει είναι στάχτη στα μάτια.
Στην πραγματικότητα, ο μοναδικός λόγος που επιτίθεται το ΕΣΡ στον Μπομπ είναι επειδή έμαθε πως είναι drug dealer (εεεε συγγνώμη, coffee dealer εννοούσα) από το Amsterdam και χρησιμοποιεί πλαστό διαβατήριο με ψεύτικο όνομα φερόμενος ως Κρητικός για να μην κινεί υποψίες όταν ταξιδεύει από τα Ζωνιανά στην Ολλανδία.
Ο γνωστός συνεργός του Πάτρικ ο Αστερίας ταξιδεύει πάντα με τον Μπομ για να προκαλεί αντιπερισπασμό στις διωκτικές αρχές καθώς περνάνε από το τελωνείο κάνοντας παντελώς ηλίθιες και ανούσιες ερωτήσεις, παριστάνοντας πως είναι μέρος του χαρακτήρα του, όταν στην πραγματικότητα έχει IQ 196.
Ως εγκέφαλος της σπείρας φέρεται ένας τετραπέρατος και τσιγγούνης με το κωδικό όνομα κύριος Καβούρης, το οποίο φημολογείται πως είναι ψευδώνυμο κάποιου βαρώνου της κοκαΐνης από τη Μπογκοτά. Την ιδέα για το ψευδώνυμο φέρεται να την συνέλαβε από τις πρόσφατες πλημμύρες στην Κολομβία.
Το ΕΣΡ συνεργάζεται μυστικά με την Interpol για να στιγματίσει τον Bob προκειμένου να προκαλεί τα βλέμματα του γενικού πλήθους, η οποία θα εμποδίσει σημαντικά τις επαφές που θα μπορεί να έχει ο Bob με άλλους διεθνείς εγκληματίες.
Το Κανάλι 9 και ο Νίκος Ευαγγελάτος που φέρονται ως θύματα στην απόφαση του ΕΣΡ στην πραγματικότητα συνεργάζονται με τη Δίωξη Ναρκωτικών αφού έχει άτυπα συμφωνηθεί να εξασφαλίσουν αποκλειστικά πλάνα από τη σύλληψη του Bob και των υπόλοιπων μελών της σπείρας.
Τα νέα του ότι το ΕΣΡ τα πήρε με τον Μπομπ επειδή τον ψιλοπαίρνει είναι στάχτη στα μάτια.
Στην πραγματικότητα, ο μοναδικός λόγος που επιτίθεται το ΕΣΡ στον Μπομπ είναι επειδή έμαθε πως είναι drug dealer (εεεε συγγνώμη, coffee dealer εννοούσα) από το Amsterdam και χρησιμοποιεί πλαστό διαβατήριο με ψεύτικο όνομα φερόμενος ως Κρητικός για να μην κινεί υποψίες όταν ταξιδεύει από τα Ζωνιανά στην Ολλανδία.
Ο γνωστός συνεργός του Πάτρικ ο Αστερίας ταξιδεύει πάντα με τον Μπομ για να προκαλεί αντιπερισπασμό στις διωκτικές αρχές καθώς περνάνε από το τελωνείο κάνοντας παντελώς ηλίθιες και ανούσιες ερωτήσεις, παριστάνοντας πως είναι μέρος του χαρακτήρα του, όταν στην πραγματικότητα έχει IQ 196.
Ως εγκέφαλος της σπείρας φέρεται ένας τετραπέρατος και τσιγγούνης με το κωδικό όνομα κύριος Καβούρης, το οποίο φημολογείται πως είναι ψευδώνυμο κάποιου βαρώνου της κοκαΐνης από τη Μπογκοτά. Την ιδέα για το ψευδώνυμο φέρεται να την συνέλαβε από τις πρόσφατες πλημμύρες στην Κολομβία.
Το ΕΣΡ συνεργάζεται μυστικά με την Interpol για να στιγματίσει τον Bob προκειμένου να προκαλεί τα βλέμματα του γενικού πλήθους, η οποία θα εμποδίσει σημαντικά τις επαφές που θα μπορεί να έχει ο Bob με άλλους διεθνείς εγκληματίες.
Το Κανάλι 9 και ο Νίκος Ευαγγελάτος που φέρονται ως θύματα στην απόφαση του ΕΣΡ στην πραγματικότητα συνεργάζονται με τη Δίωξη Ναρκωτικών αφού έχει άτυπα συμφωνηθεί να εξασφαλίσουν αποκλειστικά πλάνα από τη σύλληψη του Bob και των υπόλοιπων μελών της σπείρας.
25.11.07
Ζητούνται διαμαρτυρούμενοι...
Θα φτιάξω πολιτικό κόμμα και θα βάλω υποψηφιότητα για πρωθυπουργός στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Θα το κάνω μόνο και μόνο γιατί κάποιος πρέπει να κάνει κάτι για σοβαρά θέματα όπως αυτό:
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=16831
Δεν είναι δυνατόν, δεν επιτρέπεται σε μια δημοκρατική χώρα να απομακρύνουν διαμαρτυρόμενους!
Εμείς κύριοι θα ενθαρρύνουμε και θα πριμοδοτούμε τέτοιου είδους διαμαρτυρίες και δη αν προέρχονται από εργαζόμενα νεαρά κορίτσια!
Θα το κάνω μόνο και μόνο γιατί κάποιος πρέπει να κάνει κάτι για σοβαρά θέματα όπως αυτό:
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=16831
Δεν είναι δυνατόν, δεν επιτρέπεται σε μια δημοκρατική χώρα να απομακρύνουν διαμαρτυρόμενους!
Εμείς κύριοι θα ενθαρρύνουμε και θα πριμοδοτούμε τέτοιου είδους διαμαρτυρίες και δη αν προέρχονται από εργαζόμενα νεαρά κορίτσια!
7.11.07
Έυ! Τι? Εμ.... (ATM)
Εξηγήστε μου ακριβώς γιατί τα ATMs σου δίνουν την επιλογή να βγάλεις ότι ποσό θέλεις, ακόμα και μετά την υποδιαστολή;
Λες και άμα πατήσω ότι θέλω €132,68 θα μου τα δώσει...
Samantha Who?
Ήθελα να γράψω ένα post για το πόσο δε γούσταρα τα τετράδια της Unicef όταν ήμουν πιτσιρικάς και για το ότι τώρα που μου στείλανε κατάλογο μου αρέσανε κάποια δώρα και τέλος πάντων να πάτε να αγοράσετε τέτοια δώρα αντί για μαλακισμένα χαζοδώρα και κάρτες που κανείς δε θα θυμάται.
Αλλά επειδή το θέμα αυτό θα πέθαινε πολύ σύντομα, σας προτείνω να πάτε οπωσδήποτε να torrentάρετε το Samantha Who? με πρωταγωνίστρια τη γκόμενα με την οποία την παίζατε κάτω από την κουβέρτα στα 14 σας. Δείχνει δυνατή...
Αλλά επειδή το θέμα αυτό θα πέθαινε πολύ σύντομα, σας προτείνω να πάτε οπωσδήποτε να torrentάρετε το Samantha Who? με πρωταγωνίστρια τη γκόμενα με την οποία την παίζατε κάτω από την κουβέρτα στα 14 σας. Δείχνει δυνατή...
31.10.07
Αγάπη είναι...
... να της φέρνεις ένα μεγάλο δώρο από το Βερολίνο και να το χρησιμοποιεί με ένα τρόπο που σε κάνει να νιώθεις περήφανος.
29.10.07
28η Οκτωβρίου
Είδα αυτό στο YouTube και σκέφτηκα: Οι άλλοι που ήταν και πιο κοντά στη Γερμανία και ήταν πιο και υπερδυνάμεις, γιατί χάσανε τόσο μικρό ποσοστό του πληθυσμού τους; Μήπως το ηρωικό '40 μας πιάσανε ολίγον κώτσους;
Ναι, ναι, ξέρω ότι θα μου την πείτε σε βαθμό κακουργήματος, αλλά bear with me.
Μήπως τελικά το ότι χάσαμε το 10% του πληθυσμού μας μας αποδεκάτισε μετά ως χώρα; Μήπως αυτό το 10% του πληθυσμού είναι το ίδιο 10% που θα ήταν το πιο χρήσιμο κομμάτι του πληθυσμού σε μια αποδεκατισμένη κοινωνία και το οποίο θα έθρεφε το υπόλοιπο 90%;
Μήπως αυτό το 10% του πληθυσμού ήταν οι πιο δυναμικοί άνθρωποι που κρατάνε τη δομή μιας κοινωνίας και μόλις τους χάσαμε μείναμε χρόνια πίσω και ακόμα προσπαθούμε να προλάβουμε το οικονομικο-κοινωνικό χάσμα με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες;
Βλέποντας το θέμα καθαρά από άποψη πόρων, μήπως αυτοί οι πόροι θα ήταν καλύτερα επενδυμένοι στη συνέχιση της ελληνικής κοινωνίας μετά την κατοχή, παρά πριν και κατά τη διάρκεια;
Λέω εγώ τώρα...
26.10.07
3 χρόνια George Is Your Man :)
Πριν από ένα μήνα, το blog έκλεισε τα 3 του χρόνια κι εγώ δεν πήρα χαμπάρι.
Ένα blog, το οποίο δε θα υπήρχε (ή τουλάχιστον δε θα υπήρχε σ' εκείνο το χρονικό διάστημα) αν δεν υπήρχε ο Αρκούδος, ο οποίος τότε βέβαια έπαιζε σε άλλη διεύθυνση.
Ένα blog το οποίο φιλοξένησε μέχρι σήμερα 843 posts (τα 150 or so είναι ακόμα drafts και πολύ πιθανόν να παραμείνουν έτσι γιατί είναι πολύ μεγάλα για να τα τελειώσω και πλέον όχι τόσο καίρια), με καμιά 40-50αριά αγαπημένες μου ιστορίες.
Στο πρώτο μισό της ως τώρα ζωής του blog, έκανα ενδιαφέρουσες γνωριμίες με ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από μένα, σε μια φάση που αναζητούσα νέες εμπειρίες. Στο δεύτερο μισό, απλά εξαφανίστηκα. Η νέα γενιά των bloggers κάνει πολύ καλύτερη δουλειά, είναι ακόρεστη και καλύπτει όλα τα γούστα.
Και επειδή κάποιοι έχουν ρωτήσει πώς βγήκε το GeorgeIsYourMan, ήταν όταν -φοιτητής ακόμα- κάποιος με πρότεινε για μια δουλειά που δεν ήξερα να κάνω. Η δουλειά απαιτούσε τεχνικές γνώσεις που δεν είχα και μετά από 5 λεπτά κατά τα οποία εγώ είχα πελαγώσει καθώς εκείνοι απαρίθμηζαν τις τεχνικές γνώσεις που απαιτούσαν και ενώ ήμουν έτοιμος να φύγω, το λαμόγιο τους απάντησε απλά "George is your man!"
Και έτσι ξεκίνησε μια συνεργασία σε κάτι που δεν ήξερα να κάνω, το οποίο φρόντισα να μάθω πολύ γρήγορα. Και από εκεί ξεκίνησε κάτι άλλο, που οδήγησε αλλού και ακολουθώντας μια αλυσίδα από αλληλοεπηρρεασμένες εξελίξεις, here I am.
Παράλληλα, ένα άλλο blog, λίγο πιο ευαίσθητο από το γκάφρικο (γκάφα & καφρίλα, το πιάσαμε, έτσι;) κύριο blog, το Επείγον βγάζει δοντάκια κλείνοντας τα 2 του χρόνια. Έχει βάλει ένα μικρό λιθαράκι στο να ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας για την εθελοντική αιμοδοσία, ειδικά όταν πρόκειται για ανάγκη για μωρά και μικρά παιδιά.
Αριθμεί μόνο 32 posts και έχει για συνδρομητές 8 άτομα, αλλά θέλω να πιστεύω πως είναι 8 άτομα που είτε δίνουν αίμα είτε είναι connectors που διανέμουν την πληροφορία στους κατάλληλους ανθρώπους.
Γιατί διάλεξα αυτό το θέμα; Γιατί δεν υπάρχει τίποτα επί τούτου στην Ελλάδα. Και γιατί δε μπορώ να δώσω αίμα ενώ θα ήθελα. Δύο φορές που έδωσα αίμα λιποθύμισα με σπασμούς μετά τα πρώτα 10 ml.
Όσοι ενδιαφέρονται, γιορτάζουμε και κερνάμε σαμπάνια. Στο facebook. :)
Ένα blog, το οποίο δε θα υπήρχε (ή τουλάχιστον δε θα υπήρχε σ' εκείνο το χρονικό διάστημα) αν δεν υπήρχε ο Αρκούδος, ο οποίος τότε βέβαια έπαιζε σε άλλη διεύθυνση.
Ένα blog το οποίο φιλοξένησε μέχρι σήμερα 843 posts (τα 150 or so είναι ακόμα drafts και πολύ πιθανόν να παραμείνουν έτσι γιατί είναι πολύ μεγάλα για να τα τελειώσω και πλέον όχι τόσο καίρια), με καμιά 40-50αριά αγαπημένες μου ιστορίες.
Στο πρώτο μισό της ως τώρα ζωής του blog, έκανα ενδιαφέρουσες γνωριμίες με ανθρώπους πολύ διαφορετικούς από μένα, σε μια φάση που αναζητούσα νέες εμπειρίες. Στο δεύτερο μισό, απλά εξαφανίστηκα. Η νέα γενιά των bloggers κάνει πολύ καλύτερη δουλειά, είναι ακόρεστη και καλύπτει όλα τα γούστα.
Και επειδή κάποιοι έχουν ρωτήσει πώς βγήκε το GeorgeIsYourMan, ήταν όταν -φοιτητής ακόμα- κάποιος με πρότεινε για μια δουλειά που δεν ήξερα να κάνω. Η δουλειά απαιτούσε τεχνικές γνώσεις που δεν είχα και μετά από 5 λεπτά κατά τα οποία εγώ είχα πελαγώσει καθώς εκείνοι απαρίθμηζαν τις τεχνικές γνώσεις που απαιτούσαν και ενώ ήμουν έτοιμος να φύγω, το λαμόγιο τους απάντησε απλά "George is your man!"
Και έτσι ξεκίνησε μια συνεργασία σε κάτι που δεν ήξερα να κάνω, το οποίο φρόντισα να μάθω πολύ γρήγορα. Και από εκεί ξεκίνησε κάτι άλλο, που οδήγησε αλλού και ακολουθώντας μια αλυσίδα από αλληλοεπηρρεασμένες εξελίξεις, here I am.
Παράλληλα, ένα άλλο blog, λίγο πιο ευαίσθητο από το γκάφρικο (γκάφα & καφρίλα, το πιάσαμε, έτσι;) κύριο blog, το Επείγον βγάζει δοντάκια κλείνοντας τα 2 του χρόνια. Έχει βάλει ένα μικρό λιθαράκι στο να ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας για την εθελοντική αιμοδοσία, ειδικά όταν πρόκειται για ανάγκη για μωρά και μικρά παιδιά.
Αριθμεί μόνο 32 posts και έχει για συνδρομητές 8 άτομα, αλλά θέλω να πιστεύω πως είναι 8 άτομα που είτε δίνουν αίμα είτε είναι connectors που διανέμουν την πληροφορία στους κατάλληλους ανθρώπους.
Γιατί διάλεξα αυτό το θέμα; Γιατί δεν υπάρχει τίποτα επί τούτου στην Ελλάδα. Και γιατί δε μπορώ να δώσω αίμα ενώ θα ήθελα. Δύο φορές που έδωσα αίμα λιποθύμισα με σπασμούς μετά τα πρώτα 10 ml.
Όσοι ενδιαφέρονται, γιορτάζουμε και κερνάμε σαμπάνια. Στο facebook. :)
24.10.07
Berlin 2007
Οι Γερμανοί είναι κρυόκωλοι, έτσι;
Είναι πασίγνωστο άλλωστε. Και μόνο που λες Γερμανία, σού'ρχεται ένα σύγκρυο, ένα ρίγος, μια παγωμάρα, ένα μπρρρρρρ.
Για να μη σου πω για τη γλώσσα τους που είναι μέσα στο διπλό και τριπλό σύμφωνο και τις πολυσύνθετες λέξεις. Αυτό από μόνο του λέει τα πάντα. Δε τα πάνε καλά ρε παιδί μου με τα φωνήεντα και τις φωνές εν γένει, άρα μάλλον το σεξ δεν παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή τους, έτσι; Είπαμε ρε παιδί μου, κρυόκωλοι.
Αποτελεί λοιπόν μυστήριο το γιατί ένα από τα μεγαλύτερα industries παγκοσμίως αποφάσισε το 1997 να κάνει την πρώτη του ευρωπαϊκή έκθεση στην πρωτεύουσα μιας τόσο κρύοκωλης χώρας.
Πέρσι πήγα στην έκθεση αυτή για πρώτη φορά από περιέργεια. Φέτος πήγα γιατί ήξερα τι θα δω και μπορούσα να το απορροφήσω καλύτερα από το να βγάζω φωτογραφίες την κάθε μαλακία σαν γιαπωνέζος τουρίστας μπροστά σε άγαλμα της Pamela.
Πέρσι, έδωσα σημασία στις πορνοστάρ, στις στάρλετ και στα live sex shows. Φέτος, έδωσα σημασία στις πορνοστάρ, στις στάρλετ και στα trends.
Ναι, τα trends. Το σεξ έχει trends. Όπως η μόδα. Δε το είχατε προσέξει;
Σκηνικό από την έκθεση:
Περνόντας από το μπαρ της έκθεσης για μπύρες, κατά λάθος ένας φίλος (και καλός φωτογράφος), σπρώχνει με το βαλιτσάκι της κάμερας ένα διπλανό τραπέζι και ρίχνει μια Coca Cola στο πάτωμα.
Η κυρία του διπλανού τραπεζιού με το κόκκινο λάτεξ φόρεμα απλά ρίχνει μια ματιά γεμάτη νόημα στον ημίγυμνο σκλάβο που τη συνοδεύει. Εκείνος πέφτει στα τέσσερα και αρχίζει να γλύφει τη χυμένη Coca Cola από το πάτωμα της έκθεσης.
Η αφέντρα του, τον επιβραβεύει περιοδικά με ξυλιές από καμουτσίκι στον πισινό του, με τακουνιές στο σβέρκο και στην πλάτη και αμέσως δημιουργείται γύρω τους ένας φωτογραφικός κλοιός.
Είδα κάπου ένα πολύ ωραίο timeline το οποίο έδειχνε το πώς κάποιες σεξουαλικές συνήθειες εμφανίζονταν σε διάφορα μέρη του κόσμου και πώς γινόντουσαν σιγά-σιγά αποδεκτές, μετά γινόντουσαν trendy και μετά απλά mainstream.
Για παράδειγμα, πριν πενήντα χρόνια ο κόσμος γαμούσε κατά κόρον σχεδόν αποκλειστικά στην ιεραποστολική στάση. Τώρα, να με συμπαθάτε αν εσείς ακόμα γαμείτε έτσι, αλλά νομίζω πως το ιεραποστολικό έχει εκκλείψει, προς όφελος του doggy style, του cowgirl, του reverse cowgirl κλπ.
Περι ορέξεως κωλο-κυθόπιτα.
Αλλά, η μόδα του σεξ, δεν είναι μόνο οι στάσεις, αλλά και οι καταστάσεις.
Με τον καιρό, το σεξ στις μικρότερες ηλικίες έγινε λιγότερο κατακριτέο, οι ομοφυλόφιλοι έγιναν πιο αποδεκτοί από τους ετεροφυλόφιλους, το σεξ με παραπάνω από πάνω από 1 άτομο πέρασε από τη σφαίρα του αυτά γίνονται μόνο στις τσόντες στη σφαίρα του ρε μαλάκα να μοντάρουμε καμιά παρτουζοκατάσταση...
Αν λοιπόν οι ανωμαλίες που έκαναν μόνο οι μειονότητες πριν 50 χρόνια αρχίζουν και γίνονται αποδεκτές μέσα από τη συνεχή αναζήτηση του ανθρώπου, τότε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο σίγουρους ότι οι σημερινοί ανώμαλοι δεν είναι οι αυριανοί πρωτοπόροι, όπως ήταν εκείνοι που πρωτοδοκίμασαν το 69, το έλα στην παρέα μας φαντάρε, το σεξ με τακούνια;
Και τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο γαμημένα σίγουρους πως μια εικόνα σαν κι αυτή δε θα αντιπροσωπεύει την καθημερινότητα στη σεξουαλική ζωή της επόμενης γενιάς;
Είναι πασίγνωστο άλλωστε. Και μόνο που λες Γερμανία, σού'ρχεται ένα σύγκρυο, ένα ρίγος, μια παγωμάρα, ένα μπρρρρρρ.
Για να μη σου πω για τη γλώσσα τους που είναι μέσα στο διπλό και τριπλό σύμφωνο και τις πολυσύνθετες λέξεις. Αυτό από μόνο του λέει τα πάντα. Δε τα πάνε καλά ρε παιδί μου με τα φωνήεντα και τις φωνές εν γένει, άρα μάλλον το σεξ δεν παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή τους, έτσι; Είπαμε ρε παιδί μου, κρυόκωλοι.
Αποτελεί λοιπόν μυστήριο το γιατί ένα από τα μεγαλύτερα industries παγκοσμίως αποφάσισε το 1997 να κάνει την πρώτη του ευρωπαϊκή έκθεση στην πρωτεύουσα μιας τόσο κρύοκωλης χώρας.
Πέρσι πήγα στην έκθεση αυτή για πρώτη φορά από περιέργεια. Φέτος πήγα γιατί ήξερα τι θα δω και μπορούσα να το απορροφήσω καλύτερα από το να βγάζω φωτογραφίες την κάθε μαλακία σαν γιαπωνέζος τουρίστας μπροστά σε άγαλμα της Pamela.
Πέρσι, έδωσα σημασία στις πορνοστάρ, στις στάρλετ και στα live sex shows. Φέτος, έδωσα σημασία στις πορνοστάρ, στις στάρλετ και στα trends.
Ναι, τα trends. Το σεξ έχει trends. Όπως η μόδα. Δε το είχατε προσέξει;
-o-
Σκηνικό από την έκθεση:
Περνόντας από το μπαρ της έκθεσης για μπύρες, κατά λάθος ένας φίλος (και καλός φωτογράφος), σπρώχνει με το βαλιτσάκι της κάμερας ένα διπλανό τραπέζι και ρίχνει μια Coca Cola στο πάτωμα.
Η κυρία του διπλανού τραπεζιού με το κόκκινο λάτεξ φόρεμα απλά ρίχνει μια ματιά γεμάτη νόημα στον ημίγυμνο σκλάβο που τη συνοδεύει. Εκείνος πέφτει στα τέσσερα και αρχίζει να γλύφει τη χυμένη Coca Cola από το πάτωμα της έκθεσης.
Η αφέντρα του, τον επιβραβεύει περιοδικά με ξυλιές από καμουτσίκι στον πισινό του, με τακουνιές στο σβέρκο και στην πλάτη και αμέσως δημιουργείται γύρω τους ένας φωτογραφικός κλοιός.
-o-
Είδα κάπου ένα πολύ ωραίο timeline το οποίο έδειχνε το πώς κάποιες σεξουαλικές συνήθειες εμφανίζονταν σε διάφορα μέρη του κόσμου και πώς γινόντουσαν σιγά-σιγά αποδεκτές, μετά γινόντουσαν trendy και μετά απλά mainstream.
Για παράδειγμα, πριν πενήντα χρόνια ο κόσμος γαμούσε κατά κόρον σχεδόν αποκλειστικά στην ιεραποστολική στάση. Τώρα, να με συμπαθάτε αν εσείς ακόμα γαμείτε έτσι, αλλά νομίζω πως το ιεραποστολικό έχει εκκλείψει, προς όφελος του doggy style, του cowgirl, του reverse cowgirl κλπ.
Περι ορέξεως κωλο-κυθόπιτα.
Αλλά, η μόδα του σεξ, δεν είναι μόνο οι στάσεις, αλλά και οι καταστάσεις.
Με τον καιρό, το σεξ στις μικρότερες ηλικίες έγινε λιγότερο κατακριτέο, οι ομοφυλόφιλοι έγιναν πιο αποδεκτοί από τους ετεροφυλόφιλους, το σεξ με παραπάνω από πάνω από 1 άτομο πέρασε από τη σφαίρα του αυτά γίνονται μόνο στις τσόντες στη σφαίρα του ρε μαλάκα να μοντάρουμε καμιά παρτουζοκατάσταση...
Αν λοιπόν οι ανωμαλίες που έκαναν μόνο οι μειονότητες πριν 50 χρόνια αρχίζουν και γίνονται αποδεκτές μέσα από τη συνεχή αναζήτηση του ανθρώπου, τότε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο σίγουρους ότι οι σημερινοί ανώμαλοι δεν είναι οι αυριανοί πρωτοπόροι, όπως ήταν εκείνοι που πρωτοδοκίμασαν το 69, το έλα στην παρέα μας φαντάρε, το σεξ με τακούνια;
Και τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο γαμημένα σίγουρους πως μια εικόνα σαν κι αυτή δε θα αντιπροσωπεύει την καθημερινότητα στη σεξουαλική ζωή της επόμενης γενιάς;
18.10.07
Off Telecoms
Όπως έλεγε και το προηγούμενο ποστ, δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Στέλνεις ένα τέτοιο φαξ όχι μόνο στον αριθμό του φαξ που σου δίνουν από το κέντρο τηλεφωνικής εξυπηρέτησης αλλά σε όλους τους αριθμούς φαξ που βρίσκεις για την εταιρία στην ΕΕΤΤ ή στο Google.
Με πήραν τηλέφωνο από την On Telecoms την επόμενη εργάσιμη για να μου επιστρέψουν τα λεφτά...
Numbers
Οι άνθρωποι είναι τραγικά κακοί με τους αριθμούς.
Πολλοί λένε ότι εγώ έχω επιλεκτική μνήμη, αλλά ευτυχώς την έχω ανταλλάξει με μια τουλάχιστον μέτρια αντίληψη περί του πως λειτουργούν οι αριθμοί.
Όταν, για παράδειγμα, λες σε κάποιον πως κάτι κακό είναι 1% πιθανό να συμβεί, εκείνος ακούει αδύνατο. Και όταν μετά από 50, 100 ή 200 επαναλήψεις τελικά του συμβεί το κακό, σου εξιστορεί πως “αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ”, και αναρωτιέται “γιατί να τυχαίνουν όλα σε μένα;”.
Του εξηγείς ότι ακριβώς αυτό σημαίνει το 1% που του έλεγες και σε κοιτάει σαν χάνος ή ακόμα χειρότερα σαν αδικημένος χάνος ακόμα κι αν στη δική του περίπτωση του πήρε 200 επαναλήψεις για να τύχει η στραβή (και σε κάποιον άλλο του έτυχε με την πρώτη).
Γενικά έχουμε πρόβλημα με το big picture ως species.-o-
Μετακόμισα σε νέο διαμερισμάτακι που έχει και μια εσωτερική σκαλίτσα. Πολύ γλυκιά και όμορφη, μέχρι που μετά από τις πέντε πρώτες φορές που θα την ανεβοκατέβεις και σου εξανεμιστούν και οι τελευταίες χαζορομαντικές εμπνεύσεις περί κουκλίστικης μεζονέτας (που δε θα έπρεπε να έχεις αλλά ας όψεται η πλύση εγκεφάλου περί πουλ-μούρεως στο να έχεις σκαλίτσα στο σπίτι σου), συνειδητοποιήσεις ότι καλή η σκαλίτσα, αλλά όχι μόνο σου τρώει τετραγωνικά αλλά δεν είναι και διόλου απίθανο κάποια στιγμή να στραβοπατήσεις στο κατέβασμα και να μετρήσεις τα σκαλοπάτια δια της αφής με το ακατοίκητο.
Τι πιθανότητα έχει να συμβεί; Κανείς δε μπορεί να σου πει. Προφανώς δε θα γίνεται κάθε μέρα η στραβή. Στα 10, 20, 30 χρόνια που θα ζήσω σε αυτό το διαμέρισμα θα μου συμβεί μια φορά.
Άντε δύο, μετά αν αφενός επιζήσω την πρώτη φορά και αφετέρου είμαι τόσο μαλάκας ώστε να ξεχάσω την πρώτη φορά, αφαιρεθώ και ξανακατέβω τα ίδια σκαλιά «επικεφαλής».
Αν πεις ότι την ανεβαίνω μια φορά τη μέρα, μιλάμε τώρα να μου συμβεί για παράδειγμα μια στις δέκα χιλιάδες. Και να γυρίσω να πω (και χειρότερα ακόμα, να πιστέψω):«Έλα ρε, μια στις δέκα χιλιάδες, σε μένα θα τύχει η στραβή;»
-o-
Αλλά σοβαρά τώρα, αυτή τη γαμημένη τη σκάλα τι την ήθελα; Δε το έπαιρνα το διαμέρισμα όλο σε φλατ να γουστάρω; Ρίχνω και τους τοίχους άμα γουστάρω και παίζω μπάλα άμα μου τη βιδώσει ρε παιδί μου.
Τώρα δηλαδή τι μπορώ να κάνω; Να ρίξω τον όροφο και να παίξω μπάσκετ;
-o-
Είμαι που είμαι από μόνους μου επιρρεπής σε ατυχήματα, είναι τώρα λογικό να θέλεις να κατουρήσεις βραδιάτικα και να κατεβαίνεις μέσα στα σκοτάδια για να την αρμέξεις και από τη νύστα σου να βρεις γκρεμό;
Δε λέει...
16.10.07
Γκάζι reborn
Μετά από ένα σχετικοπρόσφατο καφέ με φίλους συμπλόγκερς, ξαναεπισκέφθηκα μετά από καιρό την περιοχή του Γκαζίου.
Όπως και με τα δάση που αποχαρακτηρίζονται κάποια στιγμή, έτσι και η περιοχή είχε αποχαρακτηριστεί in my book, λόγω υψηλής συγκέντρωσης gay. Όχι επειδή κάνω διακρίσεις στις περιοχές, προς Θεού, όλα τα κτίρια από μπετό είναι, αλλά αν θέλεις να μεγιστοποιήσεις την πιθανότητα του να περιτριγυρίζεσαι από ετεροφυλόφιλες single γυναίκες, το Γκάζι δεν ήταν ιδιαίτερα the place to be μέχρι πριν κάνα χρόνο.
Στον προαναφερόμενο καφέ (που μεταξύ μας, δεν ήταν καφές αλλά δυο σοκολάτες βιεννουά και έφαγα και δούλεμα για τις ανάλαφρες προτιμήσεις μου) λοιπόν είδα λίγο την περιοχή με άλλο μάτι. Με τη λειτουργεία του μετρό στην περιοχή, ξεπεταχτήκαν ή τέλος πάντων αναδειχτήκανε κάποια μπαράκια γύρω από το σταθμο, τα οποία είναι πολύ γουστόζικα.
Έτσι, εκτός από το Γκαζάκι και το Tapas bar από τη μεριά του Mamacas, τώρα έχουν ανοίξει και απέναντι κάποια μαγαζιά παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με καθισματάκια έξω. Ονόματα δε θυμάμαι, ψέματα θα σας πω αλλά είναι ένα δίπλα στο σταθμό που έχει κάτι industrial τοίχους, τρελιάρικους πίνακες και φοβερά βολικούς δερμάτινους πανάκριβους καναπέδες!
Ο κόσμος της περιοχής βέβαια παραμένει ελαφρώς κουλτουρίζων, με παντελόνια στρατιωτικά, χυτώνια ριχτά και μαλλί a la Vodafone, αλλά τέλος πάντων, σίγουρα η περιοχή έχει πιο πολύ κέφι από οποιοδήποτε στέκι β.π. ή το Villa Mercedes παραδίπλα.
Από εκεί που με βρίσκατε στου Ψυρρή, τώρα θα με βρίσκεται στο Γκάζι...
(Για τη Μαρίνα Αλίμου που έχει γίνει μουνάρα, θα μιλήσουμε άλλη φορά, ναι;)
Όπως και με τα δάση που αποχαρακτηρίζονται κάποια στιγμή, έτσι και η περιοχή είχε αποχαρακτηριστεί in my book, λόγω υψηλής συγκέντρωσης gay. Όχι επειδή κάνω διακρίσεις στις περιοχές, προς Θεού, όλα τα κτίρια από μπετό είναι, αλλά αν θέλεις να μεγιστοποιήσεις την πιθανότητα του να περιτριγυρίζεσαι από ετεροφυλόφιλες single γυναίκες, το Γκάζι δεν ήταν ιδιαίτερα the place to be μέχρι πριν κάνα χρόνο.
Στον προαναφερόμενο καφέ (που μεταξύ μας, δεν ήταν καφές αλλά δυο σοκολάτες βιεννουά και έφαγα και δούλεμα για τις ανάλαφρες προτιμήσεις μου) λοιπόν είδα λίγο την περιοχή με άλλο μάτι. Με τη λειτουργεία του μετρό στην περιοχή, ξεπεταχτήκαν ή τέλος πάντων αναδειχτήκανε κάποια μπαράκια γύρω από το σταθμο, τα οποία είναι πολύ γουστόζικα.
Έτσι, εκτός από το Γκαζάκι και το Tapas bar από τη μεριά του Mamacas, τώρα έχουν ανοίξει και απέναντι κάποια μαγαζιά παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, με καθισματάκια έξω. Ονόματα δε θυμάμαι, ψέματα θα σας πω αλλά είναι ένα δίπλα στο σταθμό που έχει κάτι industrial τοίχους, τρελιάρικους πίνακες και φοβερά βολικούς δερμάτινους πανάκριβους καναπέδες!
Ο κόσμος της περιοχής βέβαια παραμένει ελαφρώς κουλτουρίζων, με παντελόνια στρατιωτικά, χυτώνια ριχτά και μαλλί a la Vodafone, αλλά τέλος πάντων, σίγουρα η περιοχή έχει πιο πολύ κέφι από οποιοδήποτε στέκι β.π. ή το Villa Mercedes παραδίπλα.
Από εκεί που με βρίσκατε στου Ψυρρή, τώρα θα με βρίσκεται στο Γκάζι...
(Για τη Μαρίνα Αλίμου που έχει γίνει μουνάρα, θα μιλήσουμε άλλη φορά, ναι;)
15.10.07
Ένα ποιηματάκι για το περιβάλλον...
Η ημέρα για το περιβάλλον
είναι πρόβλημα των άλλων.
Γιατί αν το μέλλον του σε μέλλει
Τα δικά σου post δε θέλει...
Από το να μου συχνάζεις κέντρο,
άντε να φυτέψεις κάνα δέντρο!
είναι πρόβλημα των άλλων.
Γιατί αν το μέλλον του σε μέλλει
Τα δικά σου post δε θέλει...
Από το να μου συχνάζεις κέντρο,
άντε να φυτέψεις κάνα δέντρο!
Τι θέλει να πει ο (ομολογουμένως έξοχος) ποιητής;
Επι τη ευκαιρία της Blog Action Day, ο ποιητής θέλει να πει ότι από ημέρες αύξησης συνειδοτοποίησης έχει πήξει το μουνί μας.
Δε σου φταίνε οι πολιτικοί που αποχαρακτηρίζουν δάση όταν εσύ όλο λες πως υποστηρίζεις μια ιδεολογία (περιβάλλον, βία, ναρκωτικά, junk food, whatever) και τελικά μένεις μόνο στα λόγια.
Αν ο καθένας μας που υποστηρίζει μια αλτρουϊστική ιδεολογία έκανε ένα μέρος της ιδεολογίας του πράξη, κι αν αντί να γραφόμασταν σε Causes στο Facebook, δίναμε 1 γαμημένο ευρώ γι αυτά, τα προβλήματα του κόσμου θα ήταν πολύ λιγότερα.
Οπότε αν θέλεις να με πείσεις ότι νοιάζεσαι για το περιβάλλον, μην αφιερώσεις μια μέρα σε αυτό. Αφιέρωσε κάτι άλλο. Ένα ευρώ, ένα δέντρο, ένα blog...
11.10.07
4.10.07
Γκάλλοπ για τα σημαντικά θέματα της ανθρωπότητας
Μένοντας πιστοί στις ρίζες μας, και ενισχύοντας τις ανθρώπινες εικόνες που έκαναν γνωστό αυτό το blog, η Διεύθυνση έχει να παραθέσει ένα σημαντικό ερώτημα:
Μετά την επίσκεψή σας στην τουαλέτα, και της χρήσεως του χαρτιού υγείας, πού πετάτε το χαρτάκι; Στη λεκάνη; Ή στο καλάθι;
Προς ένδειξη της Δημοκρατικότητας αυτού του μπλογκ, τα ανώνυμα σχόλια είναι ανοικτά και φυσικά ευπρόσδεκτα.
Μετά την επίσκεψή σας στην τουαλέτα, και της χρήσεως του χαρτιού υγείας, πού πετάτε το χαρτάκι; Στη λεκάνη; Ή στο καλάθι;
Προς ένδειξη της Δημοκρατικότητας αυτού του μπλογκ, τα ανώνυμα σχόλια είναι ανοικτά και φυσικά ευπρόσδεκτα.
22.9.07
Lobster Economics (teaser)
Έλαβα ένα email το οποίο ανέφερε την κοινωνική εξέλιξη του αστακού.
Πριν από περίπου έναν αιώνα, οι αστακοί ήταν τόσοι πολλοί που δεν ήθελε ούτε κόπο, ούτε τρόπο για να τους πιάσεις. Το κρέας τους ήταν τόσο φτηνό που το έδιναν σε κρατούμενους, ορφανά και εργάτες, οι οποίοι μάλιστα έκλειναν ειδικές συμφωνίες για να περιορίζονται τα γεύματα με αστακό το πολύ σε δύο φορές την εβδομάδα. Πολλές φορές μάλιστα άλεθαν το κρέας τους και το χρησιμοποιούσαν ως λίπασμα στα χωράφια!
Στη συνέχεια όμως, οι αστακοί άρχισαν να εξαφανίζονται από τις θάλασσες.
Αυτό σήμαινε πως ξαφνικά, η προσφορά των αστακών μειώθηκε δραματικά. Ως αποτέλεσμα, ο αστακός δεν αποτελούσε πλέον φτηνή λύση και έτσι οι χρήσεις του περιορίστηκαν. Σιγα-σιγά, άρχισε να εμφανίζεται σε μενού εστιατορίων και όσο λιγότερο αστακό έπιαναν τα καΐκια με τον καιρό, τόσο ανέβαινε η τιμή του.
Με λίγα λόγια, έπεφτε η προσφορά, ανέβαινε η ζήτηση, ανέβαινε η τιμή, ανέβαινε το κοινωνικό στάτους του.
Όμως, τι ήταν αυτό που έκανε την τιμή του αστακού κάποιες χρονιές να αυξάνεται με ρυθμό δεκαπλάσιο του πληθωρισμού;
Ήταν κάποιο γηγενές χαρακτηριστικό, όπως ας πούμε η αλλαγή στη γεύση του ή το γεγονός ότι εφεύραμε κάποια νέα πιάτα που ταιριάζουν με τον αστακό ώστε να δικαιολογούν τόσο δραματικές αυξήσεις;
Ή μήπως ήταν το γεγονός πως η σπανιότητα είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό ώστε να θεωρήσουμε πως κάτι αξίζει;
Και πώς εφαρμόζεται αυτό στους ανθρώπους;
Δίνουμε (άραγε) αξία σε σπάνια χαρακτηριστικά;
Μπα...
Πριν από περίπου έναν αιώνα, οι αστακοί ήταν τόσοι πολλοί που δεν ήθελε ούτε κόπο, ούτε τρόπο για να τους πιάσεις. Το κρέας τους ήταν τόσο φτηνό που το έδιναν σε κρατούμενους, ορφανά και εργάτες, οι οποίοι μάλιστα έκλειναν ειδικές συμφωνίες για να περιορίζονται τα γεύματα με αστακό το πολύ σε δύο φορές την εβδομάδα. Πολλές φορές μάλιστα άλεθαν το κρέας τους και το χρησιμοποιούσαν ως λίπασμα στα χωράφια!
Στη συνέχεια όμως, οι αστακοί άρχισαν να εξαφανίζονται από τις θάλασσες.
Αυτό σήμαινε πως ξαφνικά, η προσφορά των αστακών μειώθηκε δραματικά. Ως αποτέλεσμα, ο αστακός δεν αποτελούσε πλέον φτηνή λύση και έτσι οι χρήσεις του περιορίστηκαν. Σιγα-σιγά, άρχισε να εμφανίζεται σε μενού εστιατορίων και όσο λιγότερο αστακό έπιαναν τα καΐκια με τον καιρό, τόσο ανέβαινε η τιμή του.
Με λίγα λόγια, έπεφτε η προσφορά, ανέβαινε η ζήτηση, ανέβαινε η τιμή, ανέβαινε το κοινωνικό στάτους του.
Όμως, τι ήταν αυτό που έκανε την τιμή του αστακού κάποιες χρονιές να αυξάνεται με ρυθμό δεκαπλάσιο του πληθωρισμού;
Ήταν κάποιο γηγενές χαρακτηριστικό, όπως ας πούμε η αλλαγή στη γεύση του ή το γεγονός ότι εφεύραμε κάποια νέα πιάτα που ταιριάζουν με τον αστακό ώστε να δικαιολογούν τόσο δραματικές αυξήσεις;
Ή μήπως ήταν το γεγονός πως η σπανιότητα είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό ώστε να θεωρήσουμε πως κάτι αξίζει;
Και πώς εφαρμόζεται αυτό στους ανθρώπους;
Δίνουμε (άραγε) αξία σε σπάνια χαρακτηριστικά;
Μπα...
16.9.07
Exit polls
Δύο λεπτά μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των exit polls μου τηλεφωνεί ο Γιάννης.
- Χάσαμε. Πάλι οι φασίστες βγήκανε.
Αφήνοντας κατά μέρος (1) το ότι ο Γιάννης σημειολογικά έχει μείνει πίσω κάποιες δεκαετίες και (2) το ότι δεν είμαι βέβαιος γιατί υπέθεσε πως ψηφίζω ΠΑΣΟΚ, για δύο δευτερόλεπτα δεν του απαντάω.
Σκέφτομαι να τον ρωτήσω τι ακριβώς είναι αυτό που χάσαμε. Γιατί για να χάσαμε κάτι πρέπει είτε να είχαμε κάτι και να μην το έχουμε τώρα, ή να μπορούσαμε να έχουμε κάτι αύριο αλλά τελικά να μην το αποκτήσουμε.
Και αν αυτό που χάσαμε ήταν όντως κάτι, πείτε μου επιτέλους, τι είναι αυτό;
Btw, συγχαρητήρια στους επικοινωνιολόγους των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι κατάφεραν να περιορίσουν την απώλειά τους και να κάνουν τους πάντες να ξεχάσουν πυρκαγιές, ομόλογα, κλπ.
- Χάσαμε. Πάλι οι φασίστες βγήκανε.
Αφήνοντας κατά μέρος (1) το ότι ο Γιάννης σημειολογικά έχει μείνει πίσω κάποιες δεκαετίες και (2) το ότι δεν είμαι βέβαιος γιατί υπέθεσε πως ψηφίζω ΠΑΣΟΚ, για δύο δευτερόλεπτα δεν του απαντάω.
Σκέφτομαι να τον ρωτήσω τι ακριβώς είναι αυτό που χάσαμε. Γιατί για να χάσαμε κάτι πρέπει είτε να είχαμε κάτι και να μην το έχουμε τώρα, ή να μπορούσαμε να έχουμε κάτι αύριο αλλά τελικά να μην το αποκτήσουμε.
Και αν αυτό που χάσαμε ήταν όντως κάτι, πείτε μου επιτέλους, τι είναι αυτό;
Btw, συγχαρητήρια στους επικοινωνιολόγους των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι κατάφεραν να περιορίσουν την απώλειά τους και να κάνουν τους πάντες να ξεχάσουν πυρκαγιές, ομόλογα, κλπ.
9.9.07
Απολογία ενός τρομοκράτη
Σε επ7ά μέρες ακριβώς θα σκοτώσω. Για την ακρίβεια, θα δολοφονήσω.
Το φονικό όπλο δε θα είναι ούτε πιστόλι, ούτε μαχαίρι. Θα είναι ένα κομμάτι χαρτί, το οποίο θα ρίξω σε μια κάλπη. Και θα το κάνω ελαφρά τη καρδία.
Δεν έχω υπολογίσει ακριβώς πόσους θα δολοφονήσω με αυτό το χαρτί, αλλά θα είναι το τέλειο έγκλημα, γιατί εγώ θα έχω το τέλειο άλλοθι. Όταν οι άλλοι θα πεθαίνουν αβοήθητοι, εγώ θα είμαι στη δουλειά, ή θα πίνω καφέ, ή θα βλέπω μπάλα, ή θα χαζεύω γκόμενες στην παραλία, ή θα σκέφτομαι τι νέο αμάξι να αγοράσω, ή θα με απασχολεί το αν θα φύγω για το Σαββατοκύριακο καμιά εκδρομούλα.
Η τρομοκρατική οργάνωση στην οποία ανήκω λέγεται Εκλογικό Σώμα. Δεν μοιράζουμε προκηρύξεις και δε μας ενδιαφέρει να σκοτώσουμε με μεθόδους μικρής κλίμακας όπως θα ήταν, ας πούμε, μια βόμβα. Αυτό θα ήταν πολύ απλό και το κάθε πρόβατο μπορεί να κάνει με οδηγίες από το Internet.
Εμείς είμαι πιο σοφιστικέ, πιο πάνω, βλέπουμε το big picture. Οι αρχηγοί μας δεν είναι αναρχικοί με κουκούλες και μολότωφ. Για όπλα κρατάνε πένες Montblanc, για πυρομαχικά έχουν νομοσχέδια και αντί για κουκούλες φοράνε γραββάτες. Τα δικά μας αφεντικά δεν ενδιαφέρονται να ανατρέψουν την εξουσία. Είναι οι ίδιοι εξουσία.
Αμοίβομαι αδρά γι αυτό που θα κάνω σε επ7ά ημέρες.
Αμοίβομαι σε χρήματα, καθώς οι αρχηγοί μου λεηλατούν κάποιες οντότητες που αποκαλούν φορολογούμενους πολίτες και κάθε 4 χρόνια, τέτοια εποχή περίπου, μου επιστρέφουν το μερτικό μου, μια προμήθεια της τάξης του 10%, σε μορφή παροχών.
Αλλά αμοίβομαι και ηθικά. Ξέρεις τι μεγάλη αβάντα είναι να νιώθεις πως είσαι με τους έχοντες; Να βλέπεις τον αρχηγό σου και τους αξιωματικούς του στα κανάλια; Να ξέρεις πως δολοφονείς χιλιάδες κόσμου με μια σου κίνηση κάθε 4 χρόνια και να μη σ' αγγίζει κανείς; Μεγάλη αβάντα!
Το μόνο που μου ζητάνε είναι να ρίχνω ένα χαρτάκι και μετά να κοιμάμαι για 4 χρόνια...
Το φονικό όπλο δε θα είναι ούτε πιστόλι, ούτε μαχαίρι. Θα είναι ένα κομμάτι χαρτί, το οποίο θα ρίξω σε μια κάλπη. Και θα το κάνω ελαφρά τη καρδία.
Δεν έχω υπολογίσει ακριβώς πόσους θα δολοφονήσω με αυτό το χαρτί, αλλά θα είναι το τέλειο έγκλημα, γιατί εγώ θα έχω το τέλειο άλλοθι. Όταν οι άλλοι θα πεθαίνουν αβοήθητοι, εγώ θα είμαι στη δουλειά, ή θα πίνω καφέ, ή θα βλέπω μπάλα, ή θα χαζεύω γκόμενες στην παραλία, ή θα σκέφτομαι τι νέο αμάξι να αγοράσω, ή θα με απασχολεί το αν θα φύγω για το Σαββατοκύριακο καμιά εκδρομούλα.
Η τρομοκρατική οργάνωση στην οποία ανήκω λέγεται Εκλογικό Σώμα. Δεν μοιράζουμε προκηρύξεις και δε μας ενδιαφέρει να σκοτώσουμε με μεθόδους μικρής κλίμακας όπως θα ήταν, ας πούμε, μια βόμβα. Αυτό θα ήταν πολύ απλό και το κάθε πρόβατο μπορεί να κάνει με οδηγίες από το Internet.
Εμείς είμαι πιο σοφιστικέ, πιο πάνω, βλέπουμε το big picture. Οι αρχηγοί μας δεν είναι αναρχικοί με κουκούλες και μολότωφ. Για όπλα κρατάνε πένες Montblanc, για πυρομαχικά έχουν νομοσχέδια και αντί για κουκούλες φοράνε γραββάτες. Τα δικά μας αφεντικά δεν ενδιαφέρονται να ανατρέψουν την εξουσία. Είναι οι ίδιοι εξουσία.
Αμοίβομαι αδρά γι αυτό που θα κάνω σε επ7ά ημέρες.
Αμοίβομαι σε χρήματα, καθώς οι αρχηγοί μου λεηλατούν κάποιες οντότητες που αποκαλούν φορολογούμενους πολίτες και κάθε 4 χρόνια, τέτοια εποχή περίπου, μου επιστρέφουν το μερτικό μου, μια προμήθεια της τάξης του 10%, σε μορφή παροχών.
Αλλά αμοίβομαι και ηθικά. Ξέρεις τι μεγάλη αβάντα είναι να νιώθεις πως είσαι με τους έχοντες; Να βλέπεις τον αρχηγό σου και τους αξιωματικούς του στα κανάλια; Να ξέρεις πως δολοφονείς χιλιάδες κόσμου με μια σου κίνηση κάθε 4 χρόνια και να μη σ' αγγίζει κανείς; Μεγάλη αβάντα!
Το μόνο που μου ζητάνε είναι να ρίχνω ένα χαρτάκι και μετά να κοιμάμαι για 4 χρόνια...
31.8.07
The numbers game
Οι φωτιές σβήσανε. Με κάθε σεβασμό στα 64 θύματα, στην οικολογική καταστραφή και στους εν γένει πυρόπληκτους, αλλά και λαμβάνοντας υπόψη μας πως έχω συμμετέχει και σε μια κατάσβεση πυρκαγιάς στη ζωή μου και είμαι συχνός δωρητής σε διάφορα charities, μπορώ να μιλήσω ελεύθερα τώρα;
Παίρνω ένα κομπιουτεράκι και υπολογίζω πως από τα 11 εκατομμύρια ανθρώπους σε αυτή τη χώρα, κάθε μέρα πεθαίνουν κατά μέσο όρο 376. (11 εκατομμύρια πληθυσμός, δια 80 έτη μέσος όρος ζωής, δια 365 ημέρες)
Από αυτούς τους 376 κάθε μέρα πόσοι είναι εκείνοι που πεθαίνουν λόγω ανεπαρκούς πρόνοιας; Πόσοι πεθαίνουν από ναρκωτικά; Πόσοι από ασθένειες που θεραπεύονται με ένα φακελάκι που δεν έχουν να δώσουν; Πόσοι σκοτώνονται στους δρόμους επειδή δε φορούσανε ζώνη ή κράνος; Πόσοι πεθαίνουν από το κάπνισμα; Πόσοι πεθαίνουν επειδή επιβαρύνανε χρόνια την υγεία τους και κανείς δεν υπήρξε να τους παρέχει δωρεάν ετήσια τσεκάπ μέχρι να ήταν πολύ αργά για να σωθούνε;
Ε, πόσοι;
Κατεβαίνουμε να διαμαρτυρηθούμε για το θάνατο 64 ανθρώπων σε 5 ημέρες, όταν ο μέσος όρος μέσα σε οποιεσδήποτε πέντε ημέρες του χρόνου είναι 1880 άνθρωποι.
Πόσο αυξήθηκε ο μέσος όρος των νεκρών μέσα στο έτος λόγω των πρωτοφανών και καταστροφικών αυτών πυρκαγιών για τη χώρα μας; Κατά μέσο όρο πεθαίνουν στη χώρα μας 137.500 άνθρωποι. Φέτος θα έχουν πεθάνει 137.564.
Αλλά οι 137.500 δεν αντιπροσωπεύουν άριθμό που σοκάρει. Ο αριθμός αυτός δεν έχει σημαντικό στόρυ. Δεν έχει shock value. Δεν πουλάει.
Ο θάνατος συνανθρώπων δεν πουλάει αν κάποιος έγινε χονδρός και πέθανε από καρδιά, ακόμα και αν το 40% όλων των θανάτων είναι από καρδιά.
Ο θάνατος συνανθρώπων δεν πουλάει αν κάποιος έπινε και πέθανε από συκώτι, ακόμα και αν το 2% όλων των θανάτων είναι από κίρρωση ήπατος.
Ο θάνατος συνανθρώπων δε μετράει αν χτυπήθηκαν από καρκίνο, γιατί δεν ήταν εξίσου σοκαριστικός, απρόσμενος και βίαιος, ακόμα κι αν το 13% των θανάτων οφείλονται σε καρκινώματα.
Ο θάνατος συνανθρώπων δε μετράει αν έγινε από κάποια μεταδοτική ασθένεια όταν το 20% των θανάτων ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Ο θάνατος συνανθρώπων δεν πουλάει αν κάποιος αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, ακόμα και αν το 1,5% όλων των θανάτων είναι από αυτοκτονίας επειδή κάποιος βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κατάσταση που δε μπορούσε να αντιμετωπίσει στην κοινωνία που εμείς φτιάχνουμε και συντηρούμε καθημερινά γι αυτόν.
Γιατί;
Γιατί κοντοφθαλμούμε και βλέπουμε το δένδρο και όχι το δάσος; Γιατί σε ένα μήνα θα έχουμε ξεχάσει τις φωτιές; Γιατί σε ένα μήνα θα κοιτάμε πάλι τα δικά "μας", αδιαφορώντας πως μέσα στους 137.500 τον επόμενο χρόνο θα είναι και κάποιος δικός μας;
Γιατί, είναι πιο σημαντικοί οι 64 από τους 137.500;
Παίρνω ένα κομπιουτεράκι και υπολογίζω πως από τα 11 εκατομμύρια ανθρώπους σε αυτή τη χώρα, κάθε μέρα πεθαίνουν κατά μέσο όρο 376. (11 εκατομμύρια πληθυσμός, δια 80 έτη μέσος όρος ζωής, δια 365 ημέρες)
Από αυτούς τους 376 κάθε μέρα πόσοι είναι εκείνοι που πεθαίνουν λόγω ανεπαρκούς πρόνοιας; Πόσοι πεθαίνουν από ναρκωτικά; Πόσοι από ασθένειες που θεραπεύονται με ένα φακελάκι που δεν έχουν να δώσουν; Πόσοι σκοτώνονται στους δρόμους επειδή δε φορούσανε ζώνη ή κράνος; Πόσοι πεθαίνουν από το κάπνισμα; Πόσοι πεθαίνουν επειδή επιβαρύνανε χρόνια την υγεία τους και κανείς δεν υπήρξε να τους παρέχει δωρεάν ετήσια τσεκάπ μέχρι να ήταν πολύ αργά για να σωθούνε;
Ε, πόσοι;
Κατεβαίνουμε να διαμαρτυρηθούμε για το θάνατο 64 ανθρώπων σε 5 ημέρες, όταν ο μέσος όρος μέσα σε οποιεσδήποτε πέντε ημέρες του χρόνου είναι 1880 άνθρωποι.
Πόσο αυξήθηκε ο μέσος όρος των νεκρών μέσα στο έτος λόγω των πρωτοφανών και καταστροφικών αυτών πυρκαγιών για τη χώρα μας; Κατά μέσο όρο πεθαίνουν στη χώρα μας 137.500 άνθρωποι. Φέτος θα έχουν πεθάνει 137.564.
Αλλά οι 137.500 δεν αντιπροσωπεύουν άριθμό που σοκάρει. Ο αριθμός αυτός δεν έχει σημαντικό στόρυ. Δεν έχει shock value. Δεν πουλάει.
Ο θάνατος συνανθρώπων δεν πουλάει αν κάποιος έγινε χονδρός και πέθανε από καρδιά, ακόμα και αν το 40% όλων των θανάτων είναι από καρδιά.
Ο θάνατος συνανθρώπων δεν πουλάει αν κάποιος έπινε και πέθανε από συκώτι, ακόμα και αν το 2% όλων των θανάτων είναι από κίρρωση ήπατος.
Ο θάνατος συνανθρώπων δε μετράει αν χτυπήθηκαν από καρκίνο, γιατί δεν ήταν εξίσου σοκαριστικός, απρόσμενος και βίαιος, ακόμα κι αν το 13% των θανάτων οφείλονται σε καρκινώματα.
Ο θάνατος συνανθρώπων δε μετράει αν έγινε από κάποια μεταδοτική ασθένεια όταν το 20% των θανάτων ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Ο θάνατος συνανθρώπων δεν πουλάει αν κάποιος αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του, ακόμα και αν το 1,5% όλων των θανάτων είναι από αυτοκτονίας επειδή κάποιος βρέθηκε αντιμέτωπος με μια κατάσταση που δε μπορούσε να αντιμετωπίσει στην κοινωνία που εμείς φτιάχνουμε και συντηρούμε καθημερινά γι αυτόν.
Γιατί;
Γιατί κοντοφθαλμούμε και βλέπουμε το δένδρο και όχι το δάσος; Γιατί σε ένα μήνα θα έχουμε ξεχάσει τις φωτιές; Γιατί σε ένα μήνα θα κοιτάμε πάλι τα δικά "μας", αδιαφορώντας πως μέσα στους 137.500 τον επόμενο χρόνο θα είναι και κάποιος δικός μας;
Γιατί, είναι πιο σημαντικοί οι 64 από τους 137.500;
28.8.07
Ανάβεις φωτιές #2
Μισό λεπτό να βγάλω τη λίστα μου και να δούμε τι μας λείπει με τις φετινές φωτιές.
Καταστροφή είδαμε; Τσεκ.
Νεκρούς, τραυματίες και νοσοκομεία; Τσεκ.
Φλόγες, καπνό, στάχτη και μπούρμπερη; Τσεκ.
Κατεστραμένα χωριά, τραγικές ιστορίες; Τσεκ.
Ηρωικές επεμβάσεις από πυροσβέστες και πολίτες; Τσεκ.
Ξεριζωμό και ανθρώπινο πόνο; Τσεκ.
Δε μπορεί να τελειώνει έτσι απλά η λίστα μου. Κάτι λείπει το νιώθω.
Μέχρι και τη γνώμη του κόσμου μάθαμε. Υπομείναμε το βασανιστήριο του να ακούσουμε τη γνώμη του καθένα που είχε κάτι να πει, ασχετως με την επιχειρηματολογία του. Μέχρι και εκείνου του τηλεθεατή που έστειλε βίντεο από το κινητό του στο ΣΚΑΪ και μίλησε για παγκόσμιο σχέδιο εξόντωσης του πλανήτη, και ο οποίος ζήτησε και να "μας ενημερώσουν" αυτοί που το κάνουν για να ξέρουμε κι εμείς τι να κάνουμε. Φαντάζομαι πως οι εξωγήινοι εμπρηστές θα του στείλουν δελτίο τύπου εντός των ημερών αναλαμβάνοντας την ευθύνη.
Αλλά ρε γαμώτο, μέχρι και από τον καναπέ μας ξεβολευτήκαμε αρκετά ώστε να μην νιώθουμε ενοχές. Και τηλέφωνα πήραμε στο χωριό να βεβαιωθούμε πως η φωτιά δεν άγγιξε εκείνο το πέντε-κόμμα-κάτι-τοις-εκατό που έχουμε στο χωριό εξ' αδιαιρέτου με τα 18 ξαδέρφια μας.
Τι μας λείπει λοιπόν;
Α ναι. Βέβαια. Πώς δε το έβλεπα ξεκάθαρα; Μας λείπουν οι μετά Χριστον προφήτες που σύντομα θα βγούνε στα κανάλια να μας πούνε "Εγώ σας τό'λεγα" και θα θέλουν να μας πουλήσουν το ότι την καταστροφή αυτή την είχε προβλέψει ο Νοστράδαμος, ο Πατριάρχης ή ο Πητ Παπαδάκος.
Μετανοείτε. Το τέλος είναι κοντά.
Καταστροφή είδαμε; Τσεκ.
Νεκρούς, τραυματίες και νοσοκομεία; Τσεκ.
Φλόγες, καπνό, στάχτη και μπούρμπερη; Τσεκ.
Κατεστραμένα χωριά, τραγικές ιστορίες; Τσεκ.
Ηρωικές επεμβάσεις από πυροσβέστες και πολίτες; Τσεκ.
Ξεριζωμό και ανθρώπινο πόνο; Τσεκ.
Δε μπορεί να τελειώνει έτσι απλά η λίστα μου. Κάτι λείπει το νιώθω.
Μέχρι και τη γνώμη του κόσμου μάθαμε. Υπομείναμε το βασανιστήριο του να ακούσουμε τη γνώμη του καθένα που είχε κάτι να πει, ασχετως με την επιχειρηματολογία του. Μέχρι και εκείνου του τηλεθεατή που έστειλε βίντεο από το κινητό του στο ΣΚΑΪ και μίλησε για παγκόσμιο σχέδιο εξόντωσης του πλανήτη, και ο οποίος ζήτησε και να "μας ενημερώσουν" αυτοί που το κάνουν για να ξέρουμε κι εμείς τι να κάνουμε. Φαντάζομαι πως οι εξωγήινοι εμπρηστές θα του στείλουν δελτίο τύπου εντός των ημερών αναλαμβάνοντας την ευθύνη.
Αλλά ρε γαμώτο, μέχρι και από τον καναπέ μας ξεβολευτήκαμε αρκετά ώστε να μην νιώθουμε ενοχές. Και τηλέφωνα πήραμε στο χωριό να βεβαιωθούμε πως η φωτιά δεν άγγιξε εκείνο το πέντε-κόμμα-κάτι-τοις-εκατό που έχουμε στο χωριό εξ' αδιαιρέτου με τα 18 ξαδέρφια μας.
Τι μας λείπει λοιπόν;
Α ναι. Βέβαια. Πώς δε το έβλεπα ξεκάθαρα; Μας λείπουν οι μετά Χριστον προφήτες που σύντομα θα βγούνε στα κανάλια να μας πούνε "Εγώ σας τό'λεγα" και θα θέλουν να μας πουλήσουν το ότι την καταστροφή αυτή την είχε προβλέψει ο Νοστράδαμος, ο Πατριάρχης ή ο Πητ Παπαδάκος.
Μετανοείτε. Το τέλος είναι κοντά.
23.8.07
Απογραφή
Απογραφή σίγουρα δεν είναι η σωστή λέξη γι αυτό που θέλω να πω, αλλά αυτή τη στιγμή δε με νοιάζει.
Ημέρες απογραφής είναι συνήθως τα γενέθλιά μου και η παραμονή πρωτοχρονιάς. Πού ήμασταν, πού φτάσαμε, πώς σκατά τα καταφέραμε και τι μέλει γενέσθαι. Αλλά φέτος ήρθε νωρίς. Και ίσως ξανάρθει.
Χτες είχα πυρετό 38 λόγω κρυώματος, μια ευγενική χορηγία των Daikin Inverter. Σήμερα νιώθω ακόμα αρκετά ζεστός και έχω την εντύπωση πως το θερμόμετρό μου τα παίρνει κάτω από το τραπέζι για να μου πει ότι έχω δέκατα, μόλις 37,2.
Από χτες νιώθω διαρκώς το στόμα μου στεγνό και κυκλοφορώ με μια βρεγμένη ροζ πετσέτα στο κεφάλι για να απορροφήσει τη θερμότητα που παράγει ο εγκέφαλός μου. Είμαι σαν gay μουτζαχεντίν με μάτια και μύτη να τρέχουν.
Φέτος αρρώστησα νομίζω 2 φορές, το οποίο νομίζω πως είναι αριθμός ρεκόρ, καθώς όταν ήμουν μικρότερος αρρώσταινα κάθε τρεις και λίγο. Λόγω απροσεξίας βέβαια πάντα. Θα καθόμουν ιρδωμένος (όπως λέει η γιαγιά μου) στο ρεύμα και τσουπ νάτο το συναχάκι.
Νομίζω πως το θέμα είναι κυρίως ψυχολογικό. Απεχθάνομαι τη λέξη ζακέτα. Μου κάνει πολύ φλωριά, γιατί εκτός από γαλλική λέξη, παραπέμπει σε πλεχτό τα οποία σιχαίνομαι και έχω συνδιάσει με γιαγιάδες, χωριό, ταγάρια κλπ. Κατά συνέπεια, όταν μου λένε να φορέσω μία ζακέτα για να μην κρυώσω, είμαι τελείως αρνητικός. Και από αντίδραση, κάθομαι γυμνός.
Ευτυχώς, ο πατέρας μου σκάει από υγεία. Μετά την τρομάρα που μας έδωσε, η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά από τα αποτελέσματα της στεφανογραφίας. Παρά τα σχεδόν 50.000 τσιγάρα που έχει καπνίσει τα τελευταία 45 χρόνια, και τα 3.000 αρνιά που σφάχτηκαν στα πόδια του, είναι υγιής σαν άλογο. Τώρα που έκοψε και το κάπνισμα, του αλλάξαμε και λάδια - μπουζί - φίλτρα, το έχει ρίξει στα μακροβούτια.
Επιστροφή στα δικά μας.
Δε νιώθω έτοιμος να επιστρέψω στη δουλειά. Κάνει πολύ ζέστη έξω, θέλω ένα μασάζ της Λίτσας στη Μύκονο (θεϊκή η Λίτσα που είναι από Θεσσαλονιίκη, δεν έχει ξαναϋπάρξει τέτοιο μασάζ σε λέω), θέλω κάποιος να μου καθαρίσει το μυαλό από διαφορες junk-σκέψεις και θέλω να μου ξεμπουκώσει η μύτη μου.
Και μετά θέλω να αλλάξω 5 πραγματάκια.
Ημέρες απογραφής είναι συνήθως τα γενέθλιά μου και η παραμονή πρωτοχρονιάς. Πού ήμασταν, πού φτάσαμε, πώς σκατά τα καταφέραμε και τι μέλει γενέσθαι. Αλλά φέτος ήρθε νωρίς. Και ίσως ξανάρθει.
Χτες είχα πυρετό 38 λόγω κρυώματος, μια ευγενική χορηγία των Daikin Inverter. Σήμερα νιώθω ακόμα αρκετά ζεστός και έχω την εντύπωση πως το θερμόμετρό μου τα παίρνει κάτω από το τραπέζι για να μου πει ότι έχω δέκατα, μόλις 37,2.
Από χτες νιώθω διαρκώς το στόμα μου στεγνό και κυκλοφορώ με μια βρεγμένη ροζ πετσέτα στο κεφάλι για να απορροφήσει τη θερμότητα που παράγει ο εγκέφαλός μου. Είμαι σαν gay μουτζαχεντίν με μάτια και μύτη να τρέχουν.
Φέτος αρρώστησα νομίζω 2 φορές, το οποίο νομίζω πως είναι αριθμός ρεκόρ, καθώς όταν ήμουν μικρότερος αρρώσταινα κάθε τρεις και λίγο. Λόγω απροσεξίας βέβαια πάντα. Θα καθόμουν ιρδωμένος (όπως λέει η γιαγιά μου) στο ρεύμα και τσουπ νάτο το συναχάκι.
Νομίζω πως το θέμα είναι κυρίως ψυχολογικό. Απεχθάνομαι τη λέξη ζακέτα. Μου κάνει πολύ φλωριά, γιατί εκτός από γαλλική λέξη, παραπέμπει σε πλεχτό τα οποία σιχαίνομαι και έχω συνδιάσει με γιαγιάδες, χωριό, ταγάρια κλπ. Κατά συνέπεια, όταν μου λένε να φορέσω μία ζακέτα για να μην κρυώσω, είμαι τελείως αρνητικός. Και από αντίδραση, κάθομαι γυμνός.
Ευτυχώς, ο πατέρας μου σκάει από υγεία. Μετά την τρομάρα που μας έδωσε, η επιστήμη σήκωσε τα χέρια ψηλά από τα αποτελέσματα της στεφανογραφίας. Παρά τα σχεδόν 50.000 τσιγάρα που έχει καπνίσει τα τελευταία 45 χρόνια, και τα 3.000 αρνιά που σφάχτηκαν στα πόδια του, είναι υγιής σαν άλογο. Τώρα που έκοψε και το κάπνισμα, του αλλάξαμε και λάδια - μπουζί - φίλτρα, το έχει ρίξει στα μακροβούτια.
Επιστροφή στα δικά μας.
Δε νιώθω έτοιμος να επιστρέψω στη δουλειά. Κάνει πολύ ζέστη έξω, θέλω ένα μασάζ της Λίτσας στη Μύκονο (θεϊκή η Λίτσα που είναι από Θεσσαλονιίκη, δεν έχει ξαναϋπάρξει τέτοιο μασάζ σε λέω), θέλω κάποιος να μου καθαρίσει το μυαλό από διαφορες junk-σκέψεις και θέλω να μου ξεμπουκώσει η μύτη μου.
Και μετά θέλω να αλλάξω 5 πραγματάκια.
Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση: Φιλελεύθερη Συμμαχία
Λέξεις-κλειδιά με τα οποία εν γένει είσαι σύμφωνος βλέπεις σε κάθε πρόγραμμα, κάθε κόμματος, κάθε τετραετία.
Άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος αυτής της εκλογικής μπροσούρας: να πει 10 πράγματα, από τα οποία θα συμφωνήσεις με τα 8 και τα 2 δε θα σε πολυαφορούν.
Είναι η επιλογή των λέξεων τέτοια που δε μπορείς να αντιταχθείς. Ποιός δε θέλει οικονομική ευημερία, ατομικά δικαιώματα, προάσπιση του Συντάγματος, αμέριστη δικαιοσύνη και κοινωνική πρόνοια;
Είσαι γαλάζιος; Η ΝΔ τα αναφέρει. Είσαι πράσινος; Το ΠΑΣΟΚ τα αναφέρει. Το πολύ πολύ να αλλάζει λίγο η σειρά.
Διαβάζοντας όμως το πρόγραμμα ενός κόμματος που δεν ήξερα, είδα πράγματα που εμένα με πείθουν, γιατί μου λένε κάτι που οι άλλοι ποτέ δεν τόλμησαν να μου πούνε από φόβο μην αποξενώσουν το κατεστημένο προσπαθώντας να προσελκύσουν το νέο, δραστήριο επαγγελματία.
Τι είδα και μ' άρεσε;
Είδα πως θέλουν να μειώσουν τον αριθμό των βουλευτούν από 300 σε 200, όταν θα περίμενε κανείς πως ένα μικρό κόμμα θα ήθελε να τους κάνει 500 για να έχει περισσότερες πιθανότητες να μπει στη βουλή.
Είδα επίσης πως θέλουν να ξανακαθιερώσουν την απλή αναλογική, το πλέον δημοκρατικότερο σύστημα αντιπροσώπευσης, και όχι κάποιο ενισχυμένο που βολεύει αυτούς που το δημιούργησαν.
Είδα την αποινικοποίηση των πταισμάτων, δηλαδή των "κακουργημάτων" που στιγματίζουν πολλούς χωρίς να έχουν κάτι πραγματικά κακό.
Είδα μια πρώτη προσπάθεια στη μορφοποίηση μιας ηλεκτρονικής κυβέρνησης, ώστε να μη χρειάζεται να βγάλεις 10 δικαιολογητικά για να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας, αλλά και να αντιπροσωπεύεται πραγματικά η φωνή σου στο κοινοβούλιο.
Είδα το ξεβόλεμα των δημοσίων υπαλλήλων στην χώρα με τους περισσότερους κατα κεφάλην δημοσίους υπαλλήλους σε όλη την Ε.Ε.
Είδα κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας, και την πραγματική προσπάθεια δημιουργίας ενός επαγγελματικού στρατού (όπως ας πούμε ο υπόλοιπος κόσμος;)
Είδα τη δημιουργία προϋποθέσεων για ένα ελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα, όπου αυτός που εργάζεται ζει και αυτός που δεν εργάζεται απλά επιβιώνει.
Είδα την αρχή ενός international-friendly προφίλ της χώρας με την υιοθέτηση των αγγλικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας, κάνοντας μας λιγότερο τριτοκοσμικούς.
Είδα ισότητα στην αποδοχή κοινωνικών μειονοτήτων.
Και αφήνοντας το καλύτερο για το τέλος, είδα τον διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας, ώστε να μην εξαρτόμαι από ένα θεσμό που δε θέλει να εκσυγχρονιστεί για να μη χάσει τη δωρεά του παππού που θέλει να εξαγοράσει μια θέση στον παράδεισο. Και φυσικά να μη χρειάζεται να πληρώνω εγώ ο φορολογούμενος το μισθό του καθένα που αποφάσισε να γίνει παπάς, όταν η Εκκλησία έχει με διαφορά το μεγαλύτερο Ε9 από οποιοδήποτε οργανισμό, εταιρία ή ιδιώτη, όταν στα ακίνητα της Εκκλησίας συμπεριλαμβάνονται φιλέτα όπως το κλαμπ Ακρωτήρι στην παραλία (διάλεξα ένα ηχηρό παράδειγμα), όταν η Εκκλησία είναι μεγαλομέτοχος της Εθνικής Τράπεζας και όταν όχι μόνο πληρώνει το κράτος (δηλαδή εμείς) όλα τα έξοδα της αλλά και όταν έχει απαλλαγεί από όλους τους φόρους που υπάρχουν, συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ.
Είδα κι άλλα πράγματα. Πράγματα που δε μ' άρεσαν και δε συμφωνώ και προτιμώ να μην γίνουν. Αν όμως ψάχνεις για πράγματα με τα οποία θα είσαι αρνητικός, τότε σίγουρα σε αυτό το πρόγραμμα θα βρεις πολλά. Γιατί σε αντίθεση με τα άλλα προγράμματα, το δικό τους λέει πολλά και τα λέει ανοιχτά, δεν αραδιάζει απλά κάποια catchy keywords. Και σίγουρα δε μπορεί να σε βρίσκει σύμφωνο σε όλα.
Αλλά αυτό που είδα περισσότερο από όλα μέσα από την ελάχιστη, ποταπή και τέλος πάντων αδόμητη εμπειρία μου σε οτιδήποτε επαγγελματικό μου έχει δείξει πως για να γίνει μια δουλειά σωστά παίζουν ρόλο δύο παράγοντες σε αυτόν που την αναλαμβάνει: η ικανότητα και η θέληση, δηλαδή να μπορεί να το κάνει σωστά και να θέλει να το κάνει σωστά. Και εδώ είδα τουλάχιστον τη θέληση.
Γνωρίζοντας λοιπόν πως κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει ένας φάκελος σε κάποιο υπόγειο της ΕΥΠ με το όνομά μου επάνω επειδή απλά κάποτε φιγουράρισα στο Ποντίκι, κάνω την εξής δήλωση: Εγώ θα ψηφίσω Φιλελεύθερη Συμμαχία.
Χωρίς να κουνήσω σημαιάκι, χωρίς να τους έχω γνωρίσει, χωρίς να σημαίνει πως συμφωνώ με όλα όσα αντιπροσωπεύουν και γνωρίζοντας με άκρατη βεβαιότητα πως δε θα βγουν κυβέρνηση.
Γιατί; Επειδή...
Και δε σου το έγραψα αυτό γιατί θέλω να σε κάνω να τους ψηφίσεις. Θέλω όμως να σε κάνω να το διαβάσεις και να έχεις άποψη, κι ας είναι η χειρότερη.
Άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος αυτής της εκλογικής μπροσούρας: να πει 10 πράγματα, από τα οποία θα συμφωνήσεις με τα 8 και τα 2 δε θα σε πολυαφορούν.
Είναι η επιλογή των λέξεων τέτοια που δε μπορείς να αντιταχθείς. Ποιός δε θέλει οικονομική ευημερία, ατομικά δικαιώματα, προάσπιση του Συντάγματος, αμέριστη δικαιοσύνη και κοινωνική πρόνοια;
Είσαι γαλάζιος; Η ΝΔ τα αναφέρει. Είσαι πράσινος; Το ΠΑΣΟΚ τα αναφέρει. Το πολύ πολύ να αλλάζει λίγο η σειρά.
Διαβάζοντας όμως το πρόγραμμα ενός κόμματος που δεν ήξερα, είδα πράγματα που εμένα με πείθουν, γιατί μου λένε κάτι που οι άλλοι ποτέ δεν τόλμησαν να μου πούνε από φόβο μην αποξενώσουν το κατεστημένο προσπαθώντας να προσελκύσουν το νέο, δραστήριο επαγγελματία.
Τι είδα και μ' άρεσε;
Είδα πως θέλουν να μειώσουν τον αριθμό των βουλευτούν από 300 σε 200, όταν θα περίμενε κανείς πως ένα μικρό κόμμα θα ήθελε να τους κάνει 500 για να έχει περισσότερες πιθανότητες να μπει στη βουλή.
Είδα επίσης πως θέλουν να ξανακαθιερώσουν την απλή αναλογική, το πλέον δημοκρατικότερο σύστημα αντιπροσώπευσης, και όχι κάποιο ενισχυμένο που βολεύει αυτούς που το δημιούργησαν.
Είδα την αποινικοποίηση των πταισμάτων, δηλαδή των "κακουργημάτων" που στιγματίζουν πολλούς χωρίς να έχουν κάτι πραγματικά κακό.
Είδα μια πρώτη προσπάθεια στη μορφοποίηση μιας ηλεκτρονικής κυβέρνησης, ώστε να μη χρειάζεται να βγάλεις 10 δικαιολογητικά για να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας, αλλά και να αντιπροσωπεύεται πραγματικά η φωνή σου στο κοινοβούλιο.
Είδα το ξεβόλεμα των δημοσίων υπαλλήλων στην χώρα με τους περισσότερους κατα κεφάλην δημοσίους υπαλλήλους σε όλη την Ε.Ε.
Είδα κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας, και την πραγματική προσπάθεια δημιουργίας ενός επαγγελματικού στρατού (όπως ας πούμε ο υπόλοιπος κόσμος;)
Είδα τη δημιουργία προϋποθέσεων για ένα ελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα, όπου αυτός που εργάζεται ζει και αυτός που δεν εργάζεται απλά επιβιώνει.
Είδα την αρχή ενός international-friendly προφίλ της χώρας με την υιοθέτηση των αγγλικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας, κάνοντας μας λιγότερο τριτοκοσμικούς.
Είδα ισότητα στην αποδοχή κοινωνικών μειονοτήτων.
Και αφήνοντας το καλύτερο για το τέλος, είδα τον διαχωρισμό κράτους - εκκλησίας, ώστε να μην εξαρτόμαι από ένα θεσμό που δε θέλει να εκσυγχρονιστεί για να μη χάσει τη δωρεά του παππού που θέλει να εξαγοράσει μια θέση στον παράδεισο. Και φυσικά να μη χρειάζεται να πληρώνω εγώ ο φορολογούμενος το μισθό του καθένα που αποφάσισε να γίνει παπάς, όταν η Εκκλησία έχει με διαφορά το μεγαλύτερο Ε9 από οποιοδήποτε οργανισμό, εταιρία ή ιδιώτη, όταν στα ακίνητα της Εκκλησίας συμπεριλαμβάνονται φιλέτα όπως το κλαμπ Ακρωτήρι στην παραλία (διάλεξα ένα ηχηρό παράδειγμα), όταν η Εκκλησία είναι μεγαλομέτοχος της Εθνικής Τράπεζας και όταν όχι μόνο πληρώνει το κράτος (δηλαδή εμείς) όλα τα έξοδα της αλλά και όταν έχει απαλλαγεί από όλους τους φόρους που υπάρχουν, συμπεριλαμβανομένου και του ΦΠΑ.
Είδα κι άλλα πράγματα. Πράγματα που δε μ' άρεσαν και δε συμφωνώ και προτιμώ να μην γίνουν. Αν όμως ψάχνεις για πράγματα με τα οποία θα είσαι αρνητικός, τότε σίγουρα σε αυτό το πρόγραμμα θα βρεις πολλά. Γιατί σε αντίθεση με τα άλλα προγράμματα, το δικό τους λέει πολλά και τα λέει ανοιχτά, δεν αραδιάζει απλά κάποια catchy keywords. Και σίγουρα δε μπορεί να σε βρίσκει σύμφωνο σε όλα.
Αλλά αυτό που είδα περισσότερο από όλα μέσα από την ελάχιστη, ποταπή και τέλος πάντων αδόμητη εμπειρία μου σε οτιδήποτε επαγγελματικό μου έχει δείξει πως για να γίνει μια δουλειά σωστά παίζουν ρόλο δύο παράγοντες σε αυτόν που την αναλαμβάνει: η ικανότητα και η θέληση, δηλαδή να μπορεί να το κάνει σωστά και να θέλει να το κάνει σωστά. Και εδώ είδα τουλάχιστον τη θέληση.
Γνωρίζοντας λοιπόν πως κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει ένας φάκελος σε κάποιο υπόγειο της ΕΥΠ με το όνομά μου επάνω επειδή απλά κάποτε φιγουράρισα στο Ποντίκι, κάνω την εξής δήλωση: Εγώ θα ψηφίσω Φιλελεύθερη Συμμαχία.
Χωρίς να κουνήσω σημαιάκι, χωρίς να τους έχω γνωρίσει, χωρίς να σημαίνει πως συμφωνώ με όλα όσα αντιπροσωπεύουν και γνωρίζοντας με άκρατη βεβαιότητα πως δε θα βγουν κυβέρνηση.
Γιατί; Επειδή...
- κάποιος πρέπει να φωνάζει όταν με κλέβουν και βγαίνουν στην τηλεόραση να πουν ότι δεν το έκαναν.
- κάποιος πρέπει να αντιπροσωπεύει κι εμένα που σκαμπάζω πέντε πράγματα από τεχνολογία, σύγχρονες κοινωνικές δομές και δε θέλω να περιμένω 5 χρόνια για να πάρω αυτό που στο εξωτερικό αποτελεί στάνταρ.
- κάποτε θέλω αυτά που έχω δώσει στα ασφαλιστικά ταμεία να σημαίνουν ότι θα πάρω μία σύνταξη με την οποία θα μπορώ να ζήσω καλά, όχι απλά να επιβιώσω.
Και δε σου το έγραψα αυτό γιατί θέλω να σε κάνω να τους ψηφίσεις. Θέλω όμως να σε κάνω να το διαβάσεις και να έχεις άποψη, κι ας είναι η χειρότερη.
9.8.07
Undo
Αύγουστος, Παρασκευή πρωί, στο δρόμο για το γραφείο, με παίρνει τηλέφωνο ο πατέρας μου. Μετά βίας ακουγόταν η φωνή του.
"Είμαι σε ασθενοφόρο με μάσκα οξυγόνου."
Πάω στο νοσοκομείο και τον βρίσκω μόνο του σε ένα θάλαμο στα επείγοντα, με ορό και μάσκα οξυγόνου. Αναπνέει, περπατάει, μιλάει, τα τετρημένα τα κάνει. Καλό σημάδι.
"Το έχω ελατώσει το ρημάδι το τσιγάρο. Ο γιατρός μου είπε ότι αυτό θα έπρεπε να αρκεί."
Θυμήθηκα ατάκα του George Clooney, η οποία με ακολουθεί από τότε που την άκουσα στο Three Kings: "Οι άνθρωποι ζούνε με βασικό κριτήριο αποφάσεων την ανάγκη. Θα κάνουν αυτό που νιώθουν πως είναι αναγκαίο να γίνει."
Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές θα κάνουν ΜΟΝΟ αυτό και τίποτα παραπάνω. Το αναγκαίοτους μας αρκεί.
Όταν όμως γίνει μια στραβή που ήταν λίγο-πολύ προβλέψιμη, καθόμαστε σαν σχολιόπαιδα μπροστά σε έναν ιδεατό γυμνασιάρχη με τα μούτρα κατεβασμένα, το πρόσωπο κατακόκκινο από ντροπή που θα ειδοποιήσει τους γονείς μας για τη σκανταλιά μας.
Υποσχόμαστε πως δε θα ξαναχρησιμοποιήσουμε τη σφεντόνα μας και του την παραδίδουμε. Παράλληλα υποσχόμαστε πως αν δε μας τιμωρίσει, θα ανεβάσουμε τους βαθμούς μας και θα λέμε την προσευχή κάθε πρωί. Μια εβδομάδα μετά, αφού η μπόρα περάσει, πάμε και αγοράζουμε φυσοκάλαμο.
Οι εξετάσεις του μπαμπά, δείχνουν πως τα πνευμόνια του δεν προκάλεσαν την κρίση δύσπνοιας που είχε. Το νοσοκομείο τον παρέπεμψε στο καρδιολογικό τμήμα για εισαγωγή και επίβλεψη.
Μας φάνηκε περίεργο. Ποτέ δεν είχε καρδιά. Αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά, έτσι; Το πρώτο στάδιο της διαπράγματευσης με το γυμνασιάρχη άρχισε: "Είστε σίγουροι πως είναι η καρδιά; Δε μπορεί. Ξαναελέγξτε."
Ξαναελέγξανε και το επιβεβαιώσανε.
"Θα το κόψω. Μαχαίρι. Το πήρα απόφαση.", μου είπε από το κρεβάτι του πόνου. Ή αν όχι του πόνου, τότε σίγουρα από το κρεβάτι της βαρεμάρας, αφού 4 Αυγουστιάτικες μέρες στο νοσοκομείο δεν πέρασαν παρά μόνο με τηλεόραση.
Τέσσερις μέρες αργότερα, του είπαν πως θα κάνει στεφανιογράφημα μετά από 1 εβδομάδα. Αυτό θα δείξει σε τι κατάσταση βρίσκεται και τι θα χρειαστεί να κάνει. Ίσως φτάσει να χρειαστεί και bypass.
"Το ξανασκέφτηκα. Αν μου πούνε να κόψω 2-3 πράγματα, θα τα κόψω. Αλλά αν μου πούνε 10, θα τα κάνω και τα 10, κι ας ζήσω μόνο 3 βδομάδες."
Τι του λες τώρα;
"Είμαι σε ασθενοφόρο με μάσκα οξυγόνου."
Πάω στο νοσοκομείο και τον βρίσκω μόνο του σε ένα θάλαμο στα επείγοντα, με ορό και μάσκα οξυγόνου. Αναπνέει, περπατάει, μιλάει, τα τετρημένα τα κάνει. Καλό σημάδι.
"Το έχω ελατώσει το ρημάδι το τσιγάρο. Ο γιατρός μου είπε ότι αυτό θα έπρεπε να αρκεί."
Θυμήθηκα ατάκα του George Clooney, η οποία με ακολουθεί από τότε που την άκουσα στο Three Kings: "Οι άνθρωποι ζούνε με βασικό κριτήριο αποφάσεων την ανάγκη. Θα κάνουν αυτό που νιώθουν πως είναι αναγκαίο να γίνει."
Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές θα κάνουν ΜΟΝΟ αυτό και τίποτα παραπάνω. Το αναγκαίο
Όταν όμως γίνει μια στραβή που ήταν λίγο-πολύ προβλέψιμη, καθόμαστε σαν σχολιόπαιδα μπροστά σε έναν ιδεατό γυμνασιάρχη με τα μούτρα κατεβασμένα, το πρόσωπο κατακόκκινο από ντροπή που θα ειδοποιήσει τους γονείς μας για τη σκανταλιά μας.
Υποσχόμαστε πως δε θα ξαναχρησιμοποιήσουμε τη σφεντόνα μας και του την παραδίδουμε. Παράλληλα υποσχόμαστε πως αν δε μας τιμωρίσει, θα ανεβάσουμε τους βαθμούς μας και θα λέμε την προσευχή κάθε πρωί. Μια εβδομάδα μετά, αφού η μπόρα περάσει, πάμε και αγοράζουμε φυσοκάλαμο.
Οι εξετάσεις του μπαμπά, δείχνουν πως τα πνευμόνια του δεν προκάλεσαν την κρίση δύσπνοιας που είχε. Το νοσοκομείο τον παρέπεμψε στο καρδιολογικό τμήμα για εισαγωγή και επίβλεψη.
Μας φάνηκε περίεργο. Ποτέ δεν είχε καρδιά. Αλλά για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά, έτσι; Το πρώτο στάδιο της διαπράγματευσης με το γυμνασιάρχη άρχισε: "Είστε σίγουροι πως είναι η καρδιά; Δε μπορεί. Ξαναελέγξτε."
Ξαναελέγξανε και το επιβεβαιώσανε.
"Θα το κόψω. Μαχαίρι. Το πήρα απόφαση.", μου είπε από το κρεβάτι του πόνου. Ή αν όχι του πόνου, τότε σίγουρα από το κρεβάτι της βαρεμάρας, αφού 4 Αυγουστιάτικες μέρες στο νοσοκομείο δεν πέρασαν παρά μόνο με τηλεόραση.
Τέσσερις μέρες αργότερα, του είπαν πως θα κάνει στεφανιογράφημα μετά από 1 εβδομάδα. Αυτό θα δείξει σε τι κατάσταση βρίσκεται και τι θα χρειαστεί να κάνει. Ίσως φτάσει να χρειαστεί και bypass.
"Το ξανασκέφτηκα. Αν μου πούνε να κόψω 2-3 πράγματα, θα τα κόψω. Αλλά αν μου πούνε 10, θα τα κάνω και τα 10, κι ας ζήσω μόνο 3 βδομάδες."
Τι του λες τώρα;
1.8.07
Ανάβεις φωτιες και όλα τα καις
Προχτές πήγα με ένα γκομενάκι στην Πάρνηθα να το ξεμοναχιάσω.
Πιτσιρίκα, 21 χρονών, φοιτητριάκι από επαρχία, αλλά περπατημένη. Αρχίσαμε να κατεβάζουμε τις μπυρίτσες μας ακούγουντας ραδιόφωνο, μέχρι που με ρώτησε η μικρή αν θα μείνουμε μέσα στο αυτοκίνητο όλη την ώρα. Γούσταρε το μικρό σου λέω. Η νέα γενιά είναι πολύ μπροστά.
Το βράδυ έχει υγρασία εκεί μέσα στα βουνά, το μικρό άρχισε να μου νιαουρίζει ότι κρυώνει και έψαχνε για αγκαλιά. Αλλά σιγά μην πέσω έτσι εύκολα. Ξέρει να παίζει αυτή, ξέρω κι εγώ. Για να της δείξω ότι δεν παίρνει κάνα φλωράκι από αυτά που έχει συνηθίσει, μάζεψα λίγα ξερά κλαδάκια και ανάψαμε μια φωτιά σε ένα ξέφωτο. Όχι τίποτα μεγάλο, ίσα-ίσα για να έχει κάτι να λέει στις φίλες της την άλλη μέρα, να της πούνε να ξαναβγούμε για να ξαναγαμήσουμε.
Δεν είχε πανσέληνο και η φωτιά μας έδινε και φως. Με μπυρίτσα, χαβαλέ και το αυτοκίνητο να παίζει μουσικούλα αρχίσαμε τα χαδάκια και τα φιλάκια. Μία με άναβε, μια με άφηνε. Δεν είναι χθεσινή και λέγε μου εσύ ότι θες. Δε μπορούσα άλλο, η κατάσταση σήκωνε τσιγάρο.
Την παίρνω από το χέρι, την αράζουμε σε ένα πεσμένο δένδρο, χαλαρώνουμε κι ανάβουμε κι ένα τσιγαράκι από τα καλά. Την είδαμε αλλιώς.
Μετά κάναμε και δεύτερο, αλλά δεν προλάβαμε να το τελειώσουμε. Ενώ το κρατούσε, την ξάφνιασα καθώς άρχισα να τη φιλάω παντού και αυτή το απολάμβανε νωχελικά, τεντώνοντας την πλάτη της με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Λέξη δεν έβγαλε. Απλά παραδόθηκε στο συναίσθημα. Για μιάμιση ώρα, έπαιζα με τα μαλλιά της, τη φιλούσα και την αγκάλιαζα, μέχρι που γούσταρα να την πάρω.
Εγώ γουστάρω το δημόσιο σεξ, αλλά όχι και να μας παίρνουν μάτι όσοι την έκαναν από το καζίνο. Φύγαμε λίγο από τη φωτιά μας που ούτως ή άλλως έσβηνε και μόνη της και χωθήκαμε πίσω από κάτι δένδρα, όπου παρά τα απαλά χαδάκια που προηγήθηκαν, την πήρα άγρια 2 φορές απανωτά.
Ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε και οι δύο. Οι φωνές μας πρέπει να έδιωξαν όλες τις αρκούδες. Ένα τέταρτο κράτησε, αλλά δε χρειαστήκαμε παραπάνω. Ήθελα να κρατήσω και δυνάμεις για την επιστροφή, οπότε μετά μπήκαμε άρων-άρων στο αμάξι. Είχα και γραφείο την άλλη μέρα.
Το πρωί, πηγαίνοντας στο γραφείο ακούω στο ραδιόφωνο πως η Πάρνηθα καίγεται.
Είπαν πως δεν χρειάζεται να υπάρχει εμπρηστής. Κάποιος ασυνείδητος, λέει, μπορεί να πέταξε μπουκάλια τα οποία δρουν ως μεγεθυντικός φακός στα πουρνάρια και προκαλούν ανάφλεξη. Ή μπορεί να άφησε μια μισόσβηστη φλόγα, ή να έσβησε τη φλόγα αλλά να έκαψε ένα κλειστό κουκουνάρι το οποίο έσκασε και έβαλε φωτιά ακόμα και ένα χιλιόμετρο μακριά. Ή απλά να μην πρόσεξε που πέταξε το τσιγάρο του.
Τι άνθρωποι υπάρχουν, Θεέ μου. Και η Πολιτεία τι κάνει; Ετοιμάζεται για εκλογές; Οι άχρηστοι πολιτικοί θα μας κάψουν τα δάση με την απραγία τους. Και μετά που θα πηγαίνουμε για να ξεμοναχιάζουμε τα γκομενάκια μας; Δεν πάει άλλο.
Πρέπει να ενεργοποιηθώ. Πρέπει να το πω και σ' άλλους. Πρέπει συμμετέχω σε μια διαμαρτυρία. Πρέπει να στείλω ένα email στους φίλους μου και να ευαισθητοποίησω τους γύρω μου.
Χανόμαστε, κρετίνοι!
Πιτσιρίκα, 21 χρονών, φοιτητριάκι από επαρχία, αλλά περπατημένη. Αρχίσαμε να κατεβάζουμε τις μπυρίτσες μας ακούγουντας ραδιόφωνο, μέχρι που με ρώτησε η μικρή αν θα μείνουμε μέσα στο αυτοκίνητο όλη την ώρα. Γούσταρε το μικρό σου λέω. Η νέα γενιά είναι πολύ μπροστά.
Το βράδυ έχει υγρασία εκεί μέσα στα βουνά, το μικρό άρχισε να μου νιαουρίζει ότι κρυώνει και έψαχνε για αγκαλιά. Αλλά σιγά μην πέσω έτσι εύκολα. Ξέρει να παίζει αυτή, ξέρω κι εγώ. Για να της δείξω ότι δεν παίρνει κάνα φλωράκι από αυτά που έχει συνηθίσει, μάζεψα λίγα ξερά κλαδάκια και ανάψαμε μια φωτιά σε ένα ξέφωτο. Όχι τίποτα μεγάλο, ίσα-ίσα για να έχει κάτι να λέει στις φίλες της την άλλη μέρα, να της πούνε να ξαναβγούμε για να ξαναγαμήσουμε.
Δεν είχε πανσέληνο και η φωτιά μας έδινε και φως. Με μπυρίτσα, χαβαλέ και το αυτοκίνητο να παίζει μουσικούλα αρχίσαμε τα χαδάκια και τα φιλάκια. Μία με άναβε, μια με άφηνε. Δεν είναι χθεσινή και λέγε μου εσύ ότι θες. Δε μπορούσα άλλο, η κατάσταση σήκωνε τσιγάρο.
Την παίρνω από το χέρι, την αράζουμε σε ένα πεσμένο δένδρο, χαλαρώνουμε κι ανάβουμε κι ένα τσιγαράκι από τα καλά. Την είδαμε αλλιώς.
Μετά κάναμε και δεύτερο, αλλά δεν προλάβαμε να το τελειώσουμε. Ενώ το κρατούσε, την ξάφνιασα καθώς άρχισα να τη φιλάω παντού και αυτή το απολάμβανε νωχελικά, τεντώνοντας την πλάτη της με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Λέξη δεν έβγαλε. Απλά παραδόθηκε στο συναίσθημα. Για μιάμιση ώρα, έπαιζα με τα μαλλιά της, τη φιλούσα και την αγκάλιαζα, μέχρι που γούσταρα να την πάρω.
Εγώ γουστάρω το δημόσιο σεξ, αλλά όχι και να μας παίρνουν μάτι όσοι την έκαναν από το καζίνο. Φύγαμε λίγο από τη φωτιά μας που ούτως ή άλλως έσβηνε και μόνη της και χωθήκαμε πίσω από κάτι δένδρα, όπου παρά τα απαλά χαδάκια που προηγήθηκαν, την πήρα άγρια 2 φορές απανωτά.
Ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε και οι δύο. Οι φωνές μας πρέπει να έδιωξαν όλες τις αρκούδες. Ένα τέταρτο κράτησε, αλλά δε χρειαστήκαμε παραπάνω. Ήθελα να κρατήσω και δυνάμεις για την επιστροφή, οπότε μετά μπήκαμε άρων-άρων στο αμάξι. Είχα και γραφείο την άλλη μέρα.
Το πρωί, πηγαίνοντας στο γραφείο ακούω στο ραδιόφωνο πως η Πάρνηθα καίγεται.
Είπαν πως δεν χρειάζεται να υπάρχει εμπρηστής. Κάποιος ασυνείδητος, λέει, μπορεί να πέταξε μπουκάλια τα οποία δρουν ως μεγεθυντικός φακός στα πουρνάρια και προκαλούν ανάφλεξη. Ή μπορεί να άφησε μια μισόσβηστη φλόγα, ή να έσβησε τη φλόγα αλλά να έκαψε ένα κλειστό κουκουνάρι το οποίο έσκασε και έβαλε φωτιά ακόμα και ένα χιλιόμετρο μακριά. Ή απλά να μην πρόσεξε που πέταξε το τσιγάρο του.
Τι άνθρωποι υπάρχουν, Θεέ μου. Και η Πολιτεία τι κάνει; Ετοιμάζεται για εκλογές; Οι άχρηστοι πολιτικοί θα μας κάψουν τα δάση με την απραγία τους. Και μετά που θα πηγαίνουμε για να ξεμοναχιάζουμε τα γκομενάκια μας; Δεν πάει άλλο.
Πρέπει να ενεργοποιηθώ. Πρέπει να το πω και σ' άλλους. Πρέπει συμμετέχω σε μια διαμαρτυρία. Πρέπει να στείλω ένα email στους φίλους μου και να ευαισθητοποίησω τους γύρω μου.
Χανόμαστε, κρετίνοι!
26.7.07
Σαγιονάρα; Παντόφλα!
Ρε γαμώτο, κάθε φορά που βλέπω άνδρα με σαγιονάρα σε κλαμπ, συνδυασμένη με παντελονάκι, μου έρχεται η φάτσα της μέσης ελληνίδας προ 5ετίας (ίσως και παραπάνω) που έβλεπε τους ξένους να τριγυρνάνε στην Αθήνα με τον ίδιο ακριβώς συνδυασμό και έκραζε Πού πάνε οι γύφτοι έτσι;
Σήμερα, φυσικά που είναι μόδα και στην Ελλάδα, φυσικά εμείς δεν είμαστε γύφτοι. Είμαστε trendy, έτσι;
Σήμερα, φυσικά που είναι μόδα και στην Ελλάδα, φυσικά εμείς δεν είμαστε γύφτοι. Είμαστε trendy, έτσι;
25.7.07
Eurovision Dance Contest 2007
Εδώ και 3 εβδομάδες δεν έχω πει τίποτα, αν και πολύ εύκολα θα είχα την παγκόσμια αποκλειστικότητα σε αυτή την είδηση.
Η Ράνια και ο Σπύρος είναι πρώην δάσκαλοί μου στο χορό (όσο ακόμα μάθαινα, γιατί πλέον φυσικά διδάσκω) και πολύ φίλοι.
Όταν μου πρωτοέκανε μαθήματα η Ράνια μου έκανε εντύπωση με την αυστηρότητά της στο μάθημα, σε σχέση με την βασική μου δασκάλα, την Έλενα, που κάνει χαλαρό μάθημα. Στην αρχή, δε γούσταρα να χορεύω μαζί της γιατί πάντα έβρισκε κάτι να μου διορθώσει.
Έπιανα το ρυθμό; Δεν πρόσεχα τα χέρια μου.
Πρόσεχα τα χέρια; Δεν έστριβα αρκετά τα πόδια.
Έστριβα και τα πόδια; Δεν χαμογελούσα.
Χαμογελούσα; Ε, εκεί, έχανα τελείως το ρυθμό με τόσα που είχα στο κεφάλι μου.
Ο Σπύρος είναι άλλη φάση. Καταλαβαίνει ότι δε μπορούμε όλοι να έχουμε το ταλέντο που έχει αυτός. Δεν έχω δει γυναίκα να μη λιώνει όταν κουνιέται και πάντα φρόντιζα να περνάω τυχαία από τη σχολή όποτε είχε κάποιο ομαδικό μάθημα αφού ήταν τίγκα το πιπίνι.
Σήμερα, δεν τους προλαβαίνω. Τα προγράμματά μας είναι αλλού για αλλού. Έχουν περίπου ενάμισι χρόνο που χορεύουν μαζί και τους γουστάρω τρελλά σαν χορευτικό ζευγάρι.
Καλή τύχη, κολλητάρια. Άντε βρε, κι εγώ μάνατζερ! :)
Η Ράνια και ο Σπύρος είναι πρώην δάσκαλοί μου στο χορό (όσο ακόμα μάθαινα, γιατί πλέον φυσικά διδάσκω) και πολύ φίλοι.
Όταν μου πρωτοέκανε μαθήματα η Ράνια μου έκανε εντύπωση με την αυστηρότητά της στο μάθημα, σε σχέση με την βασική μου δασκάλα, την Έλενα, που κάνει χαλαρό μάθημα. Στην αρχή, δε γούσταρα να χορεύω μαζί της γιατί πάντα έβρισκε κάτι να μου διορθώσει.
Έπιανα το ρυθμό; Δεν πρόσεχα τα χέρια μου.
Πρόσεχα τα χέρια; Δεν έστριβα αρκετά τα πόδια.
Έστριβα και τα πόδια; Δεν χαμογελούσα.
Χαμογελούσα; Ε, εκεί, έχανα τελείως το ρυθμό με τόσα που είχα στο κεφάλι μου.
Ο Σπύρος είναι άλλη φάση. Καταλαβαίνει ότι δε μπορούμε όλοι να έχουμε το ταλέντο που έχει αυτός. Δεν έχω δει γυναίκα να μη λιώνει όταν κουνιέται και πάντα φρόντιζα να περνάω τυχαία από τη σχολή όποτε είχε κάποιο ομαδικό μάθημα αφού ήταν τίγκα το πιπίνι.
Σήμερα, δεν τους προλαβαίνω. Τα προγράμματά μας είναι αλλού για αλλού. Έχουν περίπου ενάμισι χρόνο που χορεύουν μαζί και τους γουστάρω τρελλά σαν χορευτικό ζευγάρι.
Καλή τύχη, κολλητάρια. Άντε βρε, κι εγώ μάνατζερ! :)
22.7.07
Γκάλλοπ: Τα γαμησιάτικα
Ο καθένας μας βλέπει τον εαυτό του ως αντικειμενικό. Και η αντικειμενικότητα είναι ένα από τα φιλοσοφικά μου χόμπυ. Πάντα όταν έχω μια άποψη προσπαθώ να μετρήσω πόσο απέχει από την "αντικειμενικότητα". Τη δική μου αντικεμενικότητα βέβαια.
Αυτό το "ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλέτω" ποτέ δε το χώνεψα, γιατί αντιπροσωπεύει ένα ηθικό στάνταρ το οποίο είναι μόνο ιδεώδες και καθόλου πρακτικό γιατί κανείς δε θα μπορούσε να πει τίποτα για κανέναν.
So bear with me...
Συζητούσα χτες με ένα φίλο, ο οποίος ήταν παντρεμένος με ένα μοντέλο, για το γάμο. Φυσικά, χώρισε στα 3 ή 4 χρόνια αφού παντρεύτηκε, αφήνοντας να εννοηθεί πως μια γυναίκα σαν τη δική του ήταν πολύ ασταθής λόγω της μεγάλης διαφοράς μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικης της πραγματικότητας.
Και φυσικά ο όρος "πραγματικότητα" στην προκειμένη περίπτωση είναι καθαρά υποκειμενικός.
Εσωτερικά, η κοπέλα ένιωθε πως κάθε μέρα που περνούσε η ίδια γερνούσε, τα βυζιά της έπεφταν, ο κώλος της φάρδαινε κλπ. Είναι άλλωστε ένας άνθρωπος που είχε μάθει να μετράει τον εαυτό της βάσει της ομορφιάς της.
Εξωτερικά όμως, δεχόταν πολλά κομπλιμέντα μπροστά στον άνδρα της και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που της την έπεφταν καθημερινά μόλις εκείνος πήγαινε μέχρι την τουαλέτα.
Όπως ήταν φυσικό, ο φίλος μου δεν άντεξε σε τόσο high maintenance σχέση στην οποία έπρεπρε συνεχώς να της αποδεικνύει πως αυτή είχε κάνει τη σωστή επιλογή να είναι μαζί του, οπότε όταν αυτή έφυγε για κάποιον άλλον (νεότερο, γνωστότερο, λεφτότερο), εκείνος δεν εξεπλάγη ιδιαίτερα.
Όλα αυτά δε μου τα έλεγε με πίκρα και καημό αφού έχει περάσει δεκαετία από τότε που συνέβησαν και ο ίδιος είναι ιδιαίτερα πετυχημένος σε αυτό που κάνει. Το μόνο πράγμα που δεν του λείπει μεταξύ των ταξιδιών του στο εξωτερικό για motorcrossing, safari και bungee-jumping και της δουλειά του στο χώρο της διαφήμισης είναι είναι οι ορδές όμορφων και διαθέσιμων γυναικών που τον κατακλείζουν.
Ξέρετε το ανέκδοτο "Σε κάθε άνδρα αντιστοιχούν δύο γυναίκές, αλλά είμαι σίγουρος πως κάπου είναι κάποιος που γαμάει 4;".
Αυτός είναι ο φίλος μου.
Ο λόγος που το αναφέρω δεν έχει να κάνει με τον φίλο μου που σε μια βδομάδα θα πάει σε ένα νησί με πληθυσμό 12 ανθρώπων όλο κι όλο με κάποια που μοιάζει στην (και ο ίδιος με βεβαιώνει πως δεν είναι η) Laetitia Casta.
Ο λόγος που το αναφέρω είναι ότι μου δίνει συμβουλές περί γάμου, οι οποίες φυσικά δεν έχουν καμία εφαρμογή σε κοινούς θνητούς. "Μην παντρευτείς τη μοντέλα, το δέκαρι. Βολέψουμε ένα εννιαμισαράκι." (As if...)
Και αυτές τις μέρες σκέφτομαι πάρα πολύ μια φίλη που έμαθα πως παντρεύεται τον Οκτώβριο.
Παντρεύεται έναν τύπο ο οποίος της έχει κάνει τη ζωή δύσκολη, ένα τύπο για τον οποίο κόβει φλέβες, έναν τύπο μπροστά του δεν υπάρχει άλλος.
Έναν τύπο εμφανισιακά μετριότατο, που της έχει χώσει και τις μπάτσες της, που την έχει παρατήσει άπειρες φορές, που η δουλειά του είναι "μουσικός" και στο βιογραφικό του έχει το ότι έχει παίξει σε μια μπάντα πριν 3 χρόνια και έβγαλε 800 ευρώ ένα καλοκαίρι (τα μοναδικά λεφτά τα οποία έβγαλε ποτέ του στα 29 του χρόνια), έναν τύπο τον οποίο ντρεπόταν η ίδια να παρουσιάσει στους γονείς της.
Ρίχνοντας μια ματιά στο ιστορικό της καταλαβαίνει κανείς τι παίζει. Σπουδάσασα στην Αγγλία και έχοντας κάνει το σκατό της παξιμάδι για να ταΐσει όλους τους άπορους ποιητές, φιλοσόφους και "κομμουνιστές" (όσους δεν έχουν δουλέψει ποτέ αλλά τα ρίχνουν όλα στην άτιμη κοινωνία που δεν είναι έχοντες), γυρνώντας μετά από 6 χρόνια, έχοντας αλλάξει 3 πανεπιστήμια και 4 ειδικότητες, με μόνο χαρτί να επιδείξει το ότι πέρασε από το πρώτο έτος στο δεύτερο σε μία από τις ειδικότητες, βλέπεις ότι κάπου κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.
Αλλά ρε πούστη μου, εδώ υπάρχει μια κοινωνική και μια προσωπική διάσταση.
Η κοινωνική διάσταση είναι οι ανησυχίες μου για το τι σκατά θα κάνουν αυτοί οι δύο άνθρωποι μαζί. Έχουν ήδη εξαντλήσει ότι επίδομα ανεργίας υπάρχει, έχουν γραφτεί και έχουν παρατήσει ότι σεμινάριο του ΟΑΕΔ υπάρχει από γλυπτική μέχρι μελισσοκομία, τα οποία φυσικά πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες, έτσι;
Και μόνο που μου έρχονται αυτοί οι δύο στο μυαλό σαν ζευγάρι, δεν πρόκειται να ξαναψηφίσω σολιαστικό κόμμα που να μου κοπεί το χέρι.
Και φυσικά η προσωπική διάσταση του θέματος, η οποία με ενοχλεί περισσότερο, είναι πως ρε παιδί μου δε γουστάρω να πάω στο γάμο. Να κάνω τι; Να ευχηθώ για τί πράγμα; Καλούς απογόνους και βίον ανθόσπαρτο;
Γιατί δηλαδή να πρέπει να κρύψω ότι ρε παιδί μου δε γουστάρω; Γιατί να πρέπει να πριμοδοτήσω με γαμήλιο δώρο μια πράξη που με ανατριχιάζει;
Το πόσο θέλω να πάω από εκεί να τους πω τη γνώμη μου για τις επιλογές τους δεν λέγεται.
Εσείς λοιπόν τι θα κάνατε; Τον Κινέζο ή τον Ταλιμπάν;
Αυτό το "ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλέτω" ποτέ δε το χώνεψα, γιατί αντιπροσωπεύει ένα ηθικό στάνταρ το οποίο είναι μόνο ιδεώδες και καθόλου πρακτικό γιατί κανείς δε θα μπορούσε να πει τίποτα για κανέναν.
So bear with me...
Συζητούσα χτες με ένα φίλο, ο οποίος ήταν παντρεμένος με ένα μοντέλο, για το γάμο. Φυσικά, χώρισε στα 3 ή 4 χρόνια αφού παντρεύτηκε, αφήνοντας να εννοηθεί πως μια γυναίκα σαν τη δική του ήταν πολύ ασταθής λόγω της μεγάλης διαφοράς μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικης της πραγματικότητας.
Και φυσικά ο όρος "πραγματικότητα" στην προκειμένη περίπτωση είναι καθαρά υποκειμενικός.
Εσωτερικά, η κοπέλα ένιωθε πως κάθε μέρα που περνούσε η ίδια γερνούσε, τα βυζιά της έπεφταν, ο κώλος της φάρδαινε κλπ. Είναι άλλωστε ένας άνθρωπος που είχε μάθει να μετράει τον εαυτό της βάσει της ομορφιάς της.
Εξωτερικά όμως, δεχόταν πολλά κομπλιμέντα μπροστά στον άνδρα της και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που της την έπεφταν καθημερινά μόλις εκείνος πήγαινε μέχρι την τουαλέτα.
Όπως ήταν φυσικό, ο φίλος μου δεν άντεξε σε τόσο high maintenance σχέση στην οποία έπρεπρε συνεχώς να της αποδεικνύει πως αυτή είχε κάνει τη σωστή επιλογή να είναι μαζί του, οπότε όταν αυτή έφυγε για κάποιον άλλον (νεότερο, γνωστότερο, λεφτότερο), εκείνος δεν εξεπλάγη ιδιαίτερα.
Όλα αυτά δε μου τα έλεγε με πίκρα και καημό αφού έχει περάσει δεκαετία από τότε που συνέβησαν και ο ίδιος είναι ιδιαίτερα πετυχημένος σε αυτό που κάνει. Το μόνο πράγμα που δεν του λείπει μεταξύ των ταξιδιών του στο εξωτερικό για motorcrossing, safari και bungee-jumping και της δουλειά του στο χώρο της διαφήμισης είναι είναι οι ορδές όμορφων και διαθέσιμων γυναικών που τον κατακλείζουν.
Ξέρετε το ανέκδοτο "Σε κάθε άνδρα αντιστοιχούν δύο γυναίκές, αλλά είμαι σίγουρος πως κάπου είναι κάποιος που γαμάει 4;".
Αυτός είναι ο φίλος μου.
Ο λόγος που το αναφέρω δεν έχει να κάνει με τον φίλο μου που σε μια βδομάδα θα πάει σε ένα νησί με πληθυσμό 12 ανθρώπων όλο κι όλο με κάποια που μοιάζει στην (και ο ίδιος με βεβαιώνει πως δεν είναι η) Laetitia Casta.
Ο λόγος που το αναφέρω είναι ότι μου δίνει συμβουλές περί γάμου, οι οποίες φυσικά δεν έχουν καμία εφαρμογή σε κοινούς θνητούς. "Μην παντρευτείς τη μοντέλα, το δέκαρι. Βολέψουμε ένα εννιαμισαράκι." (As if...)
Και αυτές τις μέρες σκέφτομαι πάρα πολύ μια φίλη που έμαθα πως παντρεύεται τον Οκτώβριο.
Παντρεύεται έναν τύπο ο οποίος της έχει κάνει τη ζωή δύσκολη, ένα τύπο για τον οποίο κόβει φλέβες, έναν τύπο μπροστά του δεν υπάρχει άλλος.
Έναν τύπο εμφανισιακά μετριότατο, που της έχει χώσει και τις μπάτσες της, που την έχει παρατήσει άπειρες φορές, που η δουλειά του είναι "μουσικός" και στο βιογραφικό του έχει το ότι έχει παίξει σε μια μπάντα πριν 3 χρόνια και έβγαλε 800 ευρώ ένα καλοκαίρι (τα μοναδικά λεφτά τα οποία έβγαλε ποτέ του στα 29 του χρόνια), έναν τύπο τον οποίο ντρεπόταν η ίδια να παρουσιάσει στους γονείς της.
Ρίχνοντας μια ματιά στο ιστορικό της καταλαβαίνει κανείς τι παίζει. Σπουδάσασα στην Αγγλία και έχοντας κάνει το σκατό της παξιμάδι για να ταΐσει όλους τους άπορους ποιητές, φιλοσόφους και "κομμουνιστές" (όσους δεν έχουν δουλέψει ποτέ αλλά τα ρίχνουν όλα στην άτιμη κοινωνία που δεν είναι έχοντες), γυρνώντας μετά από 6 χρόνια, έχοντας αλλάξει 3 πανεπιστήμια και 4 ειδικότητες, με μόνο χαρτί να επιδείξει το ότι πέρασε από το πρώτο έτος στο δεύτερο σε μία από τις ειδικότητες, βλέπεις ότι κάπου κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.
Αλλά ρε πούστη μου, εδώ υπάρχει μια κοινωνική και μια προσωπική διάσταση.
Η κοινωνική διάσταση είναι οι ανησυχίες μου για το τι σκατά θα κάνουν αυτοί οι δύο άνθρωποι μαζί. Έχουν ήδη εξαντλήσει ότι επίδομα ανεργίας υπάρχει, έχουν γραφτεί και έχουν παρατήσει ότι σεμινάριο του ΟΑΕΔ υπάρχει από γλυπτική μέχρι μελισσοκομία, τα οποία φυσικά πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες, έτσι;
Και μόνο που μου έρχονται αυτοί οι δύο στο μυαλό σαν ζευγάρι, δεν πρόκειται να ξαναψηφίσω σολιαστικό κόμμα που να μου κοπεί το χέρι.
Και φυσικά η προσωπική διάσταση του θέματος, η οποία με ενοχλεί περισσότερο, είναι πως ρε παιδί μου δε γουστάρω να πάω στο γάμο. Να κάνω τι; Να ευχηθώ για τί πράγμα; Καλούς απογόνους και βίον ανθόσπαρτο;
Γιατί δηλαδή να πρέπει να κρύψω ότι ρε παιδί μου δε γουστάρω; Γιατί να πρέπει να πριμοδοτήσω με γαμήλιο δώρο μια πράξη που με ανατριχιάζει;
Το πόσο θέλω να πάω από εκεί να τους πω τη γνώμη μου για τις επιλογές τους δεν λέγεται.
Εσείς λοιπόν τι θα κάνατε; Τον Κινέζο ή τον Ταλιμπάν;
10.7.07
Σενάρια, σενάρια, σενάρια
Υπάρχουν σενάρια και σενάρια.
Υπάρχει το σενάριο να πας διακοπές και το σενάριο να τη βγάλεις στο γραφείο, παρέα με το κλιματιστικό. Υπάρχει το σενάριο να περάσεις καλά στις διακοπές, αλλά και το σενάριο να περάσεις καλύτερα στην άδεια πόλη.
Και μετά υπάρχουν τα άλλα σενάρια.
Αυτά που είναι τυπωμένα σε χαρτί, αυτά που ένας ή περισσότεροι άνθρωποι δούλεψαν για να βάλουν ένα σωρό λέξεις σε μια σειρά που να βγάζει ένα νόημα και ίσως και ένα γέλιο, ένα δάκρυ, ή τουλάχιστον ένα μισθό για ένα ολόκληρο επιτελείο ανθρώπων.
Αυτά, τα τελευταία σενάρια είναι μεγάλη φάρα, αλλά όχι τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής τους, όσο κατά τη διάρκεια της κύησης.
Ποτέ δεν προσπάθησα να μείνω έγκυος, αλλά από την άλλη δε μπορώ να πω ότι η ζωή μου είναι γεμάτη προφυλάξεις, οπότε είχαμε και τα ατυχήματά μας.
Από ιδέες στο μυαλό μου άλλο τίποτα. Και όχι μία-μία. Μιλάμε για δίδυμα, τρίδυμα και τετράδυμα.
Και φυσικά δε μπορώ να θυμηθώ πόσες αποβολές είχα. Έχω ένα folder ολόκληρο γεμάτο με ιδέες, ιστορίες, εμπνεύσεις. Σενάρια τα οποία όπως και πάρα πολλά πράγματα τα άφησα κάποια στιγμή στη μέση.
Ευτυχώς από τότε έχω αλλάξει και πάντα τελειώνω ότι ξεκιν
Υπάρχει το σενάριο να πας διακοπές και το σενάριο να τη βγάλεις στο γραφείο, παρέα με το κλιματιστικό. Υπάρχει το σενάριο να περάσεις καλά στις διακοπές, αλλά και το σενάριο να περάσεις καλύτερα στην άδεια πόλη.
Και μετά υπάρχουν τα άλλα σενάρια.
Αυτά που είναι τυπωμένα σε χαρτί, αυτά που ένας ή περισσότεροι άνθρωποι δούλεψαν για να βάλουν ένα σωρό λέξεις σε μια σειρά που να βγάζει ένα νόημα και ίσως και ένα γέλιο, ένα δάκρυ, ή τουλάχιστον ένα μισθό για ένα ολόκληρο επιτελείο ανθρώπων.
Αυτά, τα τελευταία σενάρια είναι μεγάλη φάρα, αλλά όχι τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής τους, όσο κατά τη διάρκεια της κύησης.
Ποτέ δεν προσπάθησα να μείνω έγκυος, αλλά από την άλλη δε μπορώ να πω ότι η ζωή μου είναι γεμάτη προφυλάξεις, οπότε είχαμε και τα ατυχήματά μας.
Από ιδέες στο μυαλό μου άλλο τίποτα. Και όχι μία-μία. Μιλάμε για δίδυμα, τρίδυμα και τετράδυμα.
Και φυσικά δε μπορώ να θυμηθώ πόσες αποβολές είχα. Έχω ένα folder ολόκληρο γεμάτο με ιδέες, ιστορίες, εμπνεύσεις. Σενάρια τα οποία όπως και πάρα πολλά πράγματα τα άφησα κάποια στιγμή στη μέση.
Ευτυχώς από τότε έχω αλλάξει και πάντα τελειώνω ότι ξεκιν
5.7.07
Φίμωμα
Μη νομίζεις.
Κι εγώ τσαντίζομαι που δε blogάρω, παρόλο που το ανέστησα το blog.
Τσαντίζομαι που δουλεύω τόσο ώστε να έχω γνωρίσει ανθρώπους για τους οποίους απλά δε μπορώ να γράψω χωρίς να καρφωθώ.
Δε μπορώ να σας πω για τον καναλάρχη που ήθελε να μιλήσει με τον παρουσιαστή άλλου καναλιού στο κινητό του (του παρουσιαστή) ενώ ήταν στον αέρα.
Δε μπορώ να σας πω για την πραγματική προσωπικότητα διαφόρων τηλεοπτικών σωτήρων και celebrities.
Δε μπορώ να σας πω για τους ανθρώπους που θαύμαζα και γνώρισα από κοντά και τώρα θαυμάζω περισσότερο.
Και δεν έχω χρόνο όταν τέτοια ώρα ακόμα δουλεύω.
Αλλά που θα πάει, θα έρθει κι ο Αύγουστος.
Κι εγώ τσαντίζομαι που δε blogάρω, παρόλο που το ανέστησα το blog.
Τσαντίζομαι που δουλεύω τόσο ώστε να έχω γνωρίσει ανθρώπους για τους οποίους απλά δε μπορώ να γράψω χωρίς να καρφωθώ.
Δε μπορώ να σας πω για τον καναλάρχη που ήθελε να μιλήσει με τον παρουσιαστή άλλου καναλιού στο κινητό του (του παρουσιαστή) ενώ ήταν στον αέρα.
Δε μπορώ να σας πω για την πραγματική προσωπικότητα διαφόρων τηλεοπτικών σωτήρων και celebrities.
Δε μπορώ να σας πω για τους ανθρώπους που θαύμαζα και γνώρισα από κοντά και τώρα θαυμάζω περισσότερο.
Και δεν έχω χρόνο όταν τέτοια ώρα ακόμα δουλεύω.
Αλλά που θα πάει, θα έρθει κι ο Αύγουστος.
Αεροπαγίτου
Μια καλή μου φίλη δουλεύει στην Αεροπαγίτου, σε ένα γαμάτο κτίριο.
Και σήμερα άνοιξε blog. Όχι αυτή, το κτίριο :(
http://areopagitou17.blogspot.com/
Και σήμερα άνοιξε blog. Όχι αυτή, το κτίριο :(
http://areopagitou17.blogspot.com/
19.6.07
5.6.07
Δεύτερη γνώμη
Σάββατο.
Ελαφρύς πονοκέφαλος και κούραση, παρά τον 8ώρο υπνάκο. Δείπνο με φίλους και το αγαπημένο μου κρασί-μπαλαντέρ (Μπουτάρη ροζέ demisec).
Κυριακή.
Συνέχεια του πονοκεφάλου. Διακρίνω κάτι διαφορετικό. Ουσιαστικά ούτε χτες ούτε σήμερα δεν πονάει το κεφάλι μου, απλά ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου μέσα στο κεφάλι μου.
Αποφασίζω πως κάτι τέτοιο μπορεί να μην είναι και τόσο καλό και πως πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Οπότε μου χαρίζω άλλες 3 ώρες ύπνου.
Με ξυπνάει ο πατέρας μου δια τηλεφώνου κατά το μεσημεράκι. Του λέω για τον περίεργο πονοκέφαλο. Ήταν να βρεθούμε για φαγητό, οπότε το συνδυάσαμε με μια επίσκεψη στο νοσοκομείο.
Τρία χρόνια τώρα είμαι ασφαλισμένος σε καλή ασφαλιστική και το Metropolitan είναι δίπλα στο σπίτι μου. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να το δω και εκ των έσω, οπότε χαλάλι του.
Τηλεφωνώ στην ασφάλεια μου για να διαπιστώσω αν είναι συμβεβλημένοι με το συγκεκριμένο νοσοκομείο. Μου λένε πως είναι, αλλά θα πρέπει να πληρώσω πρώτα και να πάρω τα λεφτά μου αργότερα από τον ασφαλιστή μου.
Καθότι Κυριακή, με είδε η νευρολόγος στα επείγοντα και όχι στα εξωτερικά ιατρεία. Μου έκανε μια τυπική νευρολογική εξέταση (σφυράκι στο γόνατο, κλείσε μάτια, πιάσε μύτη, κάνε τη γλώσσα σου να ακουμπήσει στη μύτη σου) και μου είπε να κάνω μια αξονική εγκεφάλου.
Η αξονική δείχνει κάτι μικρό αλλά ανώμαλο, πράγμα μου δίνει και επίσημα δικαιολογία να λέω ότι θέλω σε όποιον θέλω: Κάτι δεν πάει καλά με μένα, θες να σου στείλω την αξονική μου σε JPG με bluetooth για να το διαπιστώσεις και μόνος σου;
Επειδή όμως αυτό το κάτι μικρό αλλά ανώμαλο δεν ξέραμε τι μπορεί να είναι, καθίσαμε και για μαγνητική, με παρότρυνση της γιατρού.
Η μαγνητική εγκεφάλου είναι μια απαίσια εμπειρία. Μπαίνεις σε ένα πλαστικό hi-tech στρογγυλό φέρετρο από τη μέση και πάνω. Σου ακινητοποιούνε το κεφάλι τελείως με ένα πλαστικό εξάρτημα που κουμπώνει πάνω στο φορείο. Σαν τον Χανιμπαλ Λέκτερ όταν τον μεταφέρανε με τη μάσκα.
Στη συνέχεια, ακούς πολύ δυνατούς ήχους διαφόρων ειδών καθώς βρίσκεσαι για πάνω από μισή ώρα μέσα σε έναν πελώριο μαγνήτη ο οποίος συνεχώς αλλάζει πολικότητα. Καταπληκτική τεχνολογία αλλά ρε γαμώτο δε μπορούσανε να κάνουν κάτι γι αυτούς τους ήχους;
Ξέρεις τι είναι να προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε κάποια σκέψη οποιαδήποτε άλλη από την μια μικρή πιθανότητα να σου βρούνε κάτι που δε θέλεις να σου βρούνε (όχι επειδή δεν είναι καλοί στο να βρίσκουν αλλά επειδή δεν έχεις τίποτα να βρούνε) τη στιγμή που τα αυτιά σου λένε πως τη μία είσαι στη μέση ενός πεδίου μάχης, την άλλη ανάμεσα σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ιταλικής μαφίας με αυτόματα που γαζώνουν, μετά σε ένα πυρηνικό καταφύγιο με την σειρήνα (αυτή τη γαμημένη σειρήνα) να χτυπάει λες και σε ειδοποιεί πως έρχεται μια ατομική βόμβα όλη δική σου;
Και μέσα σε όλα, σου βάζουν και ένα ειδικό "φαρμακάκι" το οποίο προφανώς έχει μαγνητικές ιδιότητες (ιχνοστοιχεία σιδήρου; θα σας γελάσω, δεν το τσέκαρα στη Wikipedia) και αφού μπει στο αίμα σου τους βοηθάει να βλέπουν τη ροή του αίματος.
Με τιμή τα 360 ευρώ, χωρίς καθόλου θέαμα και με μόνο αξιόλογο σημείο τα κακομελετημένα ηχητικά εφέ, ήταν σίγουρα το χειρότερο πολεμικό θρίλλερ που είδα ποτέ. Τρέμε Platoon!
Τα αποτελέσματα αύριο.
Δευτέρα.
Έχω ήδη κλείσει ραντεβού με το νευροχειρούργο για την επομένη στις 12, χωρίς να έχω ακόμα τα αποτελέσματα.
Ντριν, ντριν, το Μετροπόλιταν στο τηλέφωνο. Μήπως με πήραν για να με ειδοποιήσουν πως είναι έτοιμες οι εξετάσεις, δεν έχω τίποτα το στραβό και να περάσω να πάρω τα αποτελέσματα όποτε θέλω, αφού θα ζήσω για τα επόμενα 77 χρόνια;
Όχι. Ήταν για να μου πούνε πως ξέχασαν να με χρεώσουν 90 ευρώ το φαρμακάκι που λέγαμε με το σίδηρο, αλλά να μην ανησυχώ γιατί μπορώ να το πληρώσω μόλις λάβω τις εξετάσεις, δηλαδή στις 5. Την επόμενη φορά που θα κάνει μαγνητική θα φάω φακή, να μου έρθει φθηνότερα.
Η κίνηση ήταν απίστευτη, οπότε έφτασα με μια καθυστέρηση 20 δευτερολέπτων στο νοσοκομείο. Στο γραφείο, η δικαιολογία πως έχω κάτι σοβαρό πιάνει. Αν τη χρησιμοποιήσετε όμως φροντίστε να γυρίσετε στο γραφείο με ένα μεγάλο φάκελο με λογότυπο νοσοκομείου.
Παίρνω το φάκελο στα χέρια μου και παρόλο που είμαι περιτριγυρισμένος από πιο άμεσα πάσχοντες ανθρώπους ένιωσα τα φώτα της δημοσιότητας (και ιδίως αυτά από τους προβολείς των χειρουργείων) στραμμένα πάνω μου.
Χωρίς κανέναν δίπλα μου να περιμένει να αναφωνήσω "And the winner is..." άνοιξα το φάκελο και διάβασα στα γρήγορα τα συμπεράσματα της μαγνητικής. Μετά τα ξαναδιάβαασα αργά, γιατί κατάλαβα πως δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στο να διαβάζω γρήγορα, ειδικά όταν ένα μικρό "δεν" που μπορεί να κάνει τη διαφορά είναι πολύ ικανό στο να κρυφτεί ανάμεσα στις τόσες άγνωστες λέξεις.
Και εκεί κατάλαβα γι αυτό που άκουγα πάντα στην τηλεόραση και ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν, αυτοί οι περίφημοι γνωστοί-άγνωστοι. "Γνωστοί-άγνωστοι" λοιπόν είναι οι όροι που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους και για να σε κάνουν να πιστέψεις πως μπορεί και να έχεις κάτι.
Εκτός από τις μυστικές χειραψίες, χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "αιφνίδια κεφαλαλγία σφύζοντος τύπου" για να νομίζεις πως είναι κάτι πιο σοβαρό από τον πονοκέφαλο, ένας πονοκεφάλος στο τετράγωνο ας πούμε.
Το συμπέρασμα από όσο μπορούσα να καταλάβω είναι πως τέλος πάντων το μόνο που μου βρήκαν είναι πως έχω πολύ μυαλό και κάπου αυτό το μυαλό στριμώχτηκε και γι αυτό με έπιασε αυτή αιφνίδια κεφαλοτέτοια.
Όμως, ο ακτινολόγος στα συμπεράσματά του λέει πως μια χαρά παιδιά είμαστε, αλλά δυο λεξούλες κάτω-κάτω με παραξενεύουν. Πρόταση χωρίς ρήμα; Τι σκατά σημαίνει "Κλινική συνεκτίμηση;"
Ρωτώντας την γραμματέα του τμήματος Επειγόντων, μαθαίνω πως στη γλώσσα των γιατρών είναι αυτό που σε ελεύθερη μετάφραση εγώ θα απέδιδα ως "Δώσ' το το ρημάδι να το δει και κάνας άλλος για να είμαστε σίγουροι."
Εντάξει, λογικό, δε λέω, η ιατρική είναι θέμα εμπειρίας, τύχης και ευθύνης.
[
Για το γεγονός πως όχι μόνο η Ιατρική αλλά τα πάντα στη ζωή είναι συνδυασμός εμπειρίας, ευθύνης και τύχης, καθώς και για το ότι συνήθως έχω αυξημένες άμυνες κατά επαγγελματιών που μου συστήνουν θα πούμε άλλη φορά, ναι;
]
Αλλά επειδή κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδοκούρευε, είχα ήδη κάνει εγώ κοννέ με νευροχειρούργο και τον είχα στο κινητό μου περίπου πέντε με έξι δέκατα του δευτερολέπτου αφού άνοιξα το φάκελο.
Καθότι δε μπορούσα να πάω στο ιατρείο του αφού είναι σε άλλη πόλη, του τα διαβάζω όλα με τόση σοβαρότητα που αφού του τα διάβασα δεν κρατήθηκα να μην κάνω προσωποιήση του αγαπημένου μου λαγού: "Uuuuuh, what's up doc?"
Τα καλά νέα είναι πως μου είπε ότι τέλος πάντων κατά ένα ποσοστό ενενήντα-εννιά κόμμα πολλά εννιάρια, για να με απασχολήσει η μικρή ανωμαλία που βρήκαν θα πρέπει να βασανίσω πολλά γατάκια (παραπομπή σε post που δεν έχω δημοσιεύσει ακόμα) και να αποκτησω πολύ κακό κάρμα γιατί οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες.
Επίσης, αυτό που είναι 100% σίγουρο με βούλα και υπογραφή είναι πως αυτό που βρήκαν δεν είναι σε καμία -μα καμία- περίπτωση συνδεδεμένο με πονοκέφαλο, χτυποκάρδια στο κεφάλι μου, στο Beverly Hills ή οπουδήποτε αλλού.
Όμως το βασιστώ σε μια γνωμάτευση από τηλεφώνου μου φάνηκε λίγο ανεύθυνο από μέρους μου, παρά το γεγονός πως μου είπαν ότι οι περγαμηνές του εν λόγω γιατρού ήταν περισσότερες από τις νοσοκόμες που είχε πηδήξει. Και είχε πηδήξει πολλές νοσοκόμες.
Τρίτη.
Στις 12 είχα ραντεβού με το νευροχειρούργο στο γραφείο του στο νοσοκομείο.
Με άφησε να περιμένω μισή ώρα έξω από το γραφείο του, πράγμα που αν μη τι άλλο εμπνέει ένα σεβασμό. Αν δεν ήταν καλός δε θα είχε δουλειά κι αν δεν είχε δουλειά δε θα με είχε στο περίμενε.
Περιμένοντας αναρωτήθηκα γιατί οι μαγνητικές, αξωνικές και οι ακτινογραφίες γενικότερα βγαίνουν πάντα σε τόσο μεγάλο μεγέθος που είναι δύσκολο να μπούνε σε ένα ντουλάπι ή να μεταφερθούν εν κρυπτώ.
Εχτές που γυρνούσα με αυτές αγκαλιά, μια κοπελίτσα στην πολυκατοικία που δεν έχω ματαξαναδεί μου ευχήθηκε "καλό απόγευμα και περαστικά" βγαίνοντας από το ασανσέρ. Θέλω να πιστεύω πως οι ευχές ήταν άμεσα συνδεδένες με το μεγάλο φάκελο με το λογότυπο του νοσοκομείου που είχα στο χέρι μου.
Εκεί που προσπαθούσα να βρω χαρτί για να μην ξεχάσω την καταπληκτική μου ιδέα του να ιδρύσω μια εταιρία που θα φτιάξει το νέο στάνταρ του πλήρους ιατρικού ιστορικού σε USB στικάκι που φοριέται σαν κόσμημα, αναγνωρίζεται από όλους τους γιατρούς σε όλο τον κόσμο, και έχει και link στο Internet για να κατεβάζεις γνωματεύσεις γιατρών και εξετάσεις μιας ζωής, με καλεί ο γιατρός στο γραφείο του.
Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και τα βιογραφικά στοιχεία, με λένε Γιώργο, δεν καπνίζω, δεν έχω υπέρταση, δεν έχω άγχος αν εξαιρέσεις το ότι είμαι σε γραφείο γιατρού, βάζει τις αξωνομαγνητικές στο επίπεδο λαμπαντέρ που έχει αναρτημένο στον τοίχο. Τις κοιτάει και δε μιλάει.
Τη μεγάλη, άβολη σιωπή διακόπτει μια μου σκέψη: Γαμώτο, έπρεπε να είχα κρατήσει το "What's up doc?" για εδώ.
Το στυλ του είναι πολύ ενδιαφέρον. Γράφει τα πάντα σε μια κόλλα χαρτί, όπως θα ήθελα κάθε γιατρός να κάνει, αρκεί αυτή η κόλλα χαρτί να μην πετιέται στα σκουπίδια μόλις φύγω, αλλά να καταχωρείται κάπου που να μπορώ μετά από 50 χρόνια να τη βρω.
Δε μου λέει τι σημειώνει και μια που μου μιλάει στον πληθυντικό (θα σας γελάσω αν ήταν ευγενείας ή απόστασης) κρατάω τα αστεία μου για τον εαυτό μου.
Αφήνει το στυλό. Θα πρέπει να σας εξετάσω, μου λέει. Εντάξει, του λέω εγώ. Γδυθείτε, μου απαντάει εκείνος.
Μάλλον εγώ δεν τον κατάλαβα καλά, εννοεί να βγάλω το σακάκι. Το βγάζω, τον κοιτάω, με κοιτάει περιμένοντας.
Θέλει και το πουκάμισο; Θα μου πάρει ακροαστικά; Το βγάζω κι αυτό. Τον ξανακοιτάω και με καρφώνει.
Το παίρνω απόφαση, βγάζω παπούτσια και τζην και χαίρομαι που σήμερα δεν φόρεσα το κοκκινο σωβρακάκι με τον Daffy Duck και τον Elmer Fudd.
Με βάζει να περπατήσω, να ισορροπήσω, να πιάσω τη μύτη μου και όλα τα άλλα της σειράς. Πώς με βρίσκετε, γιατρέ μου; Υγιέστατο.
Το μόνο που τον προβληματίζει είναι ότι με αυτό που βλέπει στη μαγνητική, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα όταν φτάσω σε ηλικία εγκεφαλικού να πάθω εγκεφαλικό.
Αυτό πάλι με δικά μου λόγια, γιατί ήταν περίληψη ενός τρίλεπτου μονόλογου που έκανε ενώ εγώ κουνούσα το κεφάλι μου και κρατούσα την κοιλιά μου αηδιασμένος, καθότι είμαι πολύ χέστης σε ότι έχει να κάνει με χειρουργεία, αίματα, βελόνες. Άλλο άμα θεωρώ το Saw μια από τις καλύτερες ταινίες ever.
Αλλά το να μου λες ότι υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να πάθω εγκεφαλικό, ειδικά αν καπνίζω (που δεν), αν έχω υψηλή πίεση (που δεν) και αν έχω άγχος (που έχω μια φορά το χρόνο και λέω να το κόψω τελείως) στα 70 μου είναι λίγο αυτονόητο δεν είναι; Δηλαδή, duuuuuh!
Αρχίζει να περιγράφει πως υπάρχει μια διαδικασία ονόματι ψηφιακή αγγειογραφία. Η διαδικασία είναι ιδίαιτερα απλή γιατί σε ανοίγουν στο μηρό, βάζουν μια μικρούλα κάμερα που φτάνει μέχρι την καρωτίδα και σε ποτίζουν ενδοφλεβικά με ένα άλλο "φαρμακάκι" που πάει στον εγκέφαλο και δίνει μια καλύτερη εικόνα με ψηφιακές φωτογραφίες. Και η διαδικασία αυτή είναι καλύτερα να γίνεται σε νέους, γιατί τα αγγεία τους είναι ελαστικά και υπάρχει μικρότερη πιθανότητα ζημίας ή (και εδώ είναι το κλου της βραδιάς) πρόκλησης εγκεφαλικού.
Μετά μου εξηγεί πως οι πιθανότητες του να έχω κάτι είναι πολύ μικρές και κάπου εκεί που το μυαλό μου φιλτράρει όλες τις αιματηρές λεπτομέριες από το πώς λειτουργεί και αναπτύσεται ένας εγκέφαλος.
Γι αυτό ακριβώς το λόγο με έπιασε εντελώς στον ύπνο όταν είπε πως "για όλους αυτούς τους λόγους κρίνω πως το να κάνεις μια ψηφιακή αγγειογραφία είναι κάτι το απολύτως ... απαραίτητο!"
Του δίνω λίγο χρόνο να διορθώσει αυτό που είπε.
"Απαραίτητο;"
Το επαναλαμβάνω για να δω αν κατάλαβε ότι ξεστόμισε τη λάθος λέξη. Ίσως ήθελε να πει ανούσιο, ή αχρείαστο ή ακόμα και αστείο.
Τσου.
Ήθελε να πει απαραίτητο.
Μήπως να το διαπραγματευτούμε; Τώρα λέγαμε πως οι πιθανότητες να είναι κάτι είναι μικρές, απειροελάχιστες, σαν να λέμε με πολλά πολλά μηδενικά πριν και μετά την υποδιαστολή.
Ήταν ανένδοτος, οπότε προς στιγμή διασκέδασα τη σκέψη.
- Και πότε πιστεύετε, γιατρέ, ότι πρέπει να κάνω αυτή την εξέταση;
- Το συντομότερο δυνατόν.
- Δηλαδή υπάρχει άμεσος κίνδυνος;
- Όχι, δε μπορώ να πω κάτι τέτοιο.
- Δηλαδή μπορούμε να το καθυστερήσουμε λίγο;
- Ναι, βέβαια.
- Καμιά 45 χρόνια ίσως;
Φοβήθηκα πως τα 50 θα ήταν πολλά, αλλά βλέπω πως και στα 45 δεν έσκασε ούτε χαμόγελο.
Μάλλον δεν είναι συνηθισμένος να δέχεται χιούμορ από ανθρώπους στους οποίους μόλις συνέστησε μια εξέλιξη κατά την οποία εκείνος θα πρέπει να κρατά νυστέρι, κάμερα και καλούμπα ενώ εκείνοι με τοπική αναισθησία θα κρατάνε την αναπνοή τους για να περάσει το μαραφέτι του από μέσα τους.
Βγαίνω από εκεί μέσα αποφασισμένος για μια δεύτερη γνώμη. Ρωτάω σε φίλους και εξοπλίζομαι με συστάσεις. Αύριο το πρωί θα πάρω την πρώτη δεύτερη γνώμη, και αν χρειαστεί θα ακολουθήσουν κι άλλες.
Στην τελική, να παν να γαμηθούν. Εγώ μια χαρά είμαι! :-)
Ελαφρύς πονοκέφαλος και κούραση, παρά τον 8ώρο υπνάκο. Δείπνο με φίλους και το αγαπημένο μου κρασί-μπαλαντέρ (Μπουτάρη ροζέ demisec).
Κυριακή.
Συνέχεια του πονοκεφάλου. Διακρίνω κάτι διαφορετικό. Ουσιαστικά ούτε χτες ούτε σήμερα δεν πονάει το κεφάλι μου, απλά ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου μέσα στο κεφάλι μου.
Αποφασίζω πως κάτι τέτοιο μπορεί να μην είναι και τόσο καλό και πως πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Οπότε μου χαρίζω άλλες 3 ώρες ύπνου.
Με ξυπνάει ο πατέρας μου δια τηλεφώνου κατά το μεσημεράκι. Του λέω για τον περίεργο πονοκέφαλο. Ήταν να βρεθούμε για φαγητό, οπότε το συνδυάσαμε με μια επίσκεψη στο νοσοκομείο.
Τρία χρόνια τώρα είμαι ασφαλισμένος σε καλή ασφαλιστική και το Metropolitan είναι δίπλα στο σπίτι μου. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα χρειαστεί να το δω και εκ των έσω, οπότε χαλάλι του.
Τηλεφωνώ στην ασφάλεια μου για να διαπιστώσω αν είναι συμβεβλημένοι με το συγκεκριμένο νοσοκομείο. Μου λένε πως είναι, αλλά θα πρέπει να πληρώσω πρώτα και να πάρω τα λεφτά μου αργότερα από τον ασφαλιστή μου.
Καθότι Κυριακή, με είδε η νευρολόγος στα επείγοντα και όχι στα εξωτερικά ιατρεία. Μου έκανε μια τυπική νευρολογική εξέταση (σφυράκι στο γόνατο, κλείσε μάτια, πιάσε μύτη, κάνε τη γλώσσα σου να ακουμπήσει στη μύτη σου) και μου είπε να κάνω μια αξονική εγκεφάλου.
Η αξονική δείχνει κάτι μικρό αλλά ανώμαλο, πράγμα μου δίνει και επίσημα δικαιολογία να λέω ότι θέλω σε όποιον θέλω: Κάτι δεν πάει καλά με μένα, θες να σου στείλω την αξονική μου σε JPG με bluetooth για να το διαπιστώσεις και μόνος σου;
Επειδή όμως αυτό το κάτι μικρό αλλά ανώμαλο δεν ξέραμε τι μπορεί να είναι, καθίσαμε και για μαγνητική, με παρότρυνση της γιατρού.
Η μαγνητική εγκεφάλου είναι μια απαίσια εμπειρία. Μπαίνεις σε ένα πλαστικό hi-tech στρογγυλό φέρετρο από τη μέση και πάνω. Σου ακινητοποιούνε το κεφάλι τελείως με ένα πλαστικό εξάρτημα που κουμπώνει πάνω στο φορείο. Σαν τον Χανιμπαλ Λέκτερ όταν τον μεταφέρανε με τη μάσκα.
Στη συνέχεια, ακούς πολύ δυνατούς ήχους διαφόρων ειδών καθώς βρίσκεσαι για πάνω από μισή ώρα μέσα σε έναν πελώριο μαγνήτη ο οποίος συνεχώς αλλάζει πολικότητα. Καταπληκτική τεχνολογία αλλά ρε γαμώτο δε μπορούσανε να κάνουν κάτι γι αυτούς τους ήχους;
Ξέρεις τι είναι να προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε κάποια σκέψη οποιαδήποτε άλλη από την μια μικρή πιθανότητα να σου βρούνε κάτι που δε θέλεις να σου βρούνε (όχι επειδή δεν είναι καλοί στο να βρίσκουν αλλά επειδή δεν έχεις τίποτα να βρούνε) τη στιγμή που τα αυτιά σου λένε πως τη μία είσαι στη μέση ενός πεδίου μάχης, την άλλη ανάμεσα σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ιταλικής μαφίας με αυτόματα που γαζώνουν, μετά σε ένα πυρηνικό καταφύγιο με την σειρήνα (αυτή τη γαμημένη σειρήνα) να χτυπάει λες και σε ειδοποιεί πως έρχεται μια ατομική βόμβα όλη δική σου;
Και μέσα σε όλα, σου βάζουν και ένα ειδικό "φαρμακάκι" το οποίο προφανώς έχει μαγνητικές ιδιότητες (ιχνοστοιχεία σιδήρου; θα σας γελάσω, δεν το τσέκαρα στη Wikipedia) και αφού μπει στο αίμα σου τους βοηθάει να βλέπουν τη ροή του αίματος.
Με τιμή τα 360 ευρώ, χωρίς καθόλου θέαμα και με μόνο αξιόλογο σημείο τα κακομελετημένα ηχητικά εφέ, ήταν σίγουρα το χειρότερο πολεμικό θρίλλερ που είδα ποτέ. Τρέμε Platoon!
Τα αποτελέσματα αύριο.
Δευτέρα.
Έχω ήδη κλείσει ραντεβού με το νευροχειρούργο για την επομένη στις 12, χωρίς να έχω ακόμα τα αποτελέσματα.
Ντριν, ντριν, το Μετροπόλιταν στο τηλέφωνο. Μήπως με πήραν για να με ειδοποιήσουν πως είναι έτοιμες οι εξετάσεις, δεν έχω τίποτα το στραβό και να περάσω να πάρω τα αποτελέσματα όποτε θέλω, αφού θα ζήσω για τα επόμενα 77 χρόνια;
Όχι. Ήταν για να μου πούνε πως ξέχασαν να με χρεώσουν 90 ευρώ το φαρμακάκι που λέγαμε με το σίδηρο, αλλά να μην ανησυχώ γιατί μπορώ να το πληρώσω μόλις λάβω τις εξετάσεις, δηλαδή στις 5. Την επόμενη φορά που θα κάνει μαγνητική θα φάω φακή, να μου έρθει φθηνότερα.
Η κίνηση ήταν απίστευτη, οπότε έφτασα με μια καθυστέρηση 20 δευτερολέπτων στο νοσοκομείο. Στο γραφείο, η δικαιολογία πως έχω κάτι σοβαρό πιάνει. Αν τη χρησιμοποιήσετε όμως φροντίστε να γυρίσετε στο γραφείο με ένα μεγάλο φάκελο με λογότυπο νοσοκομείου.
Παίρνω το φάκελο στα χέρια μου και παρόλο που είμαι περιτριγυρισμένος από πιο άμεσα πάσχοντες ανθρώπους ένιωσα τα φώτα της δημοσιότητας (και ιδίως αυτά από τους προβολείς των χειρουργείων) στραμμένα πάνω μου.
Χωρίς κανέναν δίπλα μου να περιμένει να αναφωνήσω "And the winner is..." άνοιξα το φάκελο και διάβασα στα γρήγορα τα συμπεράσματα της μαγνητικής. Μετά τα ξαναδιάβαασα αργά, γιατί κατάλαβα πως δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στο να διαβάζω γρήγορα, ειδικά όταν ένα μικρό "δεν" που μπορεί να κάνει τη διαφορά είναι πολύ ικανό στο να κρυφτεί ανάμεσα στις τόσες άγνωστες λέξεις.
Και εκεί κατάλαβα γι αυτό που άκουγα πάντα στην τηλεόραση και ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν, αυτοί οι περίφημοι γνωστοί-άγνωστοι. "Γνωστοί-άγνωστοι" λοιπόν είναι οι όροι που χρησιμοποιούν οι γιατροί για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους και για να σε κάνουν να πιστέψεις πως μπορεί και να έχεις κάτι.
Εκτός από τις μυστικές χειραψίες, χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "αιφνίδια κεφαλαλγία σφύζοντος τύπου" για να νομίζεις πως είναι κάτι πιο σοβαρό από τον πονοκέφαλο, ένας πονοκεφάλος στο τετράγωνο ας πούμε.
Το συμπέρασμα από όσο μπορούσα να καταλάβω είναι πως τέλος πάντων το μόνο που μου βρήκαν είναι πως έχω πολύ μυαλό και κάπου αυτό το μυαλό στριμώχτηκε και γι αυτό με έπιασε αυτή αιφνίδια κεφαλοτέτοια.
Όμως, ο ακτινολόγος στα συμπεράσματά του λέει πως μια χαρά παιδιά είμαστε, αλλά δυο λεξούλες κάτω-κάτω με παραξενεύουν. Πρόταση χωρίς ρήμα; Τι σκατά σημαίνει "Κλινική συνεκτίμηση;"
Ρωτώντας την γραμματέα του τμήματος Επειγόντων, μαθαίνω πως στη γλώσσα των γιατρών είναι αυτό που σε ελεύθερη μετάφραση εγώ θα απέδιδα ως "Δώσ' το το ρημάδι να το δει και κάνας άλλος για να είμαστε σίγουροι."
Εντάξει, λογικό, δε λέω, η ιατρική είναι θέμα εμπειρίας, τύχης και ευθύνης.
[
Για το γεγονός πως όχι μόνο η Ιατρική αλλά τα πάντα στη ζωή είναι συνδυασμός εμπειρίας, ευθύνης και τύχης, καθώς και για το ότι συνήθως έχω αυξημένες άμυνες κατά επαγγελματιών που μου συστήνουν θα πούμε άλλη φορά, ναι;
]
Αλλά επειδή κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδοκούρευε, είχα ήδη κάνει εγώ κοννέ με νευροχειρούργο και τον είχα στο κινητό μου περίπου πέντε με έξι δέκατα του δευτερολέπτου αφού άνοιξα το φάκελο.
Καθότι δε μπορούσα να πάω στο ιατρείο του αφού είναι σε άλλη πόλη, του τα διαβάζω όλα με τόση σοβαρότητα που αφού του τα διάβασα δεν κρατήθηκα να μην κάνω προσωποιήση του αγαπημένου μου λαγού: "Uuuuuh, what's up doc?"
Τα καλά νέα είναι πως μου είπε ότι τέλος πάντων κατά ένα ποσοστό ενενήντα-εννιά κόμμα πολλά εννιάρια, για να με απασχολήσει η μικρή ανωμαλία που βρήκαν θα πρέπει να βασανίσω πολλά γατάκια (παραπομπή σε post που δεν έχω δημοσιεύσει ακόμα) και να αποκτησω πολύ κακό κάρμα γιατί οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες.
Επίσης, αυτό που είναι 100% σίγουρο με βούλα και υπογραφή είναι πως αυτό που βρήκαν δεν είναι σε καμία -μα καμία- περίπτωση συνδεδεμένο με πονοκέφαλο, χτυποκάρδια στο κεφάλι μου, στο Beverly Hills ή οπουδήποτε αλλού.
Όμως το βασιστώ σε μια γνωμάτευση από τηλεφώνου μου φάνηκε λίγο ανεύθυνο από μέρους μου, παρά το γεγονός πως μου είπαν ότι οι περγαμηνές του εν λόγω γιατρού ήταν περισσότερες από τις νοσοκόμες που είχε πηδήξει. Και είχε πηδήξει πολλές νοσοκόμες.
Τρίτη.
Στις 12 είχα ραντεβού με το νευροχειρούργο στο γραφείο του στο νοσοκομείο.
Με άφησε να περιμένω μισή ώρα έξω από το γραφείο του, πράγμα που αν μη τι άλλο εμπνέει ένα σεβασμό. Αν δεν ήταν καλός δε θα είχε δουλειά κι αν δεν είχε δουλειά δε θα με είχε στο περίμενε.
Περιμένοντας αναρωτήθηκα γιατί οι μαγνητικές, αξωνικές και οι ακτινογραφίες γενικότερα βγαίνουν πάντα σε τόσο μεγάλο μεγέθος που είναι δύσκολο να μπούνε σε ένα ντουλάπι ή να μεταφερθούν εν κρυπτώ.
Εχτές που γυρνούσα με αυτές αγκαλιά, μια κοπελίτσα στην πολυκατοικία που δεν έχω ματαξαναδεί μου ευχήθηκε "καλό απόγευμα και περαστικά" βγαίνοντας από το ασανσέρ. Θέλω να πιστεύω πως οι ευχές ήταν άμεσα συνδεδένες με το μεγάλο φάκελο με το λογότυπο του νοσοκομείου που είχα στο χέρι μου.
Εκεί που προσπαθούσα να βρω χαρτί για να μην ξεχάσω την καταπληκτική μου ιδέα του να ιδρύσω μια εταιρία που θα φτιάξει το νέο στάνταρ του πλήρους ιατρικού ιστορικού σε USB στικάκι που φοριέται σαν κόσμημα, αναγνωρίζεται από όλους τους γιατρούς σε όλο τον κόσμο, και έχει και link στο Internet για να κατεβάζεις γνωματεύσεις γιατρών και εξετάσεις μιας ζωής, με καλεί ο γιατρός στο γραφείο του.
Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και τα βιογραφικά στοιχεία, με λένε Γιώργο, δεν καπνίζω, δεν έχω υπέρταση, δεν έχω άγχος αν εξαιρέσεις το ότι είμαι σε γραφείο γιατρού, βάζει τις αξωνομαγνητικές στο επίπεδο λαμπαντέρ που έχει αναρτημένο στον τοίχο. Τις κοιτάει και δε μιλάει.
Τη μεγάλη, άβολη σιωπή διακόπτει μια μου σκέψη: Γαμώτο, έπρεπε να είχα κρατήσει το "What's up doc?" για εδώ.
Το στυλ του είναι πολύ ενδιαφέρον. Γράφει τα πάντα σε μια κόλλα χαρτί, όπως θα ήθελα κάθε γιατρός να κάνει, αρκεί αυτή η κόλλα χαρτί να μην πετιέται στα σκουπίδια μόλις φύγω, αλλά να καταχωρείται κάπου που να μπορώ μετά από 50 χρόνια να τη βρω.
Δε μου λέει τι σημειώνει και μια που μου μιλάει στον πληθυντικό (θα σας γελάσω αν ήταν ευγενείας ή απόστασης) κρατάω τα αστεία μου για τον εαυτό μου.
Αφήνει το στυλό. Θα πρέπει να σας εξετάσω, μου λέει. Εντάξει, του λέω εγώ. Γδυθείτε, μου απαντάει εκείνος.
Μάλλον εγώ δεν τον κατάλαβα καλά, εννοεί να βγάλω το σακάκι. Το βγάζω, τον κοιτάω, με κοιτάει περιμένοντας.
Θέλει και το πουκάμισο; Θα μου πάρει ακροαστικά; Το βγάζω κι αυτό. Τον ξανακοιτάω και με καρφώνει.
Το παίρνω απόφαση, βγάζω παπούτσια και τζην και χαίρομαι που σήμερα δεν φόρεσα το κοκκινο σωβρακάκι με τον Daffy Duck και τον Elmer Fudd.
Με βάζει να περπατήσω, να ισορροπήσω, να πιάσω τη μύτη μου και όλα τα άλλα της σειράς. Πώς με βρίσκετε, γιατρέ μου; Υγιέστατο.
Το μόνο που τον προβληματίζει είναι ότι με αυτό που βλέπει στη μαγνητική, υπάρχει μια μικρή πιθανότητα όταν φτάσω σε ηλικία εγκεφαλικού να πάθω εγκεφαλικό.
Αυτό πάλι με δικά μου λόγια, γιατί ήταν περίληψη ενός τρίλεπτου μονόλογου που έκανε ενώ εγώ κουνούσα το κεφάλι μου και κρατούσα την κοιλιά μου αηδιασμένος, καθότι είμαι πολύ χέστης σε ότι έχει να κάνει με χειρουργεία, αίματα, βελόνες. Άλλο άμα θεωρώ το Saw μια από τις καλύτερες ταινίες ever.
Αλλά το να μου λες ότι υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να πάθω εγκεφαλικό, ειδικά αν καπνίζω (που δεν), αν έχω υψηλή πίεση (που δεν) και αν έχω άγχος (που έχω μια φορά το χρόνο και λέω να το κόψω τελείως) στα 70 μου είναι λίγο αυτονόητο δεν είναι; Δηλαδή, duuuuuh!
Αρχίζει να περιγράφει πως υπάρχει μια διαδικασία ονόματι ψηφιακή αγγειογραφία. Η διαδικασία είναι ιδίαιτερα απλή γιατί σε ανοίγουν στο μηρό, βάζουν μια μικρούλα κάμερα που φτάνει μέχρι την καρωτίδα και σε ποτίζουν ενδοφλεβικά με ένα άλλο "φαρμακάκι" που πάει στον εγκέφαλο και δίνει μια καλύτερη εικόνα με ψηφιακές φωτογραφίες. Και η διαδικασία αυτή είναι καλύτερα να γίνεται σε νέους, γιατί τα αγγεία τους είναι ελαστικά και υπάρχει μικρότερη πιθανότητα ζημίας ή (και εδώ είναι το κλου της βραδιάς) πρόκλησης εγκεφαλικού.
Μετά μου εξηγεί πως οι πιθανότητες του να έχω κάτι είναι πολύ μικρές και κάπου εκεί που το μυαλό μου φιλτράρει όλες τις αιματηρές λεπτομέριες από το πώς λειτουργεί και αναπτύσεται ένας εγκέφαλος.
Γι αυτό ακριβώς το λόγο με έπιασε εντελώς στον ύπνο όταν είπε πως "για όλους αυτούς τους λόγους κρίνω πως το να κάνεις μια ψηφιακή αγγειογραφία είναι κάτι το απολύτως ... απαραίτητο!"
Του δίνω λίγο χρόνο να διορθώσει αυτό που είπε.
"Απαραίτητο;"
Το επαναλαμβάνω για να δω αν κατάλαβε ότι ξεστόμισε τη λάθος λέξη. Ίσως ήθελε να πει ανούσιο, ή αχρείαστο ή ακόμα και αστείο.
Τσου.
Ήθελε να πει απαραίτητο.
Μήπως να το διαπραγματευτούμε; Τώρα λέγαμε πως οι πιθανότητες να είναι κάτι είναι μικρές, απειροελάχιστες, σαν να λέμε με πολλά πολλά μηδενικά πριν και μετά την υποδιαστολή.
Ήταν ανένδοτος, οπότε προς στιγμή διασκέδασα τη σκέψη.
- Και πότε πιστεύετε, γιατρέ, ότι πρέπει να κάνω αυτή την εξέταση;
- Το συντομότερο δυνατόν.
- Δηλαδή υπάρχει άμεσος κίνδυνος;
- Όχι, δε μπορώ να πω κάτι τέτοιο.
- Δηλαδή μπορούμε να το καθυστερήσουμε λίγο;
- Ναι, βέβαια.
- Καμιά 45 χρόνια ίσως;
Φοβήθηκα πως τα 50 θα ήταν πολλά, αλλά βλέπω πως και στα 45 δεν έσκασε ούτε χαμόγελο.
Μάλλον δεν είναι συνηθισμένος να δέχεται χιούμορ από ανθρώπους στους οποίους μόλις συνέστησε μια εξέλιξη κατά την οποία εκείνος θα πρέπει να κρατά νυστέρι, κάμερα και καλούμπα ενώ εκείνοι με τοπική αναισθησία θα κρατάνε την αναπνοή τους για να περάσει το μαραφέτι του από μέσα τους.
Βγαίνω από εκεί μέσα αποφασισμένος για μια δεύτερη γνώμη. Ρωτάω σε φίλους και εξοπλίζομαι με συστάσεις. Αύριο το πρωί θα πάρω την πρώτη δεύτερη γνώμη, και αν χρειαστεί θα ακολουθήσουν κι άλλες.
Στην τελική, να παν να γαμηθούν. Εγώ μια χαρά είμαι! :-)
3.6.07
Η άσπρη τρίχα
Την πρώτη φορά που βλέπεις μια άσπρη τρίχα στο κεφάλι σου η αντίδραση είναι παιδιάστικα αθώα, απονήρευτη και αυθόρμητη:
Το πρώτο είναι να την βγάλεις μέχρι να πεις κύμινο. Κλείνεις τα μάτια τραβάς και το πρόβλημα λύθηκε.
Το δεύτερο σενάριο είναι πιο φιλοσοφημένο. Την κρατάς για κάνα-δυο μέρες για να τη δείξεις στους φίλους ή για να δεις αν θα την προσέξει κανείς. Αν δεν την δούνε το κάνεις και θέμα ως ένα αξιοπερίεργο της φύσης, κάτι που θα έπρεπε να δείχνουν στο Discover Channel. Πού ακούστηκε άνθρωπος στα 20-κάτι του να βγάζει άσπρη τρίχα;
Και το τρίτο σενάριο είναι να μην την βγάλεις γιατί παρόλο που είσαι ένας άνθρωπος με βαθύτατη πίστη στην επιστήμη, δεν θέλεις να ρισκάρεις με το μύθο που λέει πως αν βγάλεις μια άσπρη τρίχα θα φυτρώσουν κι άλλες. Δηλαδή αν δεν την βγάλεις, δε θα φυτρώσουν; Duh!
Όπως και νά'χει πάντως, την πρώτη άσπρη τρίχα την ξεπερνάς σχετικά εύκολα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η δεύτερη άσπρη τρίχα όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Έστω κι αν έρθει μετά από χρόνια. Αρχίζεις να ανησυχείς. Σημαίνει κάτι; Σου λέει κάτι το σώμα σου; Χτυπάει το βιολογικό σου ρολόι; Σου λέει πως αρχίζεις να γερνάς, να μην είσαι 18 χρονών με μοναδική ασχολία στο μυαλό σου το σε ποια σχολή θα περάσεις;
Όπως και νά'ναι, παθαίνεις μια κρίση, ένα 20-something crisis και στο καπάκι ψάχνεσαι για να κανονίσεις κάτι νεανικό και τρεντουλιάρικο για να της δείξεις εσύ (της τρίχας). Τώρα τριήμερο στην Ίο θα είναι, σαββατοκύριακο στο βουνό, ντεκαπάζ και σκουλαρίκι στο φρύδι, δε μπορώ να στο πω με βεβαιότητα.
Και έλα μετά εσύ να μου πεις ότι το να ασχολούμαστε με τρίχες είναι καταπτυστέο.
Ωπ, τι δουλειά έχει αυτό εδώ;Και τότε μπαίνεις σε ένα από τα τρία σενάρια.
Το πρώτο είναι να την βγάλεις μέχρι να πεις κύμινο. Κλείνεις τα μάτια τραβάς και το πρόβλημα λύθηκε.
Το δεύτερο σενάριο είναι πιο φιλοσοφημένο. Την κρατάς για κάνα-δυο μέρες για να τη δείξεις στους φίλους ή για να δεις αν θα την προσέξει κανείς. Αν δεν την δούνε το κάνεις και θέμα ως ένα αξιοπερίεργο της φύσης, κάτι που θα έπρεπε να δείχνουν στο Discover Channel. Πού ακούστηκε άνθρωπος στα 20-κάτι του να βγάζει άσπρη τρίχα;
Και το τρίτο σενάριο είναι να μην την βγάλεις γιατί παρόλο που είσαι ένας άνθρωπος με βαθύτατη πίστη στην επιστήμη, δεν θέλεις να ρισκάρεις με το μύθο που λέει πως αν βγάλεις μια άσπρη τρίχα θα φυτρώσουν κι άλλες. Δηλαδή αν δεν την βγάλεις, δε θα φυτρώσουν; Duh!
Όπως και νά'χει πάντως, την πρώτη άσπρη τρίχα την ξεπερνάς σχετικά εύκολα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η δεύτερη άσπρη τρίχα όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Έστω κι αν έρθει μετά από χρόνια. Αρχίζεις να ανησυχείς. Σημαίνει κάτι; Σου λέει κάτι το σώμα σου; Χτυπάει το βιολογικό σου ρολόι; Σου λέει πως αρχίζεις να γερνάς, να μην είσαι 18 χρονών με μοναδική ασχολία στο μυαλό σου το σε ποια σχολή θα περάσεις;
Όπως και νά'ναι, παθαίνεις μια κρίση, ένα 20-something crisis και στο καπάκι ψάχνεσαι για να κανονίσεις κάτι νεανικό και τρεντουλιάρικο για να της δείξεις εσύ (της τρίχας). Τώρα τριήμερο στην Ίο θα είναι, σαββατοκύριακο στο βουνό, ντεκαπάζ και σκουλαρίκι στο φρύδι, δε μπορώ να στο πω με βεβαιότητα.
Και έλα μετά εσύ να μου πεις ότι το να ασχολούμαστε με τρίχες είναι καταπτυστέο.
29.5.07
Παντού υπάρχει ένας μύθος
Πλάθουμε ένα μύθο γύρω από τις σχέσεις μας: Οι γονείς μου θα έκαναν τα πάντα για μένα. Οι φίλοι μου είναι παντοτινοί, no matter what. Μωρό μου, σε λατρεύω όπως κι αν είσαι.
Έχουμε μια καταπληκτική αντίληψη της πραγματικότητας.
Και γι αυτή την αντίληψή μας παίζει ρόλο η εγκεφαλική στραβομάρα μας. Αυτή η στραβομάρα που μας επιτρέπει κεραυνοβόλα να δημιουργήσουμε ένα μύθο γύρω από τις σχέσεις μας.
Και μετά να προσπαθήσουμε να τον ζήσουμε, εθελοτυφλώντας σε όλες τις καθημερινές ενδείξεις πως δεν υπάρχει τίποτα το μαγικό.
Και τη στιγμή της απομυθοποίηση που η σχέση θα μείνει χωρίς φρου-φρού κι αρώματα, τότε τι κάνεις;
Όλα αυτά όμως καλύτερα να μείνουν κρυφά. Γιατί ο δικός σου μπαμπάς είναι ο καλύτερος. Η δική σου η μαμά είναι καταπληκτικότερη. Το έτερόν σου ήμισυ θα έκανε τα πάντα για σένα. Και οι δικοί σου φίλοι, αυτοί οι άνθρωποι που ασυναίσθητα έχουν εσένα σαν μέτρο σύγκρισης για το πόσο καλά θα πρέπει να νιώθουνε με τον εαυτό τους, θέλουνε μόνο το καλό σου.
27.5.07
Flirting
Μια στο τόσο με αναγνωρίζουν (όλο και λιγότερο από τότε που έβγαλα τις φωτογραφίες) και μιλάω με ανθρώπους που δεν γνωρίζω για πολύ ανθρώπινα θέματα.
- Γιώργο, σοβαρά τώρα, σου έχουν συμβεί όλα αυτά με την τουαλέτα;
- Τελείως όμως. Έχω γαμώ τους μεταβολισμούς.
- Καλά δηλαδή, εκτός από τις ιστορίες που έχεις ήδη γράψει, που αλλού έχεις πάει;
- Κοίτα, θα μπορούσα να σου πω για τότε που πήγα στην Εθνική -και δεν εννοώ την τράπεζα- ή για τις 5-6 προσκοπικές κατασκηνώσεις στην εφηβεία μου που όλοι χρησιμοποιούσαμε τον σκατόλακο.
- Σκατόλακο;
- Ναι, είναι όπως τον ακους. Μια τρύπα βάθους 1 μέτρου για τις ανάγκες 20 ατόμων.
- Έλα τώρα πλάκα κάνεις, θα μου βγει η μπύρα από τη μύτη.
- Όχι, άμα είναι να σου βγει η μπύρα από τη μύτη τότε να σου πω για τότε που πήγα στην Ακρόπολη.
- Έχει τουαλέτες στην Ακρόπολη;
- Όχι.....
- Γιώργο, σοβαρά τώρα, σου έχουν συμβεί όλα αυτά με την τουαλέτα;
- Τελείως όμως. Έχω γαμώ τους μεταβολισμούς.
- Καλά δηλαδή, εκτός από τις ιστορίες που έχεις ήδη γράψει, που αλλού έχεις πάει;
- Κοίτα, θα μπορούσα να σου πω για τότε που πήγα στην Εθνική -και δεν εννοώ την τράπεζα- ή για τις 5-6 προσκοπικές κατασκηνώσεις στην εφηβεία μου που όλοι χρησιμοποιούσαμε τον σκατόλακο.
- Σκατόλακο;
- Ναι, είναι όπως τον ακους. Μια τρύπα βάθους 1 μέτρου για τις ανάγκες 20 ατόμων.
- Έλα τώρα πλάκα κάνεις, θα μου βγει η μπύρα από τη μύτη.
- Όχι, άμα είναι να σου βγει η μπύρα από τη μύτη τότε να σου πω για τότε που πήγα στην Ακρόπολη.
- Έχει τουαλέτες στην Ακρόπολη;
- Όχι.....
26.5.07
Πώς να ανακαλέσουν την πρόσκλησή σας στο γάμο
SMS στη νύφη 6 ώρες πριν το μυστήριο:
Παράτα τον χλέμπουρα και έλα να συνεχίσουμε αυτό που αφήσαμε στη μέση. Τι λες;Και ξαφνικά -τσουπ- έχω το Σάββατό μου ελεύθερο! Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν καθόλου χιούμορ. Oh well...
21.5.07
Πρωτομαγιά
Η Πρωτομαγιά έξω είναι σκοτεινή και pathetic.
Όσοι βγήκανε για να πιάσουνε τον Μάη και ελπίζανε πως αν είναι τυχεροί θα πιάσουνε και λίγο από Ιούνη, πιάσανε στην καλύτερη την κουβέντα με το διπλανό τους στην ουρά στα διόδια κατά την επιστροφή.
Η δική μου η περίπτωση είναι λίγο καλύτερη. Άργησα να ξυπνήσω γιατί βγήκα την προηγούμενη με 3 μπακούρια από τη δουλειά και γυρίσαμε 5 μπαράκια κρίνοντας ποιές γκόμενες είναι καλές και ποιές όχι. Τον γοητευτικό τίτλο του “η γκόμενα δε βλέπεται αλλά θα τη γαμούσα αν ήμουν φαντάρος στον Έβρο και είχα ένα μήνα να πάρω άδεια” κέρδισε η Ελισάβετ, στην οποία έμοιαζε ο Παναγιώτης, αν εξαιρέσεις το μουστάκι. Της Ελισάβετ.
Όταν λοιπόν ξύπνησα πήγα για καφέ μ’ ένα φίλο και μια φίλη που θέλει να κάνει κοννέ. Δεν ήθελε να πάει μόνος γιατί εκείνη θα έφερνε τις δικές της φίλες. Και φυσικά θα διάλεγε εκείνη που θα έπρεπε εμείς να πάμε για να πιούμε τον καφέ μας αυτή τη συννεφιασμένη Τρίτη.
Μετά τις απαραίτητες συστάσεις, ήμουν αρκετά ευγενικός ώστε να μην πω τίποτα που το μαλλί της ξανθιάς είχε γίνει μπουκλωτό από την υγρασία και αντίθετα επικεντρώθηκα στο να ακούω. Καθώς μας έλεγε για πράγματα τα οποία προσπαθούσα πάρα πολύ να βρω ενδιαφέροντα, έπιανα μόνο λέξεις και παύσεις για λέω στα σωστά διαστήματα “άντε ρε”, “τι λες τώρα”, “κοίτα να δείς” και “ρε πού τον βρήκατε”.
Προσπάθησα μάλιστα να έχω και την ανάλογη γλώσσα του σώματος κάθε φορά, αλλά απέναντι στην τηλεόραση είχε μπάλα και καθότανε η σερβιτόρα με το άσπρο κολλητό οπότε μπορεί και η γλώσσα σώματος να ήταν λίγο off.
Πάντως, στην κορύφωση της αγωνίας σε κάποια ιστορία από αυτές που μόνο ένα ξανθο, μπουκλάτο εικοσάχρονο μπορεί να βρει συναρπαστικές σήκωνα και τα φρύδια μου και άνοιγα τα μάτια μου διάπλατα καθώς περίμενα υπομονετικά να ακούσω το απρόσμενο τέλος μιας συγκλονιστικής ιστορίας για το γιατί σήμερα φόρεσε αυτές τις μπότες που είναι της ξαδέρφης της και όχι εκείνες που αγόρασε με τον πρώτο της μισθό.
[Σημείωση προς τον Θεό του Web: Μπορούμε κάπως να βάλουμε ένα κουμπάκι εδώ και να παίζει το “Oooooh Myyyyy Goooooood” με την ενοχλητική φωνή της ενοχλητικής πρώην γκόμενας του Chandler όταν φτάσει ο αναγνωστής εδώ; Έχω την εντύπωση πως θα το χρησιμοποιώ συχνά αυτό το κουμπί. Ευχαριστώ.]
Έχοντας ρουφήξει το μοκατσίνο μου στο φτερό, έχοντας ήδη πιεί 2 ποτήρια νερό και αφού έχω πλύνει τα χέρια μου και έχω στείλει μηνύματα σε όποιον μπορεί να θέλω να στείλω μήνυμα για το υπόλοιπο του έτους ή να βασανίζω βλέπω πως ο κολλητός μου αγνοεί τις διακριτικές ματιές μου που του κάνουν νόημα πως “είμαστε να την κανουμε από εδώ μέσα γιατί αλλιώς σε βλέπω να παίρνεις ταξί για να γυρίσεις στο σπίτι σου, κολλητέ”.
Αλλά η μπούκλα ήταν καλή και ο κολλητός γούσταρε, οπότε έπρεπε να βρω τρόπο να σκοτώσω την ώρα μου.
Και τότε πρόσεξα στο δάχτυλο #4 της φίλης #2 ένα δαχτυλίδι με ένα διαμάντι. Τώρα, σίγουρα δεν είμαι ο καλύτερος για να ξεχωρίσω ένα απλό δαχτυλίδι από μία βέρα. Δεν είμαι καν σίγουρος πως υπάρχει διαφορά αν εξαιρέσεις την ορολογία. Απλά λέμε βέρα το δαχτυλίδι του γάμου, ή πρέπει να πληροί κάποια κριτήρια για να λέγεται βέρα;
Σε κάθε περίπτωση, αποφάσισα να σκοτώσω την ώρα μου κι άλλο πριν σκοτώσω τον κολλητό που τον άφησα να με πείσει να έρθω μαζί του για να νιώθει εκείνος άνετα κι εγώ να νιώθω πως θα προτιμούσα να υποστώ το μαρτύριο του να δω ένα επισόδειο Κάντυ-Κάντυ.
Οπότε ρώτησα:
Και πότε με το καλό ο γάμος;
Σκεφτόμενος τώρα τη φάση, ελπίζω η χροιά της φωνής μου να μην αποκάλυψε την πλήρη ερώτηση που είχα στο μυαλό μου, που συνεχιζόταν με το “Έλα καλέ, πλάκα κάνω, ποιός να σε πάρει εσένα έτσι που είσαι, αλλά το δαχτυλίδι που φοράς μοιάζει με βέρα και είπα να σε δουλέψω για να περάσει η ώρα.” γιατί η απάντηση δεν ήταν καθόλου αυτό που περίμενα:
Τον Οκτώβριο.
Περιμένοντας κάποιες στιγμές για να ακούσω τις φίλες της να χαχανίζουν που η καχεκτική, ασχημούλα, φίλη της υπονόησε σε κάποιον άγνωστο ότι υπήρχε περίπτωση ποτέ να την πάρει κάποιος, φρίκαρα τελείως όταν η #1 γύρισε και είπε με ένα χαμόγελο:
Κι εγώ θα είμαι η κουμπάρα!
Όχι, όχι δεν είμαι στο Κάντιντ Κάμερα, είναι φαίνεται η χρονιά της άσχημης. Εμπρός, κορίτσια στο δρόμο που χάραξε (ή τελος πάντων θα χαράξει στο τελευταίο επισόδειο της σειράς) η Μαρία.
Ευτυχώς η συμμετοχή μου στο διάλογο περιορίστηκε κάπου εκεί μέχρι που αναφερθήκανε στη βραδιά της νύφης (το κρεβάτι) και τη βραδιά των φίλων του γαμπρού (το bachelor party).
Τώρα μη με παρεξηγήσετε για τις απόψεις μου, είμαι εξίσου κάφρος με τον καθένα, και πολλές φορές μάλιστα αναγνωρίζω και σημάδια αδυναμίας μέσα μου, αλλά αυτή η νύφη είχε την απαίτηση ο άνδρας της και μελλοντικός της σύζυγος να μην κάνει μπάτσελορ πάρτυ.
Αφού ούτως ή άλλως δε θα αγγίξει άλλη γυναίκα, γιατί να βγει με τους κολλητούς του; Για να του λένε μαλακίες οι φίλοι του -μη τα πάρω τώρα- και μετά να πάνε να πληρώσουνε γυναίκες για να τις βλέπουν να χορεύουν ημίγυμνες;
Πήγα να παρέμβω ως προς το τι συμβαίνει στα μπάτσελορ, αλλά υπήρχε και συνέχεια.
Όοοοοοοοοοοοοοοχι ότι έχω κάτι να ζηλέψω εγώ από αυτές τις ξετσίπωτες, τις άθλιες, τις ξεδιάντροπές πουτάνες, αλλά γιατί δηλαδή να πάει ο δικός μου ο άνδρας σε τέτοια μέρη;
Είμαι συνήθως καλός. Έντιμος. Ευγενικός. Ενίοτε, θα βοηθήσω τη γριούλα να περάσει το δρόμο και ίσως και την πάω και μέχρι το σπίτι της, ειδικά αν έχει και την εγγονούλα της μαζί, αλλά το να αφήσω τέτοιες ανακρίβειες να διαρρέουν; Λυπάμαι κολλητέ, δε θα κάνεις κοννέ με τη μπούκλα. Τουλάχιστον όχι σήμερα.
Και έτσι άρχισα να μιλάω:
Κοίταξε να δεις. Μη το κάνεις θέμα, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αφενός, ξέρω δύο ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν πάει στριπτιτζάδικο. Ο ένας εξ αυτών θεωρεί τα στριπτιτζάδικα εκκλησίες του Διαβόλου, πάει στην εκκλησία κάθε μέρα και κουμπώνει και το πάνω-πάνω κουμπί στα πουκάμισά του. Ο άλλος θεωρεί τα σπριτιτζάδικα απάτη, μας αποκαλεί κορόιδα όταν πάμε για στριπτιτζότσαρκα και προτιμάει να επενδύει σε μπουρδέλα ή αλλιώς red chips, όπου σύμφωνα με τη δική του λογική πληρώνει λιγότερα και παίρνει περισσότερα, άρα η σχέση ποιότητας-προιόντος είναι κορυφαία.
Οπότε το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι στα στριπτιτζάδικα πηγαίνουν όσοι είναι και λίγο ρομαντικοί. Αυτοί που δε θέλουνε με 30 ευρώ να γαμήσουν, αλλά θέλουνε με 60 ευρώ να χουφτώσουν.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να καταλάβεις είναι πως άσχετα τι λέμε μπροστά σας, έχουμε πάει σε στριπτιζάδικο. Εκατόν πενήντα στιπτιτζάδικα στο Νομο Αττικής δεν γεμίζουν κάθε μέρα με ανώμαλους. Γεμίζουν με τον αδερφό σου, το γκόμενό σου, τον πατέρα σου και ίσως και το μικρό σου ξαδερφάκι που μεγαλοδείχνει λίγο και τον βάλανε μέσα χαριστικά ένα βράδυ.
Αν εξακολουθείς πως ο δικός σου ο γκόμενος δεν έχει πάει ποτέ σε στριπτιτζάδικο, τότε πρόσεχε σε παρακαλώ πώς κρατάς αυτό το τσιγάρο γιατί μπορεί κατα λάθος να τρυπήσεις τη φούσκα στην οποία κλείστηκες και δεν επικοινωνείς με τον έξω κόσμο.
Και τέλος, επειδή συνήθως ακόμα και μακρινοί φίλοι με καλούν στα μπάτσελόρ τους (δεν ξέρω αν πρέπει να προσβληθώ ή όχι, αλλά πάντα μου λένε “χωρίς εσένα δε γίνεται μπάτσελορ”), πίστεψε με όταν λέω πως έχω πάει σε πολλά. Ανθρώπων ακόμα που δεν ξέρω. Φίλου του φίλου, ο οποίος λίγο πριν αφήσει τη μέλλουσα σύζυγό του στο σπίτι της με ειλικρίνεια στα μάτια “όχι αγάπη μου, μην ανησυχείς, μόνο μπουζούκια θα πάμε” και 6 ώρες αργότερα του κάνανε ιδιαίτερα μαθήματα στην ανατομία και στη γεωγραφία της ανατολικής Ευρώπης.
Και κανένας γαμπρός δεν άφησε τους φίλους του παραπονεμένους όταν στα ιδιαίτερα αγγλικών μάθαινε πως η λέξη κομμουνισμός είναι σύνθετη, από το common και το μουνί.
Ακούστηκε ένας ήχος από κάτι βαρύ να πέφτει στο πάτωμα, και χωρίς να γυρίσω για να κοιτάξω, απλά υπέθεσα πως ήταν τα μούτρα της μπούκλας, αφού είχε αφήσει το στόμα της ανοιχτό για πολύ ώρα. Άφησα 10 ευρώ για τον καφέ, πήρα τα κλειδιά και έφυγα προς τα έξω. Ο κολλητός ακολούθησε.
- Νομίζω ήσουν λίγο κακός αυτή τη φορά, αλλά καλά έκανες. Βαριόμουν τη ζωή μου και δεν υπήρχε περίπτωση να γαμήσω.
- Δεν κάνει τίποτα, κολλητέ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Τα καλύτερα...
